Forbidden love

Hoofstuk 4

[Pov. Nora]

(Het is nu de dag dat ze naar het landhuis toegaat. Ze is nu met haar ouders op het vliegveld.)

Ik en mijn ouders zijn bij het vliegveld aan gekomen. Vandaag is de dag dat ik naar Engeland toe ga. Aan de ene kant heb ik er super veel zin in de andere kant ben ik super zenuwachtig. Ik voel dat de auto stopt, langzaam stap ik uit. Ik voel mijn zenuwen nu zelf in mijn buik. Als mijn vader mijn koffer uit de achterbak heeft gepakt lopen we richting de ingang.

We staan we bij de gate. Dit is nu echt het moment dat ik afscheid moet nemen van mijn ouders. Dat is denk ik nog wel het hardste van heel dit ding. Voor een lange tijd mijn ouders niet kunnen zien. Eerst loop ik naar mijn vader toe en geef hem een lange knuffel. ' hou van jou' fluisterde hij dan in mijn oor. Mijn vader is niet heel erg van dat duidelijk zeggen. Je merkt het wel gewoon maar hij zegt het nooit echt. Dus dit vind ik heel leuk. 'Ook van jou' fluister ik dan terug. Er vormt een kleine glimlach op mijn gezicht als ik mij terug trek uit de knuffel. Nu kijk ik naar mijn moeder. We lopen snel naar elkaar en vliegen elkaar dan om de hals. Mijn moeder knuffelt me heel stevig. Ik krijg bijna geen adem meer. Maar dat maakt me nu even niks uit. Ik knuffel haar net zo stevig terug. Als ik terug trek zie ik tranen in de ogen van mijn moeder staan. 'Ik hou van je! Vergeet dat nooit, en ik bel maar ik telefoontje weg' zeg om haar dan wat gerust te stellen. Dan hoor ik dat mijn vliegtuig zo gaat vertrekken. Ik zeg nog snel gedag tegen mijn ouders en loop door de gate. Als ik net de hoek om ga zwaai ik nog even naar mijn ouders. Mijn moeder staat nu stevig in mijn vaders armen. Even lach ik nog en loop door .

Als ik eenmaal om mijn plek zit pak ik mijn oortjes. Snel zet ik nog even wat muziek op en kijk dan weer naar buiten. Want ik heb geluk ik heb een stoel bijt het raam. Na een lange tijd voel ik het vliegtuig opstijgen. Dan voel ik die kriebels in mijn buik komen, die ik altijd heb als ik in een vliegtuig zit. Er komt een glimlach om mijn gezicht omdat mijn vader en ik er vroeger altijd grapjes over maakte. Met die gedachten val ik in slaap.

[ Pov. Jamie] (ik ga waarschijnlijk nu wat meer heen en weer met de povs)

Mijn ouders hebben een tijdje terug een jong meisje aangenomen als kamer meisje. Ik heb er best wel zin in want, iedereen is hier zo oud behalve mijn broers dan. Maar daar heb ik niet een hele goede klik mee. Meestal verveel ik me dan alleen thuis. Want ik krijg ook nog eens thuis school. Dat is nog al balen. Maar terug naar het nieuwe kamer meisje hopelijk is ze ook nog een beetje knap dat zou leuk zijn. Maar het is nu pas ochtend en ze zou hier pas in de middag aan komen. Dus dan moet ik me tot dan nog vermaken.

[Pov. Nora]

Mijn vliegtuig is net geland. Er was tegen mij gezegd in een mail dat iemand mij komt ophalen van het vliegveld.
Als ik de deuren uitkom kijk ik snel even rond. Er staan allemaal mensen met broodjes omhoog met namen er op van mensen. Al snel valt mijn naam op. Ik loop er op af. Er staat een wat oudere man op mijn te wachten. Ik gok hem zo begin 50. Als ik eenmaal voor hem sta stel ik me even voor. 'Hello, my name is Nora' zeg ik vrolijk. Hij blijft nors kijken en draait zich dan om en loopt weg. Nou leuk begin, dit gaat nog een lang jaar worden als iedereen daar zo is. Snel loop ik achter hem aan als hij aan een eindje verder op is. Als we buiten komen staat er een auto op ons te wachten. Blijkbaar sta ik lang te kijken, want de norse man komt op mij af lopen en pakt mijn koffer en legt hem in de koffer bak. Daarna hou hij de deur voor mijn open. Ik ga in de auto zitten. Dan word de deur weer hard dicht gegooid. Dan gaat de deur aan de linkerkant open bij het stuur en hij gaat zitten. Al snel rijden we weg.

Als we aan komen bij het landhuis kijk ik mijn ogen uit. Het is een super groot huis met een lange oprit en een grote tuin. Die je waarschijnlijk nog geen eens helemaal kan zien. Wanneer we voor de deur staan stopt de auto. De man stapt weer uit en loopt naar de kofferbak. Ik doe zelf de deur open en stap uit. De man wil weg lopen met mijn koffer maar ik pak hem snel over. Hij kijkt me dan een beetje vreemd aan maar loopt daarna gewoon weer door. Ik loop achter hem aan want ik weet niet waar ik moet zijn.
We komen binnen in een grote hal. WoW. Ik kijk naar het plafond en kijk rustig rond.

Opeens bots ik tegen iemand op. Er staat een vrouw voor me niet super oud misschien begin 40. Ze heeft een lang zwart gewaad aan wat net over haar knieën komt. Als ik weer omhoog kijk naar haar gezicht heeft ze een glimlach. Dan bedenk ik me dat ik tegen haar ben aan gelopen. Ik begin te stotteren 'ssorry, ik had je ddaar niet zien staan het spijt me' zeg ik toch best snel. Ze kijkt me een beetje raar aan. Oh ja we zijn in Engeland. 'Oh sorry, I did not see you there. And sorry for speaking Dutch' zeg ik dan er snel achter aan. Ze moet er even om lachen dus ik voel me al wat gemakkelijker. 'It is no problem' zegt ze en zet een lieve lach op. Dan bedenk ik me dat ze niet weet wie ik ben. 'Oh and uhmm I'm Nora, the new chambermaid. Ze knikt even. Dan zegt ze:'Yes I spoke to you. Wait I Would interoduce you to everyone and give you a tour of the house'. Ik kink dan zodat ze weet dat ik het begrepen heb. 'I have not introduced myslef yet, sorry. I'm Amy the Duches off this house' zegt ze dan.  Mijn mond valt op open, ik ben net gewoon tegen de Duches gelopen. Lekker begin. Terwijl ik lekker met mijn mond open sta loopt zij al verder. Let the tour begin.

——————————————————————————————————————
Hey,
Sorry als hier wat meer spelling fouten in staan mijn Engels is niet super goed met schrijven. Hopelijk is het goed genoeg en begrijpen jullie het nog. En veel plezier met lezen va niet nieuwe hoofdstuk!😉😃

Byeee!