𝑻𝒉𝒆 𝑳𝒂𝒔𝒕 "𝑷𝒐𝒖𝒏𝒅 𝑰𝒕". (One shot story.)

The Last "Pound It."

Cat Noir.

Η βροχή πέφτει στο πρόσωπο μου δυσκολεύοντας με να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά ενώ ο πόνος έχει καταβάλει όλο το σώμα μου.
Δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτό που κυλάει στο πρόσωπο μου είναι δάκρυα ή βροχή...
Αλλά δεν με πειράζει...

Αυτήν την στιγμή το μόνο που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι είμαι δίπλα της... Προσφέρουμε ο ένας στον άλλον ασφάλεια, ακόμα και χωρίς να βγάζουμε μιλιά.

Στρέφω σιγά σιγά το κεφάλι μου για να την κοιτάξω.
"Τα καταφέραμε..." ψιθύρισε πριν γυρίσει να με κοιτάξει με τα πανέμορφα μάτια της που ποτέ στην ζωή μου δεν χόρταινα να βλέπω. Ένα απαλό και ξεθωριασμένο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της πριν ξανά μιλήσει.
"Νικήσαμε..." της χαμογέλασα. "Δεν χρειάζεται πλέων να κρυβόμαστε..." είπε.

"Έρχεται ασθενοφόρο παιδιά!" Μας λέει κάποιος.
Δεν με νοιάζει τι θα πάθω...
Αρκεί να είμαι μαζί της...
Εξάλλου έχω καταλάβει πως αυτό είναι το τέλος...
Έχω καταλάβει πως μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο εμείς...

Η βροχή έχει δυναμώσει με αποτέλεσμα στο έδαφος να υπάρχουν μικρές λιμνούλες νερού.
Ποτέ δεν μου άρεσε η βροχή... Αλλά σήμερα... Με κάνει να νιώθω ελεύθερο... Ήρεμο... Ότι θα είμαι μια χαρά, πάρα τους πολλαπλούς τραυματισμούς και το αίμα που έχω χάσει.

Τα Miraculous μας ακούστηκαν ανάμεσα στην σιωπή ανάμεσα σε εμένα και στην Ladybug. 4 λεπτά...
Ίσως έπρεπε να φτάσει αυτήν η μέρα για να αποκαλυφθούμε. Που να το φανταζόμασταν.

Οι σειρήνες από τα περιπολικά είναι το μόνο που ακούγεται πλέων. Στο βάθος ακούγονται που και που κάποιες αστραπές και ο πατέρας μου που αρνείται να μπει στο αυτοκίνητο.

Πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο;
Να δημιουργήσει τόσο κακό για δικό του όφελος!
Τόσο καιρό, αυτό ήταν το σημαντικό πράγμα που έκανε;
Γι αυτό δεν είχε χρόνο για εμένα;
Δεν τον νοιάζει για εμένα, αμφιβάλλω αν με αγάπησε ποτέ!
Κι αν το έκανε ίσως ήταν επειδή έμοιαζα στην μητέρα μου..
Αλλά ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Πλέων δεν έχει σημασία...

3 λεπτά...

Η ζωή μου ήταν πάντα χάλια...
Το μόνο που με έκανε πραγματικά ευτυχισμένο ήταν οι φίλοι μου...

Οι φίλοι μου...

Που να ήξερα ότι σήμερα, θα ήταν η τελευταία φορά που θα τους έβλεπα... Που θα τους μιλούσα, που θα τους αγκάλιαζα...
Δεν τους είπα καν αντίο...