~Хориотой хот~

Дараа уулзий

Хориотой хотод ирсэн дариуд шивэгчид намайг чирсээр зочидын өргөөнд авчиран хувцасыг минь солиллоо. Хувцаснаас минь л хархад энд Хаанд тоогдох гэж ирсэн нь ойлгомжтой байв. Аавын хувьд насаараа Хааны доор ажилсан ч зэрэг ахиж чадаагүй тул ядаж охиноо Хатан болгий гэж бодсон биз.

-Шин Ар энэ будаг чинь юу вэ? Би арай л муухай харагдаад байнаа будахаа боль хэмээн төвөгшөөгөөд өргөөнөөс гарлаа. Мэдээж би аав болон эгчтэйгээ сайхан харилцаатай байдаггүй ч адилхан цус урсаж байгааг бодоод хэлгүй хүн шиг дуугуй байхаар шийдэн толгой өргөсөөр бусад ноёд сайдын гэр бүлтэй нэгдэн зогсов. Манай эцэгтэй адил бусад сайд нар ч охидоо хирэндээ бэлдсэн байлаа.

-Энэ муу чинь хэзээ гарч ирэх юм болоо? гэж уурлангуй хэлхэд хажууханд зогсоо бүсгүй сонсондоо итгээгүй бололтой нэг сайтар харсанаа харц буруулав.
Удсанчгүй бөмбөр цар дуугаран төв ордоны хаалгаар Хаан өөрийн мэлмийгээ толидууллаа.

-Эрхэм сайд ноёдыг хүлээлгэсэнд уучилаарай дотогш орцгооё найраа эхлүүлцгээе гэхэд шивэгчид гарч ирэн замчилав.
Найрын ширээ ордоны үүднээс хаалга хүртэл үргэжлэх урт байх бөгөөд эрэмб дараалалаараа гэр бүлтэйгээ байраа эзлэн суухтай зэрэгцэн цас хаялаж эхэллээ.

-Аймшигтай юм гэх Юү Чины дуугаар аав нь чимээгүй байхыг санууллаа

-Харалдаа цэцэг дэлгэр ёстой үед ордон цасан шуурга шуурч байна магадгүй энэ Хаан гэгчын бузар сэтгэлийг ариусгах гэж орж байгаа байх

-Чи дуугаа татаад өгөөч хаана ирсэнээ харахгүй байна уу? Хана хүртэл чихтээ гэж ярьдаг хориотой хот гээд яриагаа өндөрлөхөд Хаан харин яриж эхэллээ.
Тэр ярисаар ярисаар л нэг мэдхэд Хаанд тоогдох гэж ирсэн авхай нарын хацар улайж гар нь чичигнэн сууж ч чадахгүй харагдаж байв. Харин багаасаа л дүрсгүйтэж гадаа тоглож өвөл цаснаар наадаж өссөн Юү Чины хувьд тийм ч том асуудал биш байлаа. Харин ч нүүр нь улам гялалзан цас хариад баярлаж байгаан илт байв.