✨TAETAE ម្ចាស់បេះដូងបង✨ [Completed✨]

ភាគ២: ប្អូនឯណាវាយបងខ្លួនឯងនោះបងប្រុស?

"អ៊ុំអរគុណណាស់"

"បាទ មិនអីទេលោកអ៊ុំ"រាងល្អិតតបទៅគាត់ទាំងញញឹមស្រស់ ។ អង្គុយនិយាយគ្នារៀងយូរគួរសមដែរ ទើបលោកចននិងថេហ្យុង នាំគ្នាទៅញាំបាយសឹមនាំគេទៅរកជុងហ្គុកបន្ត ។

រាងចំណាស់បើកទ្វារចូលមក ដោយមានថេហ្យុងជាអ្នកជួយលើកថាសអាហារមកជាមួយ ។ គ្រាន់តែឃើញមនុស្សប្លែកមុខចូលមកជាមួយលោកប៉ាភ្លាម រាងសង្ហារក៏ងើបចេញពីសាឡុងដែលខ្លួនអង្គុយលេងជាមួយមនុស្សយន្ដរបស់ខ្លួនមុននេះ រត់សំដៅទៅរកគៀនគ្រែ ពួនសម្ងំមិនហ៊ានចេញមកនោះទេ ។ ដៃក្រាស់លើកអោបជង្គង់ចូលគ្នាយ៉ាងណែន ដៃជើងញ័រទទ្រើតដោយភាពភ័យខ្លាច សូម្បីតែមុខក៏នាយមិនហ៊ានងើបមើលមុខលោកប៉ានឹងរាងតូចដែរ ។

"ហ្គុកហ្គី! ចេញមកញាំបាយណា ប៉ាបានយកបាយមកឲ្យហើយ"លោកចនហៅដោយប្រើសម្លេងស្រាលៗ ព្យាយាមហៅនាយកម្លោះឲ្យចេញមកវិញ តែនាយមិនត្រឹមតែមិនចេញមកទេ នៅរុលខ្លួនចូលទៅក្រោមគ្រែថែមទៀតផង ។

"ហ្គុកហ្គីមិនឃ្លានទេឬ?"នឹកដល់ចំណុចនេះ ពោះរបស់នាយក៏ចាប់ផ្ដើមកូរគ្រូកៗ ដោយសារតែឃ្លាន មួយថ្ងៃហើយនាយមិនបានញាំអីនោះទេ ដោយសារលោកចនមិននៅ គ្មាននរណាហ៊ានចូលមកឡើយ ខ្លាចគេភ័យ ។

"ប៉ាឲ្យគេយកម្ហូបដែលកូនចូលចិត្តមកណា មិនញាំបន្ដិចទេឬ?"ទោះមិនហ៊ានចេញ តែគេក៏មិនអាចទ្រាំឃ្លានបានដដែល ។ នាយសង្ហារលូនចេញពីក្រោមគ្រែមកវិញ ងើបឈរខ្ញាំជាយអាវរបស់ខ្លួនទាំងអោនមុខចុះមិនឈប់ លោកចនក៏ដើរទៅក្បែរកូននឹងនាំនាយមកអង្គុយលើសាឡុងញាំបាយ ។ ថេហ្យុងដកដង្ហើមធំមិនឈប់ គេកាន់តែតឹងទ្រូង ពេលឃើញសភាពរបស់រាងក្រាស់ ត្រឹមឮអ្នកម៉ាក់និយាយគេតឹងស្ទើរស្លាប់ តែដល់ពេលឃើញផ្ទាល់ គេខ្លួនឯងក៏ពិបាកដែរ ចឹងតើទើបលោកអ៊ុំគេមិនរកនរណាមកមើលថែនោះ ។

"លោកប៉ាឲ្យគេចេញទៅវិញ...ហ្គុកហ្គីខ្លាច"ជុងហ្គុកអោបដៃលោកប៉ាជាប់ណែន នឹងប្រាប់ឲ្យគាត់ឲ្យដេញថេហ្យុងចេញទៅវិញ មាត់ប្រាប់ថាខ្លាច ទាំងដែលមិនទាន់ងើបមើលមុខនៅឡើយ រោគឆ្កួតស្អីចឹង? គេមុខមាត់ស្អាតថ្នាក់នេះ នៅមកខ្លាចគេទៀត ។

"ហ្គុកហ្គី!...ដេញប្អូនចេញមិនបានទេណា ប្អូនខំមានទឹកចិត្តមកមើលថែកូន ឲ្យប្អូនចេញទៅវិញបានយ៉ាងមិច?"

