¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Esme gülümseyerek yanındaki eşine bakış attı. Yakup kucağındaki kızıyla oldukça meşgul görünüyordu. Bir aile olmuşlardı. Hem de güzel, küçük bir aile.
Kızları doğalı iki hafta olmuştu. Arkadaşları ve ailesi doğum zamanında Kayseri'ye gelip yanında olmuşlardı. Bu yüzden Esme kendini çok şanslı hissediyordu.
"Çok güzelsin kızım." diyen Yakup bebeğin ufak burnuna dokunup onu gülümsetmeyi amaçlıyordu. Bebek ise babasına istediğini verip gülümsüyordu.
"Esin çok şanslı bir kız." dedi Esme. İyi bir babası vardı. O zaten onu çok seviyordu. Yakup'un da onu kendisi kadar sevdiğini görmek içini bir hoş ediyordu. Geçen ayları hatırlayınca gittikçe şişen karnındaki tekmeleri hala anımsayabiliyordu. Şimdi yavrusunu kollarının arasına alabiliyordu.
"Kesinlikle öyle annesi."
Yakup kızını annesinin kucağına verip Esme'nin yanına oturdu. Baba olduğuna hala inanmakta zorlanıyordu. Fakat babaydı işte. Dünya tatlısı bir kızı vardı. Ve bunlara Esme sayesinde sahip olmuştu. O hayatına girdiği günden beri her şey güzelleşmeye başlamıştı. Ve güzelleşmeye de devam ediyordu.
Eşinin alnına öpücük konduran Yakup gülümseyerek Esme'ye bakmaya başladı. "İleride bu tatlı şeyden bir tane daha yapalım."
Esme şaşkın bir şekilde Yakup'a bakmaya başladı. O niyetini hiç bir zaman bu kadar açık bir şekilde ifade etmezdi. Baba olmayı sevmiş olmalıydı. Anne olmak gibi baba olmakta özel bir histi.
"Baba olmayı sevdin galiba."
"Bayıldım, bayıldım."
Genç çift mutlu bir şekilde birbirlerine yaslanarak akşamı geçirmeye devam ettiler. Mutluluk onlara uğradığı için şanslı hissediyorlardı. Bu şanslarını en iyi şekilde kullanıyorlardı. İlişkileri çok farklı başlamıştı. Ani bir tutkuyla geçirilen bir geceden sonra hayatları değişmişti. Yakup hep eksikliğini hissettiği aşkı tadabilmişti. Esme ise zaten hoşuna giden Yakup'un sevgisini kazandığı için minnettar hissediyordu. Sonuç olarak bir aileydiler. Ve bu böyle devam edecekti. Daha birkaç tane daha çocuk düşünüyorlardı ve görünüşe göre geniş bir aile olacaklardı.
Özlem midesindekileri lavaboya çıkartıp musluğu açmıştı. Kayseri'ye gidip geldiklerinden beri bu haldeydi. Dönüş yolunda midesi bulanmaya başlamış, ve kusmuştu. Yaklaşık bir haftadır da kusması devam ediyordu. Uzun yolum onu tuttuğunu biliyprdu. Araba yolculuklarını, otobüs yolculuklarını hiç sevmezdi. Çünkü midesi bulanır ve genelde de kusardı. Bu seferki uzun sürmüştü. Ve midesi sürekli bulanıyordu.
"Özlem iyi misin?" diyerek yanına gelen Kürşad ile az önce yıkadığı ellerini havluya sildi.
"Daha iyiyim Kürşad."
"Bir doktora mı gitsek? Neden bu kadar uzun sürdü?"
