The Secrets of my Past

Hoofdstuk 6~ bezorgde stemmen

Louise POV

"Albus, wat denk jij? Ik ben zo bang dat ze het niet wil... Wat moeten we dan? er zijn geen andere vrijwilligers." hoor ik de vrouwenstem bezorgd vragen aan waarschijnlijk de man aan wie de tweede stem toebehoord.

Waar heeft ze het over? "Minerva, je moet niet zo bezorgd zijn. Zelfs als ze het niet wil, of accepteert... Er is altijd hoop. Als laatste redmiddel kunnen we ook gewoon de waarheid vertellen. Ze is oud genoeg." zegt de kalme, vriendelijke stem van een man.

Gaat dit over mij? Welke waarheid? Ik begin weer te vallen en dit keer stop ik niet.

Minerva POV

"Misschien heb je gelijk Albus, we moeten gewoon afwachten tot ze weer bijkomt." zeg ik een beetje schuldig. Ik weet niet waarom ik zo bezorgd ben over dit meisje. Normaal heb ik dat nooit zo erg met leerlingen.

"Minerva, waarom denk je dat het erg is dat je bezorgd bent?" vraagt Albus met een geamuseerde ondertoon in zijn stem. "Albus!" oh nee nietweer! "Zit je nou alweer mijn gedachten te lezen?" vraag ik verontwaardigt. "Ja." zegt hij zo droog mogelijk, al lukt het hem niet een lach te onderdrukken. "Als je nog harder gaat praten word Louise straks spontaan wakker. Trouwens.... Sommigen zouden zeggen dat je te al te lang onder de muggles* bent.

*A/N word later toegelicht.

Alleen zij zouden legilimentie (ook wel het binnen dringen van gedachten) gedachten lezen noemen." zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. "Al ben ik het in dit geval met de muggles eens." gaat hij vrolijk verder. 

Ik ga er niet op in. ik zit er gewoon mee dat ik niet weet waarom dit mij zo aanvalt. Dit gevoel van bezorgdheid. Waarom? Dit is toch niet normaal? Ik ken dit meisje niet eens,niet echt tenminste.

*een uur later, nog steeds Minerva POV*

Ik zit naast het bed van Louise. Ik probeer mijn gedachten te ordenen. Maar nog steeds lukt het me niet om de bezorgdheid in het rijtje met feiten te plaatsen. Daarbij is ook nog een nieuw, onduidelijk gevoel gekomen.

Het gevoel van herkenning. Hoe langer ik naar haar gezicht staar, hoe meer ik het gevoel krijg dat  ik haar ergens van ken. Al kan ik na ongeveer anderhalf uur nog steeds niet plaatsen waarvan. Wat word er voor me achtergehouden?

Ik krijg het sterke vermoeden dat Albus het weet, maar ik ga er niet van uit dat hij het gaat vertellen. Ik besluit naar huis te gaan en nog wat te weken. Ik zal later wel met hem gaan praten, ik ben nu te moe.

Het moment dat ik met mijn jas aansta begint Louise wild te bewegen. Ik sta als verstijfd aan het uiteinde van haar bed. Ze gilt een ijzige gil. Na een paar seconden die uren lijken te duren is het stil. Te stil... Dan besef ik wat er mis is...
De hart monitor piept niet meer!..
--------------------------------------
Sorry dat ik niet eerder heb geschreven! Ik heb het super druk met school, trainingen en inpakken. Ik ga proberen morgen of zaterdag nog iets te plaatsen.
Vanaf zondag tot volgende week zaterdag zit ik met mijn oom, tante en nichtje in Berlijn en kan ik dus niet uploaden.
Ik hoop echt dat jullie mijn verhaal leuk vinden.

See you soon!
Hugs and Kisses,
Charlotte