Küçük Kadınım

-3. Bölüm-

Elindeki eczane çantasını yanına koydu. Elimden tutup sakince koltuğa oturttu. O kadar sakindi ki onun sakinliği beni bile dizginlemişti. Konuşmuyordu sadece hareket ediyordu. İnsanı hipnotize edici bir özelliği vardı.

"Bak bunlar beni öldürür lütfen birkaç gün kalmama izin ver" diye mırıldandım. Sessizdi, sanırım bu hayır demekti.

Çantadan makası çıkardı ve pantolonumu kesmeye başladı. "Ne yapıyorsun!" Hiç bir ses yoktu, konuşmayı mi bilmiyordu!? Çok dikkatlice yapıyordu pansumanı siz sanırsınız ameliyata giriyordu. "Neden kestin pantolonumu!" Hiç bir tepki yoktu ses dahi vermiyordu. Cinnet geçirmeme az kalmıştı.

"Dilsiz misin? Hayır dilsiz olsan direkt hayır diye kestirip atmazsın" dedim, kafasını kaldırıp koyu yeşil gözlerini bana dikti. "Dilim var ve çok işe yarıyor" doğru konuşuyordu.

"Şey bak görüyorsu- ahh !" Tahmin ettiğim gibi yapışmıştı. Pantolonumu dizimin bir karış yukarısına kadar kestiğinde  bacağımdaki morluklar ortaya çıkmıştı, ellerimle onun farketmemesi için kapatmaya çaldığımda elimi aniden tutup çekti ve bacağımı tamamen açtı.

"Buralara ne oldu?" Diye sordu biraz sert sesle. Yutkundum, bunu açıklayamazdım. Aciklayabileceğim bir durum değildi.

"Önemli değil ya şey oldu.... çarptım" diye yalan söyledim, adam pek yutmuş gibi durmuyordu.

Elindeki tentürdiyotu yavaşça dizime sürüncr acı ile ağzımdan ufak bir inleme çıkmıştı. Resmen yara mikrop kapmıştı. İyice yapışmış olan pantolonu yaradan dikkatle ayırdı. Daha önce kimse benimle bu kadar ilgilenmemişti.

"Ailenden şiddet mi görüyorsun?" Elindeki yara bandını yapıştırdı ve karşıdaki masanın üzerine oturdu.

"Hayır... yani-" diye kekelediğim sırada
"Sakın yalan konuşma, herşey ortada" Bir anda sesini yükseltmesiyle  irkildim. Haklıydı kendimi bildim bileli şiddet görüyordum. Hem abilerimden hem annem ve babam demek bile istemediğim insanlardan şiddete göz yumabilirdim ama dedem yaşındaki adamla evlenmek asla!

"Evet" dedim tek bir nefesle kafamı eğdirdim ve yeri izlemeye başladım. "Kaçma sebebimde buydu zaten"

Aniden  ayağı kalktı, gözlerim onu takip ederken parmakalarını aniden ceketime gittiğini fark ettim. Ceketimin kollarından çekip çıkardında gözleri kazağımdaki lekelere takılmıştı.

"Hey! Ne yapıyorsun!" Diye sordum.

"Kazağını çıkart" diye emir verdi. Ne münasebetti!

"Oldu başka!" Diye çıkıştığımda boynunu geriye attırdı. Adem elması belirginleştiğinde boğazından huzursuz bir hırlama geldi.

"Hadi sana saldıracak değilim çıkart yoksa  yaraların mikrop kapacak, savaştan çıkmış gibisin" dedi, ben zaten savaştan çıkmıştım.

"Hayır karşında soyunmayacağım" diye söylendim, gereksiz bir heyecan yüklenmişti vücuduma.

"Tişort giy gel o zaman. Yukarıda benim odam var, yaraların için geekli bunlar"  Dedi her konuşmasında sesinin tinısı yükseliyordu, sakinliği yavaşça girmeye başlamıştı.

"Dilecek misin? Hareket edecek misin?" Diye sordu. Kalbime tuhaf bir his oturdu, kimse benimle böyle ilgilenmemişti, hiç tanımadığım bir adam yaralarımı sarıyordu.

"Hıhı" dedim şaşkın bir sesle " Güzel, şimdi yukardaki odaların birine yerleş bir tişört giy ve aşağıya gel"

"Teşekkür ederim, ilgin için" dedim, düz bir ifade ile kafasını salladı.

"Haraket et ufaklık" Dediğinde kendime baktım. Ufaklık? 22 yaşıma girmek üzereydim ufaklık denilecek yaşı çoktan geçmiştim.

"Peki " dedim durumu toparlamak amaçlı. Kovulmak gibi bir niyetim yok ve şu an yeterince zor durumdayım.

Yukarı çıktım ve dediği odaya girdim. Yatağının üzerine oturdum ve derin nefesler alıp verdim. Neler olmuştu bugün ben nasıl bir cesaretle yaptım bunca şeyi hala aklım almıyordu. Olan olmuştu bir şekilde,  artık onlar yok hayatımda, üzülmemeliyim bana zarar vermiyeceklerdi artık.

Göz yaşlarımı silip odadaki banyoda elimi yüzümü yıkayıp çantamı açtım fazla birşey yoktu giyeceğim. Siyah taytımı giydim tişört giymediğim için tişörtüm yoktu. Onun yerine ince penye türü siyah kazağımı giyip saçlarımı gelişi güzel topuz yapıp aşağı indim.

Benim hayatım yeni başlıyordu, yaşayacağım çok şey vardı.

Lütfen Çember, Soğuk Sıcak ve Kor kitabımada bir şans verin