Natakot kasi akong makalimot kung pipiliin kong magpagamot. I will not forget Dwayne. I will not forget my first love. Hinayaan din ako nila Dad in a condition that if it'll get worse, they'll force me to cure my trauma.

Nong mga first month simula ng madiscover naming nagkatrauma nga daw ako, galit pa ako noon dahil trauma daw ang tawag dito, later on, I've accepted it and called it my sweet trauma. At kung tatanungin ninyo ako about kay Dwayne, he recovered and he's fine.

After niyang kupkupin nila Tita Lia, at nagpagamot ng isang taon pinagpatuloy niya ang pag-aaral niya. I attended his graduation last month, my family and I are invited in his after-graduation party and he doesn't remember me, us- me, my family, and even his late foster parents.

Tita Lia explained to us what happened, how did he recover from depression. His brain protected him from pain that it deleted all his memories that brings him pain pati na rin yung mga kasama nito. It's selective amnesia. Losing his foster parents is too painful for him that all his memories with his foster parents were forgotten even those memories that'll link to that painful memory.

He also forgot our childhood memories together. Ang alam niya ngayon, or more like ang pinapaniwalaan niya ngayon ay ang nag-adopt sa kanya after his biological parents died ay sila Tita Lia na. Para makasalamuha pa din namin si Dwayne-noong piliin nilang manirahan sa city, at bumalik sila sa bahay ng late foster parents ni Dwayne after pandemic ended at pinagpatuloy niya ang pag-aaral nito, Tita Lia made us a favor, pinakilala niya kami as their family friend.

Si Tita Lia na din ang nagsabi na hangga't maaari at hangga't pinoprotektahan ng sarili niya si Dwayne walang magpapaalala sa tunay na nangyari dito. Dwayne himself is also clueless, he doesn't know he had a depression and an amnesia. Ang alam nito nagkaroon siya ng malalang sakit ng isang taon kaya't natigil ito sa pag-aaral.

I snapped back in my reality. After taking deep breaths, I continued what I'm doing. I busied myself with my work. Ilang oras din akong nakafocus sa trabaho ng may kumatok sa pinto ng office ko. We renovated our house and built another room for my workspace.

"Princess?" Sabi ni Kuya ng pinihit na nito ang pinto at bahagyang pumasok.

Nang lumingon ako dito, pumasok na ito ng tuluyan sa office ko.

"Dinner's ready. Here." Sabi nito at inilapag ang tray na may lamang pagkain.

"Thanks, Kuya." I timidly said and returned my attention to my work. I heard Kuya sighed before he left my office.

Tinignan ko naman ang tray sa may center table ng lounge area at napailing. Alam nilang hindi na ako nagdidinner pero parati pa rin nila akong hinahatiran ng pagkain. Alam din nilang kapag may tinatrabaho akong project, hindi ako matutulog hangga't hindi bibigay yung katawan ko. It's a bad habit, I know, but this is how I work. Kapag hindi ko ito gagawin mas madalas akong magspespace out at mamemental block hanggang sa hindi ko matatapos yung trabaho on the given deadline.

Nangyari sa akin yun for the first three months, noong nagsisimula pa lang ako. Nahirapan pa ako sa pagkuha ng clients pero naovercome ko na iyon, by doing this. I've been awake for 56 hours to be exact. Ramdam ko na ang pagod pero dahil sa mga energy drinks na ininom ko hindi ko pa nararamdaman ang antok.

Nang maramdaman kong naiihi ako, dumiretso agad ako sa banyo. Natapos naman ako agad at nang paupo na ako sa upuan sa may desk ko bigla nalang nandilim ang paligid at naramdam kong natumba na ako.

I passed out. Again.

~Gab

A Pandemic Love Story- COMPLETEDWhere stories live. Discover now