I'll show you the stars || star wars

never ending nightmare

► Warning!!! – PTSD, myśli samobójcze 

Chciałby usłyszeć jej krzyk.

Jest tak cicha.

Chciałby zobaczyć jak walczy o życie.

Wygląda, jakby niczego się nie spodziewała, rozproszona przez przelatujące stworzenie.

Chciałby powiedzieć jej ostatni raz...

... że ją kocha.

Przeraźliwe krzyki w jego głowie przekrzykują się nawzajem. Wokół trwa cisza, tylko te krzyki... jakby walczyły ze sobą, jakby on walczył z samym sobą.

Jest spokojny, kroczy dumnie tuż za nią rozglądając się wokół, wsłuchując się w otoczenie. Felucia to piękna, malownicza planeta. Przez moment nawet myśli o tym wszystkim, co będzie, gdy zakończy się wojna. Być może wróci tutaj z Aaylą ponownie... by odkrywać uroki tej planety.

Jego serce drży na myśl o niej. Gwiazdy, kocha ją. Tak bardzo ją kocha.

Komandorze Bly.

CC-5052.

Głos brzmi znajomo, ale nie należy do żadnego z jego braci, ani tym bardziej do Aayli. Bly czuje drżenie, tak nieprzyjemne, a jednak pchające go wciąż naprzód. Czuje jak jego dłonie zaciskają się mocniej na broni, którą trzyma, by wcześniej osłaniać dowódcę przed atakiem separatystów. Palce muskają spust, a żołnierze, kroczący tuż obok niego zatrzymują się nagle.

Słyszy swój oddech. I oddech Jedi.

Wykonać rozkaz 66.

Dobry żołnierz wykonuje rozkazy.

Nie zareagowała, nie próbowała nawet walczyć. Kurwa, dlaczego nie walczyła?!

Uciekaj, Aayla!   Krzyczą resztki prawdziwego Bly'a...

Krzyk wyrwa się z myśli Bly'a, przeszywa całe jego ciało, jednak nie udaje mu się wydostać na zewnątrz. Miota się wokół jego serca, a następnie znika tak szybko, jak tylko się pojawił. Wszystko rozpływa się nagle.

A oni wciąż strzelają, nawet wtedy, gdy Aayla pada na ziemię.

Jest już za późno.

Bly czuje narastający ból, choć słowa wciąż przepływają przez jego umysł. Rozkaz 66. 

r o z k a z 6 6

Walczy z działaniem czipa, ale ta walka jest już z góry przegrana. Widzi jak Aayla pada na ziemię, wszystko jak w zwolnionym tempie. Wciąż strzelają, choć jej już martwa. Bly czuje się tak, jakby ogarnięty był szałem, którego nie potrafi zrozumieć.

A potem... nie ma już nic.

Bly czuje cholerne łzy, spływające mu po policzkach. Zaciska mocno oczy, nie mogąc na nią patrzeć. Przez chwilę nie potrafi... żyć.

Podchodzi do niej i pada na kolana tuż przy jej ciele, by mieć pewność, że ona jest martwa. Sprawdza puls. Wyczuwa pustkę. Próbuje się obudzić, ale to nie jest sen.