Ik voel me voeten branden van de opkomende blaren onder me tenen. Ik weet niet hoe lang ik al loop, en of waar ik ben. Enkele vogels zijn al begonnen met fluiten wat me verteld dat het waarschijnlijk rond half5 is in de ochtend. Het maakt me ongerust, de stilte gaf me een heleboel rust in me hoofd. Naast dat de verdoofde middelen die op het moment uit zijn werking kwamen irriteerde ik me aan het feit dat het weer ochtend was. Ik had geen idee waar ik was en wat ik eigenlijk van plan was. Wat eigenlijk vaak mijn strategie is, en kijk waar het me brengt. Ik kijk op en neem na een lange tijd de grond te hebben bestudeerd de omgeving in me op. Bomen, zand, gras, een licht.. een licht? ik stop abrupt met stappen zetten en neem het bewegende licht in me op. Ik voel me opgejaagd, wakker geschudt en dom. De manier waarop iemand mij nu zou moeten aantreffen is gewoon.. niet over nagedacht. Naarmate het licht dichterbijer komt besluit ik het weer op het lopen te zetten, terwijl ik de grond weer bestudeerd. Het licht blijkt een lamp te zijn van een snorfiets, met een man erop. Zijn remblokken piepen wanneer hij tot stilstand komt vlak voor me. Wat me doet opkijken is een onverwachtse beweging vanuit de bosjes. Een grote hond die blaffend op me af rent. Uit schrik laat ik los wat ik vast heb en deins achteruit. De man op de fiets schreeuwt een enkele keer wat de hond laat stoppen, en na hem toe doet rennen. Ik pak de gevallen fles uit me hand op en kijk op naar de man op de fiets. 'Jezus jongen, excuse me voor Bennie.' Ik kijk hem moeilijk aan en terug na de hond die netjes zit, total gefocust op zijn nieuwe command. Ik merk dat ik onrustige bewegingen maak zoals ik vaak doe terwijl ik bij zinnen probeer te komen. 'Dat is oke.' is alles wat ik uiteindelijk uitbreng. De man kijkt me intens aan. 'Gaat het wel?' Ik veeg me neus af met me mouw en haal me schouders op. 'Wat brengt je zo vroeg aan de wandel? Met een fles, wat is het? Vodka? Als ik vragen mag.' Hij knikt na me. Ik kijk van hem na de lege fles in me handen en weer terug. 'Ja.' Zeg ik alleen. 'Nieuwe workout gevonden.' Zeg ik met een grijns op me mond. Langzaam realiseer ik me dat de man waarschijnlijk van de politie is. Hij heeft geen uniform aan, maar wie zijn hond luisterd nou zo goed? De man pakt zijn telefoon uit zijn jaszak en kucht. 'Jongen, je bevind je midden op de hei om 4:56 met een fles vodka en wat mij betreft verwarde indruk.' Hij kijkt op van zijn telefoon. Ik knik en maak een einde aan me onrustige lichaam door te gaan zitten op het hoge gras. Ik leg de fles naast me neer en haal me schouders nogmaal op. 'Kunt u me ook vertellen waar we zijn?' Vraag ik. Ik kijk terug na de weg die ik heb afgenomen. Het is mistig en schemerig op het moment en vogels klinken luider dan normaal. 'Op de hei, in Gorsel.' Klinkt de man zijn stem. Ik knik en realiseer me dat ik wellicht 40 km heb gelopen vanacht. Een gevoel van vermoeidheid en schaante komt over me heen en ik vrijf met me handen door me gezicht. Wanneer ik opkijk staat de man dichtbij me en rijkt hij een hand na me uit. Na enkele twijfel pak ik hem beet en wordt ik omhoog getrokken. Het doet zeer, alles in me lichaam doet zeer. De man legt een hand op me schouder en wijst me na zijn snorfiets. Zijn hand verdwijnt van me schouder en hij neemt plaats op zijn snorfiets. Hij fluit een keer waarop de hond die ik totaal uit het oog verloren was tevoorscherm komt en blaft en vooruit rent. Hij klopt 2 keer op de plaats achter hem. Ik kijk hem aan wat raar genoeg me genoeg jnformatie geeft. Zijn houding en gezicht verteld me dat het goed is. Ik struggle een beetje om op zijn snorfiets te klimmen maar zit uiteindelijk. 'Val niet in slaap.' Klinkt de man zijn stem terwijl hij zijn snorfiets aanzet. Ik houd me handen hard geklemt op de onderkant van het zadel terwijl ik knik. Hij neemt gas en rijdt weg. Ik heb een lange tijd de hond bekeken, hoe die naast ons mee rent en om de 10 seconden op kijkt naar zijn baas. De stilte van eerst die ik had in me hoofd is vervangen met het geluid van de snorfiets en koppijn. Enorme koppijn. Ik voel mezelf elke keer wegvallen. Weinig gedachtens die me bezig houden op het moment.
Pov
Ik besluit om de jongenman mee te nemen. Hij ziet er verwaarloosd uit. Waarom loopt hij hier in godsnaam rond deze tijd? Zijn onrustige houding verteld me dat hij zeker niet nuchter is. Hij komt verward over en zegt niet veel. Het is te donker om zijn gezicht goed te zien. Wat me wel opvalt is dat zijn gezicht erg ingevallen is. Met alleen een muts en een grijs hoodie, oversized broek met gympen doet het me denken aan een skaterjong, een nozem. Ik loop zijn richting op waar hij zich heeft laten zakken in het gras. Ik hurk voor hem neer en pak hem bij de arm. Hij kijkt op. 'Kom, sta op jongen.' Hij laat zich omhoog trekken en volgt me als een braaf hondje. Ik neem plaats op me snorfiets en sein hem om achterop te komen. Hij worstelt een enkele seconde om erop te komen maar zit uiteindelijk. Ik schuif de voetsteunen uit voor hem en start de snorfiets. 'Valt niet in slaap he.' Vertel ik hem om vervolgens weg te rijden.
