Horrorweekend

#4

Marie-Laure had Rami nog geen blik gegund. De hele avond was ze in de weer geweest met haar smartphone. Maar niemand wilde haar helpen. Geen taxi, geen Uber was bereid om op een donkere en miezerige feestdag, vlak voor het weekend, naar een afgelegen boerengat af te zakken om een verwaande miljonairsdochter op te halen. Ook de pechverhelpingsdienst had haar wandelen gestuurd, wat in een theatrale woede-uitbarsting was uitgemond.

Rami zelf liet het niet aan zijn hart komen. Hij had zich in een hoek van de riante zolderkamer geïnstalleerd. Twee dagen op de tanden bijten, Benoit negeren en typen. Veel typen. Zondagavond moest die paper af zijn.

'Jij daar, wat is je naam?' Voor het eerst sprak Marie-Laure hem aan.

'Rami.'

'Rami? Wat is dat voor naam? Is dat een afkorting?'

'Nee.'

'Welke vader noemt zijn zoon nu Rami?'

'De mijne.' Rami had geen zin in een discussie, in het hele niet-van-hier-gedoe.

Marie-Laure ging er niet verder op in.

'Studeer je ook rechten?'

Rami knikte.

'De studierichting voor fils à papa's en nietsnutten met een grote bek.'

Rami dacht dat hij met Benoit alles had gezien, maar zijn stiefzus was minstens even irritant.

'En welke studie volgt een verlichte geest als jij dan wel?' counterde hij.

'Geneeskunde. Vijfde jaar. Aan de universiteit van Oxford. Ik heb juist een stage van drie maanden in Genève afgerond.'

Rami reageerde niet.

'Vorig jaar grote onderscheiding behaald.'

'Proficiat' antwoordde Rami droog.

Marie-Laure keek hem met een priemende blik aan. 'Sarcasme is de laagste vorm van humor.'

'Maar de hoogste vorm van intelligentie. Als je iemands quote gebruikt, gebruik hem dan volledig.'

'Wie zegt er dat Oscar Wilde dat niet ironisch heeft bedoeld?'

Rami haalde zijn schouders op, hij had geen zin in een gesprek zonder einde.

Het bleef een tijdje stil. Marie-Laure tokkelde verder op haar smartphone. Even later klonken de eerste noten van 'Every breath you take' door de zolderkamer.

'Mijn lievelingsnummer.' Rami ging rechtop zitten. Ze was bang van de stilte, bang van wat ze niet kon controleren.

Hij besloot het spel even mee te spelen, slapen zat er toch niet onmiddellijk in.

Ze zat enkele meters verder op een groot hemelbed. Nu pas viel Rami zijn blik op de appelblauwzeegroene ring aan een vinger van haar rechterhand.

'Wat is dat?' Hij wees naar haar hand.

'Dit?' Ze hield haar hand omhoog. 'Een erfstuk. Als je goed kijkt zie je dat het een kever is.'

Rami wilde nog iets vragen, maar toen werd er op de deur geklopt.

Benoit duwde de deur open. 'Waarom feesten jullie niet mee met ons?'

Rami en Marie-Laure keken hem bedenkelijk aan.

'Nog altijd kwaad om dat grapje van daarstraks? Relax, ontspan nu toch eens. Hey, Rode Rik, waar blijf je?'

Twee seconden later kwam Roderick de kamer binnen met een plateau dampende pizza en fles rode wijn.

'Jullie zullen wel honger hebben. Om het goed te maken, met de complimenten van chef Oetker.'

Benoit nam een bord van de plateau en gaf het aan Marie-Laure, die het met zichtbare tegenzin aannam. Terwijl Benoit de wijn uitschonk kwam Roderick naar Rami toe met een bord pizza. Toen Rami het bord op zijn schoot zette hield Roderick een kaartje voor zijn neus.

'Drink NIET van de wijn!'. Rami had geen idee wat dat te betekenen had, maar hij knikte. Hij keek langs Roderick en zag hoe Marie-Laure met een stevige teug haar eerste stuk pizza doorspoelde.

'Jullie weten het hé, de party is downstairs!' joelde Benoit voor hij Roderick naar buiten liet stappen en de deur sloot.

'Smakelijk' mompelde Rami. Marie-Laure deed alsof ze het niet hoorde. Ze dronk in één keer haar glas leeg en vulde bij, zonder iets aan hem te vragen.

Rami schudde het hoofd. Wat ze ook in haar wijn hadden gekapt, medelijden had hij niet.