Kötü Adam "Ben Değilim" Mafya Kardeş! (BL)

Fakat Monki'nin Flashback Bölümü Hız Kaybetmeden Devam Ediyor

Her şey çok hızlı gerçekleşti. Genç kız lafını bitirmesini beklemeden karşısındakinin üstüne atladığında ikisi de yere yuvarlanmış, altındaki kurtulmaya çalışırken kızın birkaç yumruğu hedefi tutturmuştu bile.

"Kes sesini dedim sana! Benim abimin bahsinde bile bulunamazsın! Kim olduğunu sanıyorsun!"

"Kalk üstümden!"

Leyla hala debeleniyordu. Patlayan dudağından kan akıyor ama üstündeki kız bunu umursamadan acımasızca darbe indirmeye devam ediyordu.

İkisininde artık çığlığa dönmüş sesleri sokakta yankılanıyordu.

Leyla sonunda zar zor kurtarabildiği elini cebine götürdü. O daha amacına ulaşamadan Helen farkedip açmasına izin vermeyecek bir şekilde Leyla'nın yumruğunu parmaklarının arasında yere bastırdı. Çakı kapalı bir şekilde parmaklarının arasında duruyordu. Leyla bağırdı.

"Helen, dur."

Helen gülmeye başladı. Leyla daha sert itmeye çalıştı onu. Nafileydi. Bu süre zarfında Helen hala delirmiş gibi gülmekteydi.

"Beni bunun korkutabileceğini mi sanıyorsun?"

Kahkahası tutamadığı için konuşması yarım kaldı. Leyla ise kurtulmak için çırpınmalarını arttırmıştı.

Çok vakit geçmemişti ki Helen ona arkadan sarılan kollar ile geri çekilmeye başladı. Ayaklarının üzerine geldiğinde hızlıca arkadaki kişiye dirsek attı ve tekrar Leyla'nın üzerine atlamaya hazırlandı.

Tamamen içgüdüsel bir hareketti. Az çok kafasında onu geri çekenin Leyla tayfadan biri olduğunu tahmin etmişti. Onu durduranı elimine ettikten hemen sonra bu sefer daha uzun kollar tarafından sarmalanmıştı. Ayrıca bu süreç boyunca kendine biraz da olsa gelmişti.

En azından ona seslenen bir kişiyi duyuyordu. Durup etrafına bakındı. Bu kişi onu sarmakta olan kolların sahibiydi.

"Abla, abla kendine gel."

"Hasan? Hasan!"

Onu durdurmaya çalışan diğer kişiye baktı. Siyah saçlı çocuk göğsünü tutuyordu.

"Ahmet! Özür dilerim."

"Helen ne yapıyorsun?"

Cevabını beklemeden yerde yatan çocuğa gitti.

"Özür dileriz sen iyi misin?"

Çocuk yüzünü elinin tersiyle sildi.

"Sen göreceksin!"

Helen kahkaha attı.

"Ne yapacaksın? Kahveden adam mı toplayacaksın? Feriştahınız gelsin."

Onu orada bırakıp eve doğru yürümeye başladı. Ama içeri girmeden durdu.

"Annem beni böyle görmesin."

Üstü başı kan içindeydi ve hiçbiri kendi kanı değildi.

Ahmet başını salladı.

İlk eve girip sonra Helen'i gizlice içeri almışlardı. Annesinin yanında hiçbir şey olmamış gibi davrandlar ama o uyumaya gidince Hasan ve Ahmet Helen'e sorular sormaya başladılar.

"Niye vuruyordun çocuğa transfobik falan mısın?"

Helen güldü.

"Asıl o benfobik."

"Seni kızdırdı mı, bir şey mi yaptı?"

Helen olanları en başından anlattı. Abisinin olduğu kısımları atlamıştı. Ahmet'e abisinden bahsettiğinde ne kadar üzüldüğünü gözleriyle görebiliyordu.