Uyumadan Önce

1. Bölüm

Gözlerimi anlamsız bir sabaha daha açmıştım. Etraftaki bütün anlamsızlıklara rağmen hala dünyada yaşamaya değer bir şeyler olduğunu bulmaya çalışmakla geçiriyordum zamanımı bu aralar..

Evet. Ben Emily. Yirmi bir yaşında bir üniversite öğrencisiyim. 

Yatağımın üzerindeki tavana anlamsızca bakarken bileklerimin kaşınmaya başladığını fark ettim ve elimi bileğime götürüp gerilen tenime baskı uyguladığımda iki gün önce açtığım yaraların kanamaya başladığını büyük bir acıyla fark ettim. 

"Ahh" 

Acı iyi hissettirir. 

Koşarak banyoya gittim ve kanayan bileğime su tutup yüzümü yıkadım. 

Sabahları bir şey yemezdim. Aynaya bakıp kahverengi uzun dalgalı saçlarıma baktım. Saçlarıma aşıktım. İleride onlarla evlenebilirdim. Yasal olurdu her halde. Ben evlenene kadar bir çok şeyin yasal olacağına emindim çünkü bu yaşıma kadar hiç sevgilim olmamıştı. Teklif edenler olmuştu ama bilemiyordum. Sanırım doğru kişi karşıma çıkmamıştı. Kalın kaşlarıma ve kahverengi gözlerime baktım. Kumral olmanın en iyi yanı ne kadar yorgun olursan ol bunu yüzünün belli etmemesiydi. 

Biri çözülmüş olan bağcığımla beraber siyah converselerimi giyerek beyaz bir body mavi bir hırka ve dar kottan oluşan kombinimi mükemmel bir uyumla tamamlamış oldum ve evden çıktım. 

Üniversite..

KİMSE SANA BAKMIYOR.

KİMSE SANA BAKMIYOR

TANRIM HERKES BANA BAKIYOR.

Sakin olmalıydım. Sakin olmam gerekiyordu. Sağ elimin yine istemsiz olarak sol bileğime gittiğini fark ettim. Gözlerimi yumdum ve kaşımaya başladım. 

Lisede yaşadığım olaylar üniversiteye de taşınmıştı.

18 yaşındaydım. Hiç arkadaşım yoktu. Ama aşık olduğum bir çocuk vardı. Ne büyük cesaret. Tabi buna aşk denemez. Sanırım basketbol kaptanı olan Josh'un kaslarına aşık olmuştum. Ya da beğenmiştim. Ama her neyse. Bunu diğer kızlar öğrenmişti ve benimle yemekhanede dalga geçmişlerdi. Ağlayarak soyunma odasına gitmiştim ve duşun altında bileklerimi kesmeye başlamıştım. Sonra bir çığlık hatırlıyorum...

"Tanrım.. Yardım edin!" "Burada yaralı biri var!"

Daha sonra herşey daha da berbat bir hale çevrildi. Adım mazoşiste çıktı ve herkes benden korkar oldu. Sanırım üniversitedekiler de öğrenmişti.

Ben bu şekilde düşünürken ani bir sarsılmayla kendime geldim.

"-Ovv özür dilerim."

"-Önemli değil."

"-Emily di değil mi?"

-"Adımı nereden biliyorsun?"

"-Balım, buradaki herkes seni biliyor. Biz sadece biraz şaşırdık.."

"-Neye şaşırdınız? Neyi biliyorsunuz?"

"-Öncelikle ben Sahsa. Senin şu bilek kesme olayını falan. Biz.. nasıl desek.. Daha garip görünümlü biriyle karşılaşacığımızı umuyorduk sadece. Ama sen.. Normalsin. Hatta güzel bile sayılabilirsin."

Tamam. Sakin ol. Gerçekten herkes öğrenmiş.

"-Şey ben gitsem iyi olacak."