Glitch #StarterListe21

Glitch

«Θα τα πας υπέροχα» κοίταξε τον άνδρα δίπλα του με χαμένο βλέμμα. Άκουγε αλλά ταυτόχρονα ξεχνούσε τις λέξεις και τις φράσεις που ο Κόνορ ξεστόμιζε. Ένα μικρό, αβέβαιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του, μα για καλή του τύχη το έκρυβε το κράνος. Πάτησε τον διακόπτη στα αριστερά του, πληκτρολόγησε τον καθορισμένο αλγόριθμο και τράβηξε τον μοχλό, όπως είχε κάνει τόσες χιλιάδες φορές τα τελευταία δέκα χρόνια ως πιλότος.

Η ρουτίνα ήταν γνωστή και κουραστική, μα την ήξερε καλύτερα από κάθε βετεράνο του κλάδου του και η παρουσία του δεύτερου πιλότου, του πρόσφερε μια εξωπραγματική γαλήνη. Θα τα κατάφερνε˙ με εκείνον στο πλάι του θα τα κατάφερνε. Δεν χρειαζόταν να γεμίζει το μυαλό του με αμφιβολίες και να θολώνει. Ήταν μια σημαντική στιγμή τόσο για τον ίδιο ως πιλότος όσο και για τους ανθρώπους που μετέφεραν στο επιβατικό αυτό σκάφος.

Η ώρα ήταν 16:00 και η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει.

Τίποτα παραπάνω από μια ρουτίνα.

«Επίπεδο καυσίμων φυσιολογικό, ο δείκτης ανεβαίνει σταδιακά» ξεκίνησε να μιλάει με μια ανάσα και τεντώθηκε προς τα πίσω για να φτάσει τον πίνακα με τις ενδείξεις «Οξυγόνο και πίεση σε φυσιολογικά επίπεδα. Από ό,τι φαίνεται ξεκινάμε άμεσα. Θα συνιστούσα να προσδεθείς» έριξε όλη τη προσοχή του στον συνοδοιπόρο του και εκείνος με ένα περιπαικτικό χαμόγελό φρόντισε να σφραγίσει γύρω του τις ζώνες ασφαλείας και να ενεργοποιήσει το κράνος το οποίο αγκάλιασε το κεφάλι του και έγινε ένα με τη στολή. Η επόμενη κίνηση ήταν να ενημερώσει τους επιβάτες να προσδεθούν και να αναμένουν ήρεμα στις θέσεις τους καθώς το ταξίδι θα ξεκινούσε σύντομα. Ο Μαρκ επέστρεψε στο κάθισμά του και με τη σειρά του φρόντισε να σφίξει τις ζώνες γύρω του. Με τον αριστερό του δείκτη πίεσε ελαφρά την άκρη του κράνους και μίλησε δυνατά και καθαρά.

«Πρώτος πιλότος Μαρκ Μπλέικ, Επιβατικό Σκάφος Ρέιβεν 2, ξεκινάμε απογείωση».

Η στολή τον έπνιγε. Το ελαστικό της υλικό είχε τυλιχθεί γύρω από τον λαιμό του και τον έσφιγγε βίαια, ενώ καυτός ιδρώτας τον έλουζε μέσα από το κράνος. Τούφες από τα μαύρα του μαλλιά είχαν κολλήσει στο μέτωπό του και ελάχιστες τρίχες τον γαργαλούσαν στην περιοχή των ματιών. Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε την αναφορά. Ήταν καθιερωμένη ρουτίνα. Έπρεπε να το κάνει. «Αριθμός επιβατών: 150» παύση και ένα νευρικό γέλιο «152» διόρθωσε τον εαυτό του «Προορισμός: Διαστημική Βάση Γάια Α, Χρόνος ταξιδιού: 145 ώρες και 10 λεπτά. Αναμενόμενη μέρα άφιξης Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2185 και ώρα 18:25» ξανά εκείνη η αναθεματισμένη αίσθηση: ασφυξία, ανυπόφορη ζέστη. Έφερε τα δάχτυλά του στον γιακά της στολής του, τραβώντας το ύφασμα του, ελπίζοντας σε κάποια ανακούφιση. Ξεροκατάπιε και απενεργοποίησε την καταγραφή ηττημένος. Η κυανή οθόνη του κράνους του κατέγραφε με ακρίβεια τις ζωτικές ενδείξεις του οργανισμού του και όλα έδειχναν φυσιολογικά από την πίεση και το οξυγόνο ως τους παλμούς της καρδιάς και τα εγκεφαλογραφήματα. Ήταν καλά. Ίσιωσε και κάθισε στο κάθισμά του όσο πιο άνετα μπορούσε, ενώ το χέρι του διπλανού του είχε ακουμπήσει ελαφρά τον ώμο του.