Wáárom ik?

De onbekende jongen die toch ook weer bekend is

Oglaya pov.

Geschokt kijken we elkaar aan. Zijn handen zijn bloederig netals zijn mond. Zijn ogen staan moordlustig maar toch vol verrassing. 'Oggie?' Zegt hij overduidelijk verrast. Ik zeg niks terug. Hij zet een stap naar voren en gelijk draai ik me om en ren weg, helemaal in paniek. Ik duw iedereen die in mijn weg staat aan de kant maar de meeste hebben alles gezien en gaan vrijwillig aan de kant. 'OGGIE!' schreeuwt hij terwijl hij de achtervolging in zet. 'LAAT ME MET RUST!' Roep ik terug, mijn stem klinkt angstig en wanhopig. Ik voel iets heets langs mijn wang glijden en wrijf het weg. Op mijn hand staat een rode streep. Ik zie de uitgang van de locatie en begin sneller te rennen. Hier zijn geen toeschouwers meer en ik weet dat hij daarop sneller is. Gelukkig heb ik een voorsprong, een korte maar het is een voorsprong. Net wanneer ik over de uitgang ren word ik aan mijn pols gegrepen en terug getrokken. 'LAAT ME-' Zijn lippen duwen zich ruw op de mijne. Te vergeefs probeer ik me los te trekken. Als hij eindelijk zijn lippen van de mijne afhaalt neemt hij mijn gezicht in zijn handen. Zijn ogen glinsteren en hij fluisterd zacht: 'Oggie... jij bent het echt!' 'Natuurlijk ben ik het idioot.' Zeg ik bot terwijl ik hem vernietigend aankijk. 'Wel jouw'n idioot.' Zegt hij glimlachend. Verafschuwd kijk ik hem aan. 'Ben je nou helemaal?! Ik heb je duidelijk gemaakt dat ik je nooit meer wou zien! Jij hebt mijn leven verpest! Je bent niet van mij en ik ben al helemaal niet van jou!' Roep ik terwijl ik zijn handen van mijn gezicht af probeer te trekken. 'Oggie... ik heb je toch al gezegd dat het me spijt? En bovendien, als ik je niet had geholpen was je nu dood!' 'Dan ben ik nog liever dood! Ik pest al jaren een meisje om haar oogkleur en dat is niet eens een reden! Het enige is dat het niet bij haar haarkleur past! Ik wil die verdomde betalingen niet betalen! Ik wil gewoon mijn oude fucking leven terug!' Hij kijkt me gekwetst aan. 'Ik wou je gewoon niet kwaad...' prevelt hij. Ik weet dat mijn blik verduisterd en sis: 'Je bent me al kwijt, al vanaf het moment.' Er verschijnt een rood laagje aan de onderkant van zijn oog. Tranen... 'Oh! Je hebt dus toch wel gevoelens!' Sis ik kwaad. Zijn handen vallen van mijn gezicht af en gelijk draai ik me om en ren weg van de locatie. Als ik uit het zicht ben, klim ik in een boom en barst in huilen uit. Waarom hij? Waarom moest hij nu weer komen?! Waarom?! Waarom... is hij mijn mate?

Livio pov.

Woest kijk ik de jongen aan. Ik heb geen idee wie hij is maar hij maakt Oglaya verdrietig. Ik mag niemand die Oglaya verdrietig maakt. Ze reageerde echt heftig op een jongen of op emoties. Normaal doet ze nooit zo. 'Echt! Ik krijg jou nog wel!' Grom ik terwijl ik weg ren, opzoek naar Oglaya. 'OGLAYA!' Roep ik door het bos. Voor de duidelijkheid, wij hebben geen beter reukorgaan dan mensen, we kunnen wel de geur van iemand ruiken als we voor diegene staan maar meer ook niet en we kunnen ook niet beter zien en maar een heeeel klein beetje sterker horen. We kunnen dus niet op een kilometer afstand elkaar nog horen ofzo alleen maar als het binnen de grens ligt. Boven me hoor ik iemand snikken en ik neem aan dat het Oglaya is. Behendig klim ik in de boom. Na iets van tien meter kom ik bij Oglaya. Haar knieën zijn rood van de tranen netals de rand van haar jurk. Haar schouders schokken en haar hoofd ligt in haar armen op haar knieën. 'Heeey.... Het is al goed...' zeg ik geruststellend tegen haar terwijl ik over haar rug wrijf. 'Nee! Het is niet goed Livio!' Roept ze overstuur tegen me terwijl ze met opgezwollen, rode ogen aankijkt. Haar wangen staan vol met rode strepen. 'Wil je erover praten?' 'Nooit.' Haar lip begint te trillen en nog geen drie seconden later barst ze weer in tranen uit. Ik neem haar in mijn armen en wieg haar zachtjes heen en weer. 'Shhhhhh... Het komt wel goed.... Sssshhhhhhhhhh...' 'Je... je snapt het niet Livio!' Brengt ze snikkend uit. 'Wat snap ik niet?' 'Waarom ik huil.' Ja logisch! Ze heeft het me ook niet verteld! 'Als jij er niet over wilt praten, wacht ik tot je het wel wilt al duurt het jaren.' Ze brengt een humorloze lach uit. Ze grijpt me vast en duwt haar gezicht in mijn shirt. Gelijk begint ze weer harder te huilen. Ik blijf haar rustig heen en weer wiegen. Na een tiental minuten laat ze me los en kijkt me snuffend aan. Teder veeg ik de tranen weg en glimlach haar geruststellend toe. Ze glimlacht kort terug en kijkt dan weer naar haar knieën. 'Je weet dat je me alles kan vertellen hè?' 'Dat weet ik maar ik wil het het liefst vergeten en dat lukt niet als ik er de hele tijd over moet praten.' Er trekt een verdrietige uitdrukking over haar gezicht. Ik neem haar gezicht in mijn handen en zeg: 'Dat komt wel en ik zal je helpen er overheen te komen okay? Dat hoort zo.' Ze knikt alleen maar, maar ik zie angst in haar ogen. Ze staart naar iets achter me. Snel draai ik me om en knal recht tegen het gezicht van die jongen aan. Zijn ogen staan donker en zijn gezicht straalt woede uit. 'Waarom zit jij aan mijn meisje?' Sist hij naar me. Okay, what the fack? 'Ik ben jouw'n meisje niet!' Roept Oglaya kwaad. 'Dat ben je wel!' Zijn stem is laag en donker. Met een soepele sprong staat hij bij ons op de tak. Woest pakt hij Oglaya vast en trekt haar overeind. 'Waarom ben je bij hem?!' Hij wijst woest naar me en kijkt Oglaya woedend aan. 'Hij is mijn beste vriend! En daarbij, ik mag met iedereen omgaan met wie ik wil omgaan! Dat bepaal jij niet!' 'Dat doe ik wel! Je bent van mij! Van MIJ!' Hij knijpt hard in Oglaya's arm. Haar gezicht vertrekt van de pijn maar ze jammert niet. Dan begint ze plots zijn gezicht te strelen, waar hij duidelijk van ontspant. Okay, dit is vreemd... Heeeel vreemd... Zijn hand laat Oglaya's arm los en gelijk duwt ze hem van de tak af, zelf klimt ze nog hoger de boom in en vanuit daar springt ze naar een boom die dichtbij is. Er komt een harde bons van beneden waardoor we weten dat hij op de grond ligt. Ik kijk naar beneden en zie de jongen verwoed naar de andere bomen kijken alsof hij iets zoekt. En ik weet ookal wat of beter gezegd wie hij zoekt: Oglaya...