Merhaba!
Bu selamım, bir gün öldüğünde mezarına paradan, sevdiklerinden ve hatta anılarından arınsa dahi ruhu ile gömülecek kadar kendini sevenlere...
İkinci bir kurgu ikinci bir başlangıç ikinci bir heyecan... Kendime bir şeyler kattığım, sizlerin de okumaktan keyif aldığı uzun soluklu bir hikaye olması dileği ile... İyi okumalar!
Bölüm şarkısı: Barış Diri- Derinden
Artmasını isteriz en güzel varlıkların
Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla.
Bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın
Anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla:
Ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin.
Kendi ateşin besler ruhunun alevini:
Kıtlığa çevirirsin bolluğunu her yerin,
Kendi düşmanın gibi, ezersin can evini.
Şimdi sen yeryüzünün taptaze bir süsüsün,
Varlığın çiçek dolu bahardan müjde taşır,
Ama kendi koncanda ruhunla gömülüsün.
Pintiliğin arttıkça kendi sonun yaklaşır.
Dünyaya acımazsan, oburlar gibi ancak
Varlığın da mezarda güzelliği yutacak.
// William Shakespeare
Öfke; insanın içinden gelen ama içini yiyen tek duygudur. Sevgi gibi değildir, yatıştırmaz. Nefret gibi değildir, kalıcı olamaz. Mutluluk... İşte ona hiç benzemez. Mutluluk öyle gel gitli bir duygudur ki varlığını ancak kaybettiğinizde anlarsınız. Öfke göğsünde bir asit gibi kaynadığı ile kalır.
Yok olsa da izi her daim içinizdedir.
Yaşam dört duvarın arasına sıkışmış yoğun duygulardan ibaret de değildir. Duygular zeminini, davranışlar varlığını oluşturur. Bin çeşit duygunun arasında da boğulsan tek davranış hayatına yön verir. Hiçbir duygu da aklayamaz seni vicdan mahkemesinde. Sebepler, sonuca göre değerlendirilir. Aksi olması gerekirken...
Cebimden telefonumu çıkardım, güvenlik kamerasının pencerelerini kaydırarak Zuhal'in odasına geçiş yaptım. Ekranda beliren, mışıl mışıl uyuyan ev arkadaşıma görmeyeceğini bildiğim halde gülümsedim. Geceleri uyanma huyu olmadığını biliyordum ama riske edemezdim. Bu, onunla başladığım hayatımda uygulamam gereken ilk kuralımdı.
Yüzde yüz emin olduğun bir gerçekten dahi, şüphe et.
Telefonun sağ üst köşesinde gözüken saate gözüm kaydı.
23.50
Hiç oyalanmadan, cama yaklaştım. Beyaz stor perdeyi hızlı hızlı aşağı indirdim.
Kitaplığın yanında duran, amacı tamamen dekor olduğu varsayılan merdiveni aldım. Beyaz, iki kapaklı kıyafet dolabının yanına bıraktım. Elimi, Zuhal ile kahkaha attığımız bir an da çekilmiş fotoğrafımızın üzerinde belli belirsiz gezdirdim.
Bu güzel gülüşün üstüne ilk çiziği, yine o uyurken attım ben. İlk ihanetim onunla tanışmaktı. Sonuncusu bunu ona söylemek olacaktı. Ne zaman olacaktı bilmiyorum ama bir gün illa ki olacaktı.
Bu fotoğraf düşecek, gülüşler solacaktı.
Ahşap merdivenin dengesinden emin olduktan sonra tırmanmaya başladım. Bir yıldır hafta içi her gün bunu yapıyor; her seferinde aynı heyecanı yaşıyordum. Dışarıya karşı bu denli susmak zorunda olduğum hayatımda bir tek geceleri konuşuyordum.
Gündüzleri bir yalancı geceleri susmak bilmeyen bir papağan...
Dolabın üzerine bedenimi çektim, dizlerimin üstünde sürünerek bacaya yaklaştım. Beyaz menfez kapağını kaldırıp havalandırmaya açılan boşluğu görünür hale getirdim.
YOU ARE READING
66. Sone
General Fiction"Hayattaki tüm soyut kavramları somuta dökecek olsaydım eğer bunu bir satranç tahtasının üstüne dökerdim. İlk taşım piyon, şüphesiz umudum olurdu. Önemsemediğim, nasıl olsa bundan çok var dediğim, ilk vazgeçtiğim. İlk öne sürdüğüm. İkinci taşım at...
