Ludzie cienie - zwierzenia Hikkikomori

Ona w półmroku

Widziałem Cię wczoraj. Tak częściowo – niezupełnie.

Byłem jak zwykle w swoim niezbyt dużym pokoju w półmroku. Jak zwykle próbowałem uciekać i w końcu wyrwać się. Chwilami chciałem nawet skoczyć, ale przecież to dopiero trzecie piętro. Trzecie piętro świadomości tego, w co tak naprawdę się wplątałem.

(...)

Kiedy to piszę jest noc, tylko wtedy mogę skupić swoje myśli wokół czegoś innego.

Zwykle nie udaje mi się zasnąć w nocy – po prostu leżę. Nie ukrywam, że nie chcę cię widywać.

Jeszcze nie tak dawno doprowadzałem cały swój pokój do kompletnego mroku. Myślałem, że tak będzie lepiej. Nie pozwalałem, by jakakolwiek najmniejsza struga światła niepostrzeżenie wdarła się do pokoju.

Czułem, że tak sobie z tym poradzę. Siadałem na skraju mojego łóżka, a na słuchawkach leciał Smalltown Boy. Dźwięki tego utworu pozwalały mi chociaż na chwilę oczyścić głowę z obrazów, z którymi miałem nieszczęście spotykać się co noc.

Kiedy tak siedziałem, mój wzrok utkwił w delikatnym prześwicie ciemnych kotar.

Światło było ostre – widziałem fragment neonu należącego do czynnych całodobowo sklepów linii Combini.

Na zewnątrz padało a krople deszczu spływające po moim oknie odbijały głośno krzyczące banery pobliskich sklepów i usług.

Dzisiaj jeszcze nie wyjdę.

Wpatrując się w wyścigi spływających kropel po moim oknie, szczerze nienawidziłem tokijskich ciasnych ulic.

Myślami nawet nie byłem tutaj.

(...)

Z lawiny nocnych myśli wyrwał mnie jeden z neonów dosięgający swoim światłem delikatny zarys jakiejś postaci.

Chwilę próbowałem zmusić swoje oczy by umożliwiły mi zarejestrowanie tej zagubionej duszy - jednak bezskutecznie; tak jakby nikt, nic i ona sama nie chciała zostać dostrzeżona w swojej pełnej okazałości.

Z bezskutecznych prób dojrzenia czegoś więcej wybiły mnie powiadomienia przychodzących wiadomości z forum, do którego należałem już od dawna. Monitor komputera swoim światłem oświetlił część mojego pokoju a jej już nie było.