Dauntless

KABANATA 6

Sige, Ione. Talk to yourself para mawala ang konsensiya mo.

Nang gabing iyon, nagpalipas muna kami sa gilid nang puno ng acacia for double purpose. Binabantayan ang puno sa possibleng masasamang loob at para malapit lang kami sa daan patungong Lostrous.

Ang mga lalake ay lumayo kalayuan para magmatyag sa paligid at maging alerto ang lahat. Kami nina Arza at Dare lang ang naiwan sa gitna. They cast a bonfire to serve as our light for the mysterious and cold night. Ang puno ay natigil na sa pag-ilaw pero alam kong ano mang oras ay maari na kaming makapasok dito. Naantala lang talaga dahil kay Akhira.

But I must be thankful though. Because of her, the tree opened. We survived the challenge. And also thanks to Dare, naligtas niya si Akhira sa bunganga ng kamatayan.

Even if I want to talk to Dare, I stopped myself because I feel gulty again. And she's somewhat looking odd like she's not happy to talk to me so I talk with my ownself.

Talking about how good to be under a water full of rose petals with the mixture of milk and relax there for hours. I'd surely do it after we finished this mission. Nakakaumay na talaga, gusto ko ng maligo.

Si Arza naman ay nasa tabi lang ng kaibigan niya at kinakausap ito kahit hindi naman niya naririnig. Hindi siya lumalayo sa kaniya. Siya rin ang umaalaga kaya nainggit ako bahagya. I wish I have some friends to care take too or friends that will take care of me when I'm in serious state of unconsciousness.

Hayts. I want to say this Normanian famous term 'sana all'. But since it's too cheap, I'll make it more sosyal, hope all.

Hope all may kaibigan.

Nakatulog na si Dare sa gitna nang paninitig sa apoy sa gitna namin. Kahit ako ay naaantok na rin pero pilit ko lang winawala dahil walang kasama si Arza. Parang wala pa rin siyang planong matulog kaya binibigyan ko pa nang mahabang oras ma nakamulat ang mata ko.

Luminga ako. Nasa malapit lang naman ang mga lalake pero seryoso sila sa ginagawa. Wala tuloy akong makausap!

I tried fighting the urge of my tired eyes but then I passed out. Kaya namg bumalik muli ang malay ko, napa-iling-iling ako at saktong namatay na ang bonfire sa gitna.

Madilim na ang paligid pero hindi iyon naging hadlang para hindi ko makita kung paano ayusin ni Rithius ang pagkakahiga ni Arza sa kaniyang higaan at kinumutan siya. He did not move after. Nanatili siya sa tabi niya. Alam kong pinagmamasdan niya siya.

I feel like I just watched the most rarest scene of my lifetime. Parang ako ang kinilig kaya impit akong tumili.

"Shhhh, maririnig ka niya." Agad akong napaiktad nang biglang namang may nagsalita sa tabi ko at ganoon na lang ang aking pamumula nang makita si Gihon na nakaupo sa tabi ko at nasa ginagawa ni Rithius din ang tingin.

I pursed my lips. I breathe freely. I feel like some fresh and refreshing air surrounded me with to Gihon on my side. Ngayon lang ako nakaginhawa nang maluwag matapos nang nangyari kanina.

"Hope all." I murmured through the cold air. Niyakap ko ang sarili dahil habang lumalalim ang gabi, lumalamig din ang simoy ng hangin. Papalapit na siguro ang taglamig.

"Hope all?" Gihon laughed lowly. Sakto lang para magkarinigan kaming dalawa "Where did you get that?" he asked and played with his hair. Nasisira ito dahil sa hangin.

"It's a Normanian term you don't know. Actually, it's 'sana all' but I made it more elegant. Hope all." I bubbly said and chuckled. He chuckled too and stopped playing his hair. Niyakap niya ang sarili katulad nang ginagawa ko at sabay naming pinagmasdan ang tahimik na si Rithius na binabantayan si Arza mula sa pwesto niya.

Bumalik na siya sa kaniyang pwesto pero ang paningin ay nasa natutulog na si Arza.

"Do you think he likes her?" I asked out of the blue when I got bored looking at them.

"You mean Rithius?" Gihon asked. I stung out my tongue when I knew he didn't get it fast.

"Yup. I just noticed he stares at her every second when she's not looking." I said. We never moved, we just stayed steady and feel the gentle breeze of the midnight wind. Walang buwan ngayon kaya madilim ang paligid. The chirping of the insects and the lullaby of birds just made the dark place colorful.

"Well, it's natural for a man to look to a woman. But if a man stares at you every second, then you're right. He likes her." Sagot niya kaya nakagat ko ang ibabang labi.

Nilingon ko siya at mapanglarong ngumiti.

"Does that mean you like me too?" pilyo kong tanong at pinagmasdan ang pagkisad nang ekspresyon niya.

"Just kidding," bawi ko rin agad at humiga na. Nang angatan ko siya muli nang tingin, nanatili si Gihon sa kaniyang posisyon pero sa akin nakatuon ang kaniyang kumikislap na mata sa gitna ng dilim.

"May magagalit ba?" his voice became husky and soothing. It soothes to my system through my veins and up to my brain. Kinilig ako bigla.

"Wala naman," ani ko at umiwas nang tingin. Tumalukbong ako ng kumot bago pa niya makita ang pagpula ng pesnge ko.

I heard him roughly chuckle.

"Then I will like you more. Wala naman palang magagalit."