Ölmüş olduğu sanılan Azer Kurtuluş, tedavisi bittikten sonra kardeşlerinin intikamı için Çukur'a geri döner. Bir yanda sevdiği kadın olan Karaca'ya duyduğu aşk, diğer yanda da Karaca'nın amcası tarafından öldürülen kardeşleri için yaşadığı vicdan az...
Azer beklenmedik misafir karşısında şaşkınlıkla bir süre bakakaldı. Evde tek başına olmak istediği için bu durumdan hoşlanmamıştı.
"Nasıl girdin içeri? Buranın anahtarı sadece bende var."
"Sen beni fazla hafife alıyorsun Azer. Benim kim olduğumu unuttun herhalde."
"Yok unutmadım, unutmadım da beklemiyordum seni burada. Nereden bildin buraya geleceğimi."
"Ben artık senin atacağın her adımı senden önce biliyorum. Hala şaşırıyor musun?"
Azer bu tavırdan hoşlanmadı. Çenesini sıkıp gözlerini kaçırdı.
"Tamam peki neden buradasın?"
"Seninle konuşacaklarım var o yüzden geldim."
"Seni dinliyorum."
"Önümüze taş koyacak biri vardı: Cumali. O da artık yok. Yamaç zaten ortalıklarda yok. O benim kontrolümde. Bir tek Vartolu kaldı. Onu kendi tarafıma çekeceğim. O yanımda olursa mahallelinin güvenini kazanırım."
"Tamam peki ben ne yapacağım o sırada?"
"Şimdi sen sadece bekleyeceksin. Senin yaşadığını da kimse bilmesin. Böyle ortalıkta çok gezme. En azından bir süre dikkat et."
"Tamam ederim, ederim de ben öylece oturup bekleyecek adam değilim. Kimseden kendimi gizleyecek de değilim."
"Tamam parlama hemen. Sen demedin mi Karaca benim yaşadığımı bilmesin şimdilik. Ben o yüzden diyorum."
Azer, duraksayıp düşündü. Başını hafifçe öne eğdi, kaşlarını çattı ve çenesini sıkarak içinde bulunduğu duruma karşı sinirlendi.
"Tamam peki şimdilik öyle olsun ama bu durum böyle çok fazla gitmez bunu da bil."
"Sen merak etme her şey bizim istediğimiz gibi olacak. Ben şimdi mahalleye gidip amcalık görevimi yerine getireyim. Artık yapacak bir şey yok bir Cumali gider, bir Cumali gelir öyle değil mi?"
Azer bu rahat tavrı tuhaf karşıladı. Ancak şu an bu durumu umursamadan kafasını yana doğru yatırdı ve başını sola doğru çevirip tekrar boynunu düztelerek onaylar bir ifade ile geçiştirdi.
"Öyle ."
"Ben çıkıyorum. İstersen kalayım birlikte çıkalım."
"Yok gerek yok eyvallah."
"İyi sen bilirsin. Ben gidiyorum sen de dikkat et. Ben sana haber vereceğim o zaman sen devreye girersin."
"Olur tamam."
Cumali amca evden dışarı çıkınca Azer kendi kendine konuşmaya başladı:
"Ulan insanın kendi öz yeğeni gözünün önünde öldürülecek de ses çıkarmayacak. Neyse banane ben kendi derdime bakarım."
Azer sesli düşüncelerini bir kenara bırakarak evin içerisinde dolaşmaya başladı. Karaca ile birlikte yürüdüğü odanın camına doğru tek başına ilerledi. Birlikte manzarayı izledikleri anı getirdi gözünün önüne. Her şeyin çok güzel olduğu günü hatırladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
