Чимээгүй ноёлсон байшин тэр чигтээ хүйт даах мэдрэмж үнэхээр жихүүцмээр.
Тэр нэгэн өдөр Инээдээр бялхсан сайхан уур амьсгал, эд бужигнасан хөл хөдөлгөөн энэ байшинд болж байсан билээ.
Гэхдээ
Тэр автобус тэр машин тэр гэрлэн дохио тэр суудлын бүс
Хамгийн ихээр шимтэн сонсдог дуугаа тавин гэрийхнээ хүргэж өгч байхдаа Аавдаа суудлын бүсийг нь яагаад зүүлгэж болоогүйгээ харамсан хэрнээ нулимс гарган бодон сууна.
Миний энэ зовлонг минь мэдсээр байж намайг орхиж явах хэрэггүй байсан юм.
Би харамсах ёстой юу?
Чи харамсах хэрэгтэй юу!
