Tam tarihini hatırlamasam da 2017 yılının mayıs ayı olduğunu anımsıyorum.Her sene okulumuzda günübirlik geziler düzenlenirdi.Ailemle şehir dışına fazla çıkmadığım için bu gezileri kaçırmamaya özen gösterirdim.Gösterdiğim özenle birlikte yeni bir şehri görmenin heyecanı ikiye katlanırdı.Günler öncesinden planlar yapar her şeyi eksiksiz ayarlamaya çalışırdım.Geziceğimiz yerleri araştırmaya başlar kendimce hayal eder bazen resimlerine bakarak gezmiş kadar olurdum.Yine her zaman ki gibi heyecanımdan araştırmaya başlamıştım.O sene gidiceğimiz yer Antalyaydı. Denizsiz bi şehirden Antalyaya giden her çocuğun aksine deniz ilgimi hiç çekmiyodu.Ben asıl müzeleri, ören yerlerini merak ediyo bir an önce görmek için sabırsızlanıyodum.Günler sonra gidiceğimiz tarih gelmişti.Heyecanım asla dinmediği için sabahı zor etmiştim. Erkenden uyanıp güzelce hazırlanmıştım. İlk gezim olmadığı için tecrübeliydim ve nasıl hazırlanmam gerektiğini,yanımda nelere ihtiyacım olduğunu, özellikle gezide nasıl davranmam gerektiğini biliyodum. En azından ben öyle sanıyodum.Hazırlanmamın üstüne güzel ve sorunsuz bir yolculuk geçirdim. Günümün güzel geçiceğine ve şanslı günümde olduğuma kendimi tam olarak inandırmıştım.Ta ki onca araştırmalarıma rağmen akvaryum içerisinde kaybolana kadar... Küçüklüğümden beri en büyük korkum kaybolmak olduğu için daha dikkatli olmaya çalışsam da bi anda bi okul dolusu insan gözümün önünden gitmişlerdi. Akvaryumun üçüncü katında olduğumu dahi bilmememe rağmen panikle çıkış kapısı aramaya başladım. Her gittiğim yer birbirinin aynısına benzemeye başlayınca ağlamaya başladım.O kadar korkmuştum ki defalarca önünden geçtiğim asansör kapısını bile farketmemiştim.Tam o sırada ağlamaya devam ederken bi anda asansörden inen temizlik görevlisini görmemle kendime çeki düzen vermem bir oldu. Ne kadar gözyaşlarımı silsem de korktuğumu anlamış olucak ki ben olanları anlatmadan okulun geri kalanının birinci katta olduğunu söyledi.O an kendimi yeniden doğmuş gibi hissettim.Hızla diğerlerinin yanına gittim.Kaybolmayı gururuma yediremediğim için kimseye belli etmemeye karar vermiştim.Ama bi süre sonra kanlı gözlerim beni ele verdi. Matematik öğretmenim olanları anlar anlamaz gülmeye başladı moralimin bozuk olduğunu görünce de ortamı yumuşatmaya çalıştı. Yine de gün boyunca etkisini atlatabilmiş değildim.Hatta günler boyu atlatamamıştım.Ne zaman sınıfta anı anlatılmaya, sohbet edilmeye başlanırsa matematik öğretmenim gülerek başımdan geçenleri sıkılmadan, defalarca anlatırdı.Başlarda bu olaydan çok utansam da zamanla kendimle eğlenmeye alışmıştım. Bu olay üzerine bi kaç defa daha kaybolsam da artık bunları gurur meselesi yapmıyodum.Çünkü anılarımızı gülerek hatırladıkça güzelleştiğine inanmaya başlamıştım. :)
