Μικρές Πόλεις

52. Συγκοινωνούντα δοχεία

Αν δεν ξεχειλίσει
η καρδιά του ανθρώπου
από αγάπη ή από θυμό,
τίποτα δεν μπορεί να γίνει
στον κόσμο.

Νίκος Καζαντζάκης 

Αισθάνομαι τα χείλη μου ξερά, τα δάκρυα έχουν στεγνώσει στο πρόσωπο μου και όμως η πικρή γεύση της κοροϊδίας δεν λέει να φύγει από το στόμα μου.
Έχω μεταφερθεί από το πάτωμα στον άνετο καναπέ, τίποτα όμως εδώ μέσα και ειδικά αυτήν την στιγμή δεν με κάνει να νοιώθω βολικά.
Είπε πως σε πέντε λεπτά θα είναι πίσω, μα τώρα η αργοπορία του είναι πραγματικά κάτι που με κάνει να νοιώθω ευγνώμων.

Δεν μου αρέσει να υστεριάζω, να γίνομαι ζηλιάρα. Γενικά, δεν μου αρέσει να πιέζω κάποιον ή να φτάνω στο σημείο να του ζητάω εξηγήσεις για κάτι που μου απέκρυψε.
Πίστευα πως αυτήν την φορά δεν θα φτάσω σε αυτό το σημείο. Ήξερα πως έχουμε πολλά να αντιμετωπίσουμε, αλλά η ζήλια δεν ήταν κάτι που είχα στα σχέδια μου.
Σχεδόν 1 χρόνο πριν βρισκόμουν πάλι στην ίδια θέση. Είχα ανακαλύψει ότι ο Ηλίας μιλάει με άλλες, ποτέ δεν έμαθα αν έγινε κάτι παραπάνω, αλλά σίγουρα η υποψία είχε καρφωθεί για τα καλά στο μυαλό μου. Έβλεπα τα σημάδια, είχε χαθεί η σπίθα ανάμεσα μας, γενικά η ρουτίνα μας είχε απορροφήσει, αλλά πίστευα πως με σεβόταν. Νόμιζα πως δεν θέλει να με φτάσει σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Όπου κάθομαι πραγματικά απογοητευμένη σε έναν καναπέ μη ξέροντας πως να αντιδράσω. Χάνοντας ξανά την εμπιστοσύνη μου απέναντι σε κάποιον - σε έναν άντρα ειδικότερα.

Ίσως να το καταλάβαινα καλύτερα αν βρισκόμουν εγώ στην θέση του, αν εγώ ήμουν αυτή που αντάλλασε μηνύματα με κάποιον άλλον. Μόνο που η κοσμοθεωρία μου είναι διαφορετική από όλο αυτό, οπότε υποθέτω πως ούτε τον Ηλία μπορώ να καταλάβω, ούτε τον Γιώργο.
Όπως και αυτοί, δεν μπορούν να καταλάβουν εμένα.

Ίσως και να είμαι υπερβολική, ίσως και όχι. Με πειράζει να βρίσκω πράγματα που δεν θέλω να βρω, χωρίς καν να ψάξω. Μηνύματα συγκεκριμένα.
Είμαστε τόση ώρα στο σπίτι του, μαζί, θα μπορούσε να μου πει ότι μιλάνε.
Για ποιον λόγο να μου το κρύψει;
Για να μην μαλώσετε.
Ενώ τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα ας πούμε;

Την στιγμή που τα κλειδιά ακούγονται στην πόρτα, οι σκέψεις μου μπερδεύονται ακόμα περισσότερο.
Δεν ξέρω αν θέλω να το αφήσω να περάσει έτσι μόνο και μόνο για να μην μαλώσουμε, ή αν πρέπει να κάνω σκηνή επειδή μου απέκρυψε κάτι που ναι, για μένα είναι σημαντικό.
Έχω ανεβάσει τα γόνατα μου στον καναπέ και έχω τυλίξει τα χέρια μου γύρω τους. Το μυαλό μου τρέχει σε απίστευτα γρήγορους ρυθμούς, όταν ο Γιώργος μπαίνει στο σπίτι.
Και όμως η ηρεμία που με διακατέχει αυτήν την στιγμή, είναι κάτι αφύσικο.