𝓛𝓲𝓶𝓸𝓷𝓵𝓾 𝓴𝓮𝓴

「 Chapter; Twenty-Five 」

Telefonu açtı, bilinmeyen bir numaradan gelen bu mesaj kaşlarını çatmasına neden oldu.

-Her şeyi hazırladım, bu gece sonunda kavuşacağız, sevgilim.

Katsuki genç kızın aniden solan kahkahasına çevirdi bakışlarını. Genç kızın solgun yüzünü gördüğünde kaşlarını çatmadan edemedi. “Sorun nedir?” dedi ilgiyle. Genç kız elindeki telefonu tam kendisine uzatmıştı ki, yanlarından geçmekte oldukları ara sokaktan bir çocuk çığlığı yükseldi. Katsuki, başını hızlıca ara sokağa çevirdi. “O neydi?” genç kız şimdi mesajı tamamen unutmuş bir şekilde endişeyle Katsuki'nin baktığı yere baktı. “Bir çocuk çığlığı.” “Bu saatte bir çocuğun ne işi var dışarıda?” “Bilmiyorum, ama yardıma ihtiyacı olduğu kesin.” genç kızın sözleri biter bitmez tekrar bir çığlık sesi doldurdu sokağı.

“Gidiyorum.” Katsuki hevesle atmıştı ki adımını ara sokağa genç kız onu durdurdu, “Katsuki bu tehlikeli olabilir, pat diye dalamazsın.” dedi endişeli sesiyle. “Yapmam gerken tek şey, gidip o çocuğa yardım etmek. Geçici kahraman lisansım var, önüme çıkan bir kötü adamda özgünlüğümü kullanabilirim. O yüzden bir sorun olmayacak, beni burada bekle.” Katsuki genç kızı ikna etmek istermişcesine baktı. “Ben de seninle geliyorum.” dedi kız. Doğru olan buydu, Katsuki'yi tek başına bir olayın ortasına atamazdı. “Pekâlâ.” genç kız kendisine ne kadar yakın olursa onu korumak o kadar kolay olacaktı Katsuki için. Öyle düşünmüştü.

Katsuki omzundaki çantayı ara sokağın girişine bıraktı sessizce, “Ne olursa olsun arkamdan ayrılma.” dedi ve sokağa adımladı.

Sokak, yanyana dikilmiş iki binanın arasında kalmıştı, karanlık bir koridor gibiydi. Kokuyordu; içki, kan, çöp ve sidik. Binalarda bulunan evlerin içinden tek tük bağırış sesleri geliyordu, cırcır böceklerinin sesi farelerinkine karışıyor, sokağın köşelerinde hamam böcekleri dolaşıyordu. Soğuk rüzgar, kenarda köşede uyumuş iki üç evsizi acımasızca titretiyorken genç kızın saçlarını uçuşturuyordu. Genç kız yanındaki çocuğun koluna sarıldı, fark etmemişti ama korktuğundan her daim bunu yapıyordu. Tekrar bir çığlık sesi duyulduğunda, Katsuki adımlarını hızlandırdı.

Işıktan yoksun bu sokağı aydınlatan evlerin cılız ışıklarına nazaran ayın ışığı altında iki beden görüş acılarına girdi. Uzun ve kalıplı olan, elinde bir sopa tutuyor, arkasındaki duvara sanki mümkünmüş gibi daha çok sinmeye çalışan cılız ve küçük çocuğa vuruyordu. Çocuk, çıplak ayaklarına değen her bir darbede ayaklarını kaldırıp indiriyor, acımasızca atılan kahkahalar arasından çığlıklarını gönderiyordu. Üstünde incecik bir yazlık tişört, altında yıpranmış bir pantolon vardı. Bir daha inmek üzere kaldırılan sopanın sahibine yalvaran gözlerle baktı, darbe almaktan dolayı kanayan ve yaralanan ayaklarını sıktı çünkü sopanın ineceği yer orasıydı, ellerini kaldırdıp yalvaran gözlerle adama bakmaya başladı. “Lütfen ağabey, lütfen. Ne yaptığımı bile bilmiyorum. Hiçbir şey yapmadım ben. Lütfen vurma daha fazla.” Tekrar indirmek için kuvvet uyguladığı sopa inmeyince arkasına döndü iri adam. Karşı karşıya geldiği iki çift kırmızı göz, o kadar sert, o kadar keskin bakiyorudu ki bir an idrar torbasında birikmiş bir kaç damlayı salacağını düşünmüştü.

Katsuki konuşmaya gerek duymadan sopayı aldı ve bir kenara fırlattı, yumruğunu iri adamın yüzünün tam ortasına geçirdi. Adam karşılık verdiğinde, Katsuki bundan bir jimnastikçi gibi çevik hareketle kaçtığında elini adamın yüzüne yakın bir şekilde tuttu ve özgünlüğünü aktifleştirdi. Bu sırada genç kız koşmuş ve çocuğu ikilinin savaş alanından çıkarmıştı, çocuğa sıkı sıkı sarılırken bir yandan da kavgayı izliyor, Katsuki'nin başına bir şey gelmesin diye dua ediyordu. Sarışın çocuk iri adamı yere serdiğinde elbette ki yıpranmıştı. Adam bayılmış, yerde bir seksen uzanırken Katsuki ayaklandı. Sarsak adımlarla kendisinden uzakta olan genç kıza doğru yürüdü, güvende olduğundan emin olmak istiyordu. Genç kız kucağındaki çocuğa sarılmayı bıraktı, kendisine doğru yürüyen çocuğa hızlı adımlarla yaklaşmaya başladı.