Maybe that nine-year-old girl schouldn't have loved you at all👧🏼🙍🏼‍♀️

17 1 0
                                    

Ik loop met mijn vader een groot gebouw in. Pap, waar gaan we heen? We lopen door lange gangen. Deze mensen gaan ons helpen. Deze mensen gaan een medicijn vinden voor de Vuring. Maar daar hebben ze jou voor nodig.. en nog andere jongens, zegt hij.

We lopen een zaal in. Ik zie veel dokters, ook jongens. Maar de voorste drie vallen me op. De eerste jongen heeft bruin haar en bruine ogen, de andere blond haar en de laatste in de rij is een jongen met zwart haar bruine ogen. Ze kijken alle drie als ik binnen kom met mijn vader.

Mijn vader wil naar voren lopen. Hij wil me mee trekken maar ik trek mijn arm terug.
Leg het uit! Zeg ik luid met woede. Dan begint mijn vader te spreken. Tatum luister naar me...zeven jaar geleden wanneer ik vertrok, was ik je aan het beschermen. Ik wilde hoe dan ook mijn lieve kleine meisje beschermen. Wanneer je me zag als vampier die dag, jou angst in je gezicht staat in mijn geheugen gebrand.
Ik was negen, en ik zag een duivelse man die leek op mijn vader.. ik wist niet welke kant van jou echt was..reageer ik. Ik heb op je gewacht! Voor jaren.. maar je kwam niet.. Zeg ik met wanhoop & mijn ogen vol tranen. Ik zie dit niet als beschermen pap.. je brengt me ergens naar toe en verlaat me...ALWEER.. zeg ik. Tatum, snap je het niet? Ik bescherm je nu ook, juist tegen deze ziekte.. zegt hij op een afstand. Ik zie de jongens meegenieten van onze conversatie. Ik probeer je veilig te houden, zegt hij. In mijn ervaring...veroorzaken vaders pijn. Net als een mes dat maar blijft snijden. Ik smeek je Tatum, dit is het beste voor jou... Ik hou van je, zegt hij.

Misschien had je gelijk, dat kleine meisje wie je zo graag wilde beschermen, misschien was het beter dat ze helemaal niet van je had gehouden.. zeg ik huilend. Tatum... probeert hij nog eens met tranen in zijn ogen.

Miss, Mikealson? onderbreekt een dokter ons. Ben je klaar? Ik kijk naar de menigte en de drie jongens. Ze kijken me alle drie verdrietig aan. Je kan gaan nu.. zeg ik met een brok in mijn keel tegen mijn vader. Je bent in goede handen, zegt hij. Mijn vader kijkt me nog diep in de ogen en dan draait hij zich om en loopt weg.

——————————————————————————————————————————————

Monster {deel 3} Where stories live. Discover now