"ហ្គុកហ្គីមានប្អូនដែរមែនទេ?"ជុងហ្គុកងើបមើលមុខលោកប៉ាម៉ក់ៗ រង់ចាំទទួលចម្លើយពីលោកប៉ា ព្រមទាំងលួចដៀងភ្នែកមើលទៅរាងល្អិតតិចៗ

"មែនហើយ ប្អូនទើបត្រឡប់មកពីរៀន ហ្គុកហ្គីមិនគួរខ្លាចប្អូនទេ"

"គេចិត្តល្អទេ? គេអត់វៃហ្គុកហ្គីមែនទេលោកប៉ា? គេមិនស្រែក គេមិនសម្លុតថាឲ្យហ្គុកហ្គីទេមែនទេ?"

"ប្អូនឯណាវៃបងខ្លួនឯងនោះ បងប្រុស?"ថេហ្យុងទ្រាំមិនបានក៏ឆ្លើយជំនួស គេតឹងចិត្តណាស់លោកអើយ ចង់ស្ទះទ្រូងស្លាប់មុនទៅហើយ ។

"........."ជុងហ្គុករៀងស្ងាត់មាត់បន្ដិច តែគេនៅតែលួចមើលមុខរាងល្អិតដដែល ទោះប្រាប់ថាជាប្អូន តែគេមិនធ្លាប់ឃើញមុខរាងតូច ទើបចិត្តដែលខ្លាចគឺនៅតែមានដដែល ។

"បានហើយៗ! ហ្គុកហ្គីឃ្លានហើយត្រូវទេ? មកអង្គុយត្រង់នេះមក"លោកចនដាក់ឲ្យនាយអង្គុយជិតថេហ្យុង ដោយមានគាត់អង្គុយជិតគេដែរ មិនចឹងជុងហ្គុកច្បាស់ជាមិនហ៊ានអង្គុយឡើយ ។

"ថេហ៍!...."

"បាទ"ថេហ្យុងតបភ្លាមក្រោយយល់ន័យរបស់លោកចន ។ គេដួសបាយមួយស្លាបព្រាមកបញ្ចុកអ្នកដែលអង្គុយជិតខ្លួន ជុងហ្គុកអេះអុញមិនហ៊ានហាមាត់ញាំនោះទេ តែពេលងាកទៅមើលមុខលោកប៉ា ឃើញគាត់ងក់ក្បាលទើបគេព្រមញាំ ។ ថេហ្យុងបន្តបញ្ចុកបាយឲ្យនាយរហូតដល់អស់ពីចាន រួចក៏ឲ្យគេផឹកទឹកដោះគោដែលខ្លួនយកមក មុននឹងយកវាទៅទុកវិញ រួចគេក៏ឡើងមកម្ដងទៀត ។

"ថ្ងៃនេះ ថេហ៍ជាអ្នកងូតទឹកឲ្យកូន ប៉ារវល់មិនបានងូតឲ្យទេណា"លោកចនអង្អែលក្បាលកូនថ្នមៗ និយាយយ៉ាងស្រទន់ ចំណែកនាយកម្លោះមិនមាត់មិនកអ្វីឡើយ គឺនៅអង្គុយចាំស្ដាប់លោកប៉ានិយាយ ។ មិនយូរ ថេហ្យុងក៏ចូលមកវិញ ទើបលោកចនងើបដើរចេញទៅ ដោយទុកឲ្យថេហ្យុងនៅជាមួយគេតែពីរនាក់ គាត់អាចមើលដឹងថាជុងហ្គុកមិនសូវជាខ្លាចថេហ្យុងប៉ុន្មានទេ អាចមកពីគាត់ប្រាប់ថារាងតូចជាប្អូនហើយ ទើបគេមិនសូវខ្លាចដូចអ្នកផ្សេង ។

TO BE CONTINUED.....