Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 17⁰ (α' μέρος)

"Θείε μου, Θεία μου, αγαπητά μου εξαδέλφια, θέλω να σας γνωρίσω την πολύ καλή μου φίλη, τη δεσποινίδα Σαρρή." Η δούκισσα παρουσίασε στην οικογένειά του Στέλιου την Λουΐζα, η οποία χαμογέλασε ντροπαλά κι τους υποκλίθηκε με χάρη.

Ο Στέλιος ένιωθε σαν να ήταν άλλος άνθρωπος. Σαν να βρισκόταν η ψυχή του σε ξένο σώμα. Δεν ήξερε ότι ήταν ποτέ δυνατόν να νιώσει τόσο έντονα και περίεργα αισθήματα για μια γυναίκα... Η Λουΐζα φυσικά ήταν όμορφη εκ φύσεως, αλλά ο Στέλιος δεν περίμενε ότι θα ήταν ακόμη ομορφότερη με ένα φόρεμα και μερικά κοσμήματα.

"Δεν χρειάζεται να υποκλίνεσαι, αγαπητή μου." Η μητέρα του Στέλιου έσπευσε να την επαναφέρει στο ύψος της. "Πρέπει να είσαι πολύ καλή φίλη της ανηψιάς μου."

Η Λουΐζα κοίταξε την δούκισσα ζητώντας σχεδόν απεγνωσμένα βοήθεια, κι εκείνη ανέλαβε.

"Γνωριστήκαμε με τη Λουΐζα σε μια δεξίωση στην Αθήνα. Συνόδευε τον πατέρα της." Χαμογέλασε η δούκισσα. Η εξαδέλφη του είχε σκαρφιστεί ένα σωρό ψέματα για να παρουσιάσει τη Λουΐζα ως μια δεσποινίδα, κόρη ενός ευκατάστατου ευγενή. "Στο τραπέζι καθίσαμε δίπλα δίπλα και εν ολίγοις γίναμε αμέσως φίλες." Η Λουΐζα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

"Επιτρέψτε μου να ρωτήσω τι επαγγέλλεται ο πατέρας σας, δεσποινίς." Η ερώτηση του καχύποπτου πατέρα του Στέλιου ήταν περισσότερο δήλωση.

"Εμπορεύεται καπνό, θείε μου. Είναι μια πολύ επικερδής επένδυση στις μέρες μας." Η δούκισσα έπιασε τη Λουΐζα αγκαζέ.

"Πολύ ενδιαφέρον." Η μητέρα του Στέλιου φάνηκε να συμπαθεί την Λουΐζα, παρατήρησε ο Στέλιος αναπάντεχα χαρούμενος από την διαπίστωση του. "Ο σύζυγός μου έχει γνωστούς που ψάχνουν εμπόρους να επενδύσουν στα καπνικά τους προϊόντα. Αν ενδιαφέρεται ο πατέρας σας, ο σύζυγος μου μπορεί να μεσολαβήσει!" Κράτησε το μπράτσο του συζύγου της.

"Γλυκιά μου..." Ο πατέρας του Στέλιου ετοιμάστηκε να αρνηθεί, αλλά η μητέρα του δεν του το επέτρεψε.

"Γιατί να μην βοηθήσουμε εφόσον μπορούμε;" Η μητέρα του κοίταξε τον πατέρα γλυκά. "Ωχ, κατέφθασαν κι άλλοι καλεσμένοι. Θα μας συγχωρήσετε." Η οικοδέσποινα τράβηξε τον σύζυγό της μακριά τους κι ύστερα από πολλή ώρα, η Λουΐζα μπορούσε επιτέλους να αναπνεύσει ελεύθερα. "Χάρηκα πολύ για την γνωριμία, δεσποινίς Σαρρή." Η μητέρα του Στέλιου της χαμογέλασε γλυκά.

"Δεν ήταν τόσο τρομερό, σωστά;" Η δούκισσα της χαμογέλασε θερμά, αλλά αυτό που έλαβε από την Λουΐζα ήταν ένα ξεψυχισμένο χαμόγελο.