Completely Free From You

CHAPTER 4

Kahit malaya na akong nakakapaglakad-lakad ay may mga mata pa ring nakamasid sa akin. I'm not planning to escape again. Sapat na ang mga naranasang hirap ng pamilya ko para idamay pa sila sa ano mang gulo ko. And it's really impossible to escape!

We are in a mansion near the sea. Walang bahay na malapit at walang taong nakakapunta dito maliban sa mga tauhan nina Marcus at miyembro ng organisasyon.  Sa kabilang ibayo pa ata ng dagat ang mga kabahayan. The only transportation out of this place is via boat or anything that will be float on the water. At walang naliligaw ditong bangka. Only Marcus' yacht is his means of transportation.

We tried once to escape, only to be punished severely by the men of Martino. Nung nagtangka kaming tumakas ay 'yon ang kauna-unahan at huli na rin. Marcus was out for some business matter kaya sinamantala namin nina Mama ang pagkakataon. Hindi pa ganun kahigpit ang bantay sa may dalampasigan unlike now that they are almost blocking the whole seaside.
Nakakita ako noon ng maliit na balsa. Mukhang inanod lang papunta dito kaya 'yun ang ginamit namin para makatakas.

I row it with all of my strength hanggang sa medyo makalayo na kami sa Mansion. Laking pasasalamat ko dahil gabi na noon at malabo nang makita kami ng mga tauhan ni Marcus but to my horror, in the middle of the sea, I saw his ship! He was at the deck of his ship kaya madali niyang nahanap ang mga mata ko. He's deadly glaring at me. Binilisan ko ang pagsagwan para makalayo sakanya but his ship blocked our way. I screamed when I saw him maneuvered a speedboat to get into us. With his hard grip, he carried me to his boat. Kinuha naman sina Mama ng mga tauhan niya.

Sa pagmamatigas ko pa ay pareho kaming nahulog sa dagat. I tried my best to swim to get away from him but his hard arms enveloped my waist, making me stop from swimming. Marahas niya akong sinampa sa speedboat niya at dinala sa ship. He's fuming mad! Kaya hindi naging madali ang parusang ipinataw sa amin.

Inside the ship, I saw his father, Don Martino Del Prado. Ang taong walang awang nagparusa sa amin. Kung wala kaya siya sa loob at tanging si Marcus lang ang nakakaalam ng tangkang pagtakas namin, would the punishment be less severe?

Remembering all the beatings and whippings won't make me commit the same mistake again. Sa bawat maling galaw ko damay ang pamilya ko. Hindi ko pa alam kung hawak din ba nila si Daddy. Wala akong balita kung nahanap na ba siya ng organisasyon.

"Don Martino has arrived!" anunsiyo ng isang kasambahay na nagpanginig sa akin sa sobrang takot. Anong ginagawa niya dito? Bakit bumalik pa siya?

With my trembling knees, I face the stairs, ready to walk away but his arctic voice made me stop. Literally stop! Kahit ang paghinga ko ay natigil.

"Running away from me, Louvre?" he bone-chillingly asked. I clenched my knuckles hard to stop myself from trembling. This man! Dahan-dahan akong humarap sakanya, walang bakas ng takot. But deep in my heart, I am trembling with so much fear. This man can kill you in a blink of an eye. He wouldn't think twice to pull the trigger to kill me. Si Marcus lang ang pagpipigil sakanya at ang pagpili sa akin ni Trinidad Del Prado. Dahil kung wala ang dalawang taong iyon, matagal na akong naibaon sa lupa sa galit sakin ni Martino.

"Ofcourse not, Senyor." I said, trying hard not to stutter. I don't know how I managed to be unaffected by his presence, well, I'm doing my best not to tremble. Pero sa loob-loob ko ay nanginginig na ako sa kaba at takot. Gusto kong takbuhin ang hagdan at magkulong na sa kwarto. Pero pilit kong pinapakitang matapang ako at hindi apektado sa presensiya niya.

"I'm no blind, woman!" dumagundong ang galit niyang boses sa buong kabahayan. I closed my eyes because it's about to tear up. Just by simply looking at this heartless man! If Marcus is heartless, this man is way more. He would double your sufferings. I've experienced it first hand. He was the first man who hit me. The first man who whipped me. The first man who had beaten me. And the man who hurt my family.

"You know how to glare now, huh?" hindi ko namalayang masama na pala ang tinging ibinibigay ko sakanya.

Napadaing ako nang dumapo sa katawan ko ang bakal niyang tungkod. I am not aware that I've been glaring at him not until he's beating me using his metal support. Tinanggap ko ang bawat lapat ng tungkod niya sa katawan ko.

