"အကို……?"
စတိုခန်းထဲကိုဖြေးဖြေးလျေှာက်ရင်းနဲ့တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တယ်၊ မေှာင်နေတာမလို့ ငါဘာကိုမှမမြင်ရဘူး၊ ငါအခန်းထဲကိုလျေှာက်ကြည့်နေတုန်း ရုတ်ချည်းဆိုသလို ငါ့ရဲ့ခေါင်းကိုတစ်ခုခုနဲ့စွပ်သွားတယ်၊ ကြည့်ရတာအဲ့ဒါကပလက်စတစ်အိတ်ထင်တယ်၊
"ဘာ... ဘာကြီးလဲ... အ..."
ငါ့ရဲ့မျက်နှာက အဖုံးခံလိုက်ရပြီး စတိုခန်းထဲကိုပစ်ချခံလိုက်ရတယ်၊ ပြီးတော့ဆိုးဆိုးရွားရွားအရိုက်ခံလိုက်ရတယ်၊
ခြေ10ချောင်းလောက်က ငါ့ကိုကန်ကျောက်ပြီး တက်နင်းနေကြတယ်၊
ငါ့ရဲ့အသိစိတ်က ကာဖို့တောင်မလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး၊
အဲ့အချိန်မှာ ငါလုပ်နိုင်သလောက်အော်ဟစ်ပြီးဆဲရေးဖို့တောင်တွန့်ဆုတ်နေမိတယ်၊၊
"Wow... ခုမှဘဲလန်းဆန်းသွားတော့တယ်၊ ဒီအမှိုက်လိုဟာမကဘယ်ကနေရောက်လာရတာလဲ... သူကငါတို့နဲ့ကျောင်းတူတူတက်ဖို့တောင်အဆင့်ရှိတဲ့ဟာမဟုတ်ဘူး..."
"ဟေ့ သူ့အကိုတေွသိသွားရင် ငါတို့တော့ပြသနာအကြီးကြီးတက်မှာနော်..."
"သူ့အကိုတေွကသူ့ကိုသေလောက်အောင်မုန်းနေကြတာ၊ ငါ ငါ့အဖေနဲ့တေွ့ဆုံပွဲလိုက်သွားတုန်းကဆိုရင် သူစကားဝင်ပြောတာနဲ့သူ့အကိုတေွကရွံရှာနေကြတာ... "
ငါအသိပြန်ဝင်ပြီး ထွက်သွားဖို့အားယူနေတုန်းသူတို့တေွကပြံုးဖြဲဖြဲနဲ့ တခြားဆိုးရွားတဲ့စကားတေွကိုငါ့ကိုကြည့်ပြီးပြောနေကြတယ်၊
ခုနကငါ့အပေါ်ကိုလုပ်တဲ့လုပ်ရက်တေွထက် တချို့စကားတေွကပိုနာကျင်ရတယ်၊
"ဟေ့... ခုကစပြီးငါ့တို့မြင်ကွင်းမှာပေါ်မလာစေနဲ့၊ ဟမ်... ပြီးတော့ဒီနေ့အကြောင်းကိုလည်းတစ််ခွန်းမှမဟမိစေနဲ့..."
အဲ့ဒီ့စကားနဲ့အတူ စတိုခန်းကထွက်သွားတဲ့ခြေသံတေွကိုပါကြားလိုက်ရတယ်၊
အနည်းဆုံးတစ်နာရီလောက်ကြာအောင် ငါအဲ့ကြမ်းပြင်မှာဘဲ လှဲလျောင်းနေမိတယ်၊
အဲ့တာကဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါမလှုပ်နိုင်လောက်အောင် နာနေလို့ဘဲ၊
أنت تقرأ
DITOEFV
العاطفيةGameဆော့ရင်းနဲ့အိပ်ပျော်သွားတဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်က အိပ်ရာကနိုးလာတဲ့အချိန်မှာ သူဆော့နေတဲ့gameရဲ့ hard moodကvillianဖြစ်နေပါသတဲ့... လက်တေွ့ဘဝမှာရော gameထဲမှာပါပစ်ပယ်ခံထားရတဲ့ဘဝမျိုးဖြစ်နေတဲ့အပြင် gameထဲကတခြားဇာတ်ကောင်တေွရဲ့အာရုံစိုက်မှုကိုရယူနိုင်ပြီး...
Chapter.15
ابدأ من البداية
