Enkele Minuten van writer_dutch!
Het winnende verhaal van de Nederlandse Watt-a-Decade!
Enkele Minuten
Ze zat letterlijk achter de geraniums. Roze, witte en paarse bloemen die er stralend bijstonden, ondanks de koude winterzon die door het dubbele glas haar gezicht verlichtte. Yara Simpson staarde naar de vele voorbijgangers zonder echt iets te zien of zich te realiseren waar ze eigenlijk naar keek. Ook het zachtjes openen van haar kamerdeur ging aan haar voorbij. Pas toen het jonge verpleegstertje voor haar stond en een kopje thee op het mahoniehouten tafeltje voor haar neerzette, keek ze op. 'Maar, maar, daar had ik helemaal niet om gevraagd, hoor,' zei ze tegen het meisje die haar goudblonde paardenstaart naar achteren gooide en een poging deed om de oude vrouw gerust te stellen. 'Dat weet ik,' suste ze. 'Maar het zal je goed doen.' Yara keek met een vertwijfelde blik naar het bruine water en toen naar het meisje dat haar met een paar eerlijke, blauwe ogen aankeek. Ze kende haar niet. De aandacht van het jonge meisje werd echter getrokken door een foto die op het tafeltje stond en het ijzeren Vliegerkruis dat er naast lag. Op de foto was een drietal te zien. Twee jongemannen, en een jong meisje dat lachend in de camera staarde. Het verpleegstertje pakte de foto voorzichtig op, en wees de rechter man aan die met een paar helderblauwe ogen hen stralend aankeek. Beiden waren gekleed in het vliegersuniform van de RAF, de Engelse oorlogsvliegeniers. 'Dat was een knapperd, zeg. Uw man?' vroeg ze. Yara keek niet-begrijpend naar de foto, het was alsof ze de zwart-witte foto nu pas voor het eerst zag. Vertwijfeld keek ze op naar de verpleegster die de naam Anna droeg en wiens helderblauwe ogen haar aan iemand deden denken. Plotseling gilde ze het echter uit. 'Haal dat weg. Ik ken die mensen niet!' riep ze. Anna probeerde de oude, demente vrouw te kalmeren en legde de foto op zijn kop. Ze had meteen spijt van haar poging om tot de oude, verwarde vrouw door te dringen. 'Het is al goed,' zei ze en pakte het kopje thee op. 'Hier, drink wat,' zei ze en gaf het aan Yara. Yara nam een klein slokje, en hield Anna over de rand van het glazen glas nauwlettend in de gaten. Maar plotseling werd het zwart in haar hoofd en zakte ze weg in een nevelige duisternis. In de verte van haar bewustzijn drongen vage stemmen tot haar door, die spraken in een taal die ze niet zo een, twee, drie herkende. Langzaam trok de nevel weg, en staarde ze in een tweetal niet geheel onvriendelijke gezichten die haar bezorgd aankeken.
'Madame?' vroeg de een. 'Ça va?' Yara keek verbaasd op en krabbelde overeind met de hulp van het vriendelijke tweetal. 'Wat doet u hier? Kan ik iemand voor u bellen?' vroeg de vrouw toen uiteindelijk. Yara schudde haar hoofd en maakte zich los. Ze deed enkele voorzichtige stappen naar de onverharde weg die naar een grote poort leidde. Het landschap kwam haar maar al te bekend voor. 'De oorlog doet vreemde dingen met mensen,' mompelde de vrouw achter haar, maar Yara hoorde haar al niet meer. Ze had zich in tijden al niet meer zo goed gevoeld en haar broze botten werkten zowaar eens een keer mee. Er vloog een Spitfire over haar hoofd heen met een laag gebrul en ze keek toe hoe het voertuig landde op het grote, Franse vliegveld waar de bedrijvigheid nu in volle gang was. Yara keek op haar horloge. Tien voor drie. Het zou toch niet... Er was maar één manier om daarachter te komen, en dus hield ze een voorbijganger staande die verbaasd naar de kleding van de oude vrouw keek, en toen zijn blik op haar richtte. Het was een jonge sergeant.
'Wat wilt u?' vroeg hij. 'Welke dag is het vandaag?' vroeg ze, maar eigenlijk wist ze het antwoord al. '2 September,' bromde de man, waarna hij tegen zijn pet tikte en haar nog een fijne dag wenste. De klokken luiden in het nabijgelegen dorp, ten teken dat de Tweede Wereldoorlog nu eindelijk officieel, wereldwijd, voorbij was, en Yara keek nogmaals op haar horloge... 5 voor drie. Vijftien minuten voordat Williams Hawker Typhoon op zou stijgen en zijn laatste vlucht ooit zou vliegen. 18 Minuten voordat de jonge Yara aankwam op het Franse vliegveld en zou beseffen dat ze te laat was. 37 Minuten voordat het contact met Williams Hawker verloren ging en het vliegtuig neerstortte op Nederlandse bodem vanwege een technisch mankement en zijn jonge piloot met zich meenam. Yara had geen idee hoe ze hier beland was, maar wel wist ze dat dat met een doel was, en ze zette er flink de pas in. Ze had slechts vijftien minuten om de Britse kapitein te bereiken en hem tegen te houden. Lang genoeg voor de Britse technische dienst om contact te leggen met het Franse vliegveld en het mankement aan de hawker door te geven voordat William het luchtruim zou bereiken. Zonder problemen liep ze door de openstaande poort heen, waar dorpelingen en soldaten in en uit liepen en proosten en juichten bij het goede nieuws, in de wetenschap dat hun geliefden nu echt snel terug zouden keren naar huis. Nogmaals keek Yara op haar horloge. Ze had slechts enkele minuten. En inderdaad kwam een tweetal vliegeniers op dat moment het grote gebouw uitgelopen, en keek ze toe hoe Austin William op zijn schouder sloeg en de twee zich lachend een weg baanden naar de opgestelde vliegtuigen. William zag er nog net zo knap uit als Yara zich herinnerde met zijn zongebruinde huid, altijd warrige honingblonde haar en zijn felle blauwe ogen die menig hart hadden gebroken en het hare ook op die vreselijke 2 september. Ze schoot naar voren, zo snel als haar benen haar konden dragen en stopte abrupt voor William, wiens gezicht nog altijd vriendelijk bleef terwijl hij haar verbaasd aankeek.