Kailan ba matatapos ang paghihirap na 'to!! Bakit hindi nalang nila ako patayin kesa pahirapan pa ako nang ganito.
Wala na atang lugar ang paghilom sa katawan ko. Ramdam ko ang pagbuka ng pahilom ko na sanang mga sugat.

I groaned in pain as his beatings became harder and painful. Kahit matanda na ay malakas pa rin talaga ang Don. Hindi ko 'yon itatanggi. Presensiya niya palang ay malakas na, tipong mapapaluhod kana kapag tinitigan ka ng masama.

"Father!" Marcus' angry voice thundered in all corners of the house. Ang mga daing ko ay pinilit kong sinusupil sa pamamagitan ng pagkagat sa ibabang labi ko.

"Do not tell me you've became soft, Del Prado!" galit na sabi ng Don at mas lalong lumakas ang mga palo niya sakin.

"Let me do it." ang luhang pinipigilan ko ay tuluyang nahulog. Nakita ko ang pagngisi ng Don bago inabot ang tungkod niya sa anak. He sits like a King watching his trained Prince hit its whore. I don't know why it's more painful to received a beating from the man whom you love.

He had never beaten me. He spanked me but he never beat me. This is the first time. Hindi niya ako direktang sinasaktan. He'll just order his men to do it. He will give punishments and will leave the basement after giving his instructions at babalik kapag tapos na. Ganun lang palagi.

Sa bawat lapat ng tungkod sa katawan ko ay ang pagtulo ng mga luha ko. It's more painful coming from him. I thought he will stop his Father from beating me but he's just like him, heartless! I don't know when will this stop.

Tuluyan na akong sumalampak sa sahig dahil hindi ko na kinaya pa ang sakit. Nanghihina na ako at sobrang nasasaktan. I want to plead but not when Don Martino is around. Baka mas lalo lang akong maparusahan. Simple thing will cost punishment to him. I don't know what's stopping him from killing me. Was it Marcus or his wife, Trinidad?

"You'd been so hard to your whore, son. She has a lot of bruises. I'm impressed!" tumigil na sa pagpalo si Marcus. Hindi ko pinarinig ang mga hikbi ko. Tahimik lamang akong umiyak habang mariing nakakuyom ang mga kamay ko.

"What are you doing here, Father?" he asked. It's a sudden visit. Kahit si Marcus ay hindi naabisuhan na darating ang ama niya.

"I heard that Anastasia is severely injured. I thought you're being unfair but looking at this woman made me proud of you, my son." be proud because he's just like you! Nakayuko lang ako habang nakasalampak sa sahig. He wants Anastasia for him. He will help her at all cost, I know. Lucky, bitch! Having Don Martino's blessing is like protecting you from danger. Talagang personal niya pang pinuntahan si Anastasia dahil nabalitaan niyang injured ito. Ako halos mamatay-matay na ay wala man lang na bisita. At kung ang Don man lang ang bibisita, hindi bale nalang.

"Go to your room!" mariing sabi ni Marcus. Hindi ako gumalaw kahit alam kong ako ang sinasabihan niya. I lost my strength from the beatings. Paano ako aakyat sa sitwasyon kong ito? Dahil sa hindi ko paggalaw ay naramdaman ko ang paghila sa buhok ko. Parang manhid na hindi ko ininda iyon. May mas masakit pa kesa sa sabunot niya.

"You're a deaf now." I glared at him. Nangatal ang buong mukha ko sa sampal na iginawad niya. I want to kill him! I want to choke him! Galit kong kinuha ang kamay niya sa buhok ko. I angrily removed it from its grip.

"You are old, Del Prado! Acting so tough infront of a weak girl won't make you powerful. That's an act of a weakling! Trying to be powerful, huh?" mariing sabi ko. Mas lalong sumama ang timpla ng mukha niya. He was about to choke me when I grabbed his hand and twisted it making him growl.

"You deserve to die! I'll make you die!" galit na sabi ko. Hindi ko na maramdaman ang sakit ng mga sugat ko sa sobrang galit ko sakanilang mag-ama. Nagawa ko pang tingnan ng masama si Marcus bago abutin ang isang paso. My free hand grabbed the vase causing a break. Kumuha ako ng kapirasong basag na vase at tinutok iyon sa matanda.

Galit na galit ako. Wala akong ibang maramdaman kundi galit at pagkamuhi sa matanda. He's old!  Kailangan niya na ring magpahinga. He caused me too much pain and sorrow already. Sinaktan niya si Lance at Mommy. Wala siyang awa! Lahat ng ginawa niya sa akin at pamilya ko ay bumalik sa isipan ko. I can only see red right now. Iginuhit ko sa lalamunan niya ang matalim na parte ng pasong nakuha ko.

"Die, Martino. Die." mariing sabi ko at mas diniin ang matalim na parte ng paso sa lalamunan niya. He doesn't deserve to live! He's someone not deserving of life.