♀️Έρωτας♀️

41ο Κεφάλαιο

" Ειι... Μην κλαίς είμαι εδώ. Τώρα που έμαθα την αλήθεια και μου μίλησες καταλαβαίνω. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ θα άντεχα να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω αντίο. Δεν θα άντεχα να σε δω να πονάς. Για αυτό σε συγχώρεσα. Γιατί σε καταλαβαίνω. Και είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ακόμα και δίκιο να μην είχες πάλι θα σε συγχωρούσα. Δεν μπορώ να μην το κάνω " απάντησε και χαμογέλασα στα λόγια της.

Αυτά τα δύο χρόνια οι τύψεις μου με είχαν καταβάλει. Δεν συγχώρεσα ποτέ τον εαυτό μου που την άφησα. Δεν μου συγχώρεσα ποτέ ότι την πόνεσα. Ευχόμουν κάθε μέρα να την φέρει ο Θεός στον δρόμο μου. Κάθε μέρα τον παρακαλούσα να την προσέχει και να την έχει καλά. Κάθε μέρα ευχόμουν να με σκέφτεται έστω και λίγο. Όμως πίστευα πως με μισεί όσο και αν συχαινόμουν αυτή την σκέψη. Μακάρι να ήξερα ότι δεν το κάνει. Αν το ήξερα θα είχα γυρίσει πίσω εδώ και πολύ καιρό. Δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά και η εταιρία. Μόνο αυτή με ενδιαφέρει. Από τότε που την γνώρισα έγινε η προτεραιότητα μου. Τρέλανε το μυαλό μου, το κορμί μου. Όλο μου το είναι την ήθελε και την θέλει απεγνωσμένα. Από την πρώτη στιγμή που οι ματιές μας συναντήθηκαν. Ποιος άνθρωπος όμως μπορεί να την κοιτάξει χωρίς να κομπλάρει? Χωρίς να χάσει τον εαυτό του, την ανάσα του? Η Δανάη δεν είναι μια συνηθισμένη κοπέλα. Δεν μοιάζει με καμία όσο και αν προσπάθησα να την αντικαταστήσω. Πότε μα ποτέ καμία δεν θα την φτάσει.

"Συγνώμη για όλα. Δεν ήθελα να σε πληγώσω" είπα και η φωνή μου έσπασε στο τέλος

"Σε παρακαλώ ηρέμησε. Το ξέρω μωρό μου. Το βλέπω στα μάτια σου. Και τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα" μου είπε και χαμογέλασε

"Εντάξει μωρό μου. Πάμε να πιούμε λίγο καφέ να συνέλθω και εγώ λίγο? " ρώτησα και προσπάθησα να χαμογελάσω ενώ ταυτόχρονα σκούπιζα με τα δάχτυλα μου, τα δάκρυα που έτρεχαν στο μάγουλο μου

" Έτσι θέλω να σε βλέπω,να χαμογελάς. Εγώ για αυτό το χαμόγελο ζω, για αυτό υπάρχω. Λοιπόν πάμε τώρα κάτω πεινάω" απάντησε και της χαμογέλασα ακόμα πιο πολύ

Κατεβήκαμε στην κουζίνα και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε πρωινό. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα μετά από δύο χρόνια που ήμαστε μαζί, που είναι δικιά μου και εγώ δικιά της, που κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε μαζί. Όπως τότε, στην Αθήνα. Και θέλω να είναι όλα τέλεια.

Φτιάξαμε κρέπες και καθίσαμε στο τραπέζι για να πάρουμε πρωινό. Εγώ έκατσα στην μια πλευρά του τραπεζιού και η Δανάη απέναντι μου. Έτρωγε και ήταν σαν μικρό παιδί. Είχε σοκολάτα γύρω από το στόμα της όμως παρόλα αυτά συνέχιζε να τρώει γρήγορα την κρέπα της σαν κάποιος ήθελε να της την πάρει. Δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω σε αυτή την εικόνα. Η Δανάη με είδε και σταμάτησε να τρώει αμέσως.