（. . . 🌊 ）
━━ . ❪ 𝔞𝔲𝔯𝔬𝔯𝔞 ❫ ❛ seni sonsuza kadar seveceğim, ayrılmak zorunda kalsak bile ❜
🗡️ ， belki de en büyük keder bir başkası gittiğinde
dünyada tek başı...
Ops! Esta imagem não segue as nossas directrizes de conteúdo. Para continuares a publicar, por favor, remova-a ou carrega uma imagem diferente.
NEFES nefese ellerimi yüzüme kapattım. İnsanların yardım diledikleri koridordan kimseye bakmadan hızla yürümeye devam ettim. Bu hayatta Herkese yardım edemezdin onları görmemezlikten gelmeyi aylar önceden bırakmıştım.
Sonunda giriş katına vardığımda duvardaki askılıktan gri renkli kapanımı aldım ve eski tahta masanın üzerine yakamdan çıkardığım ismimin yazdığı buruşmuş kağıdı fırlattım. Çok oyalanmadan koşarak hastane'nin dışarısına çıktığımda sanki bir balığın tekrar suya girmişte can almış gibi bende derin bir nefes aldım ve verdim. Ellerimi ağzıma kapattım. Hastane kokusuna aylardır bile alışamamıştım. Bu mide bulandırıcıydı.
Soğuk havaya karşı donduğumu hissederken elimdeki kalın kabanımı hızla sırtıma attım ve bir çırpıda giydim. Hastane kapısından uzaklaşırken hastanenin kapısındaki ve etrafındaki yerlerdi ki hasta insanları görmemek için gözlerimi kapattım. Almanlar, yüzünden zaten insanlar geliyordu ve o yetmiyormuş gibi savaş yüzünden yayılmış birkaç salgın hastalığı yüzünden insanlar her gün küçük şehir hastanesindeydi. Benimde burada çalışmaya pek meraklı olduğum söylenemezdi ama 18 yaşıma yani reşit olmama birkaç ay kalmıştı zaten hastanede bugünlerde herkesi alıyorlardı yani yaşım önemli değildi. Annem babam Cambridge'te olsada benim hastanede çalıştığımı biliyordu. Onlarda bunun yüzünden gurur duruyordular hem amcam ve halamda benim çalışmam, para kazanmam ve "devlete" yardım etmek amacıyla beni hastaneye göndermişlerdi ilk başlarda evden uzak kalmak için güzel bir fikir olacağını sanmıştım ama hiç düşündüğüm gibi olmadı aylardır sabah erken saatte gidiyor ve akşamın ilk saatlerinde hastaneden çıkıyordum. Fakat sürekli hiç durmadan hastalara bakıyor ve elimden gelebilecek ne varsa yapıyordum bu son aylarda Edmund ve Lucy'de bana destek oluyordu yani ne kadar olabilirse eve gelince bazen alberta hala, çalıştığı için evde olmuyordu bu yüzden yemeği ben yapmalıydım ama ben eve gelince çok yorgun olduğumdan Lucy bana yardım ediyor ve yemeği yapıyordu. Eh Edmunda mantık olarak ne kadar yardım edebilirse. Edmund bazen bana sürekli savaşa gitmek istediğini anlatıyordu. Aslında bu iyi fikirdi yani bana göre, fakat annem ve babam bizi savaştan uzak tutmak için göndermişken bu biraz saçma ama ben kendi adıma konuşuyorum hastanede çalışmaktansa savaşa giderim kesinlikle daha iyi.
Ellerim soğuk havadan korunmak için cebime atarken havadan uçan uçakları gördüğümde Almanlara içimden birkaç lanet okudum.
Hastaneden çıktığım vakit tam herkesin işten çıktığı vakite denk geldiği için trafik ve insan kalabalığı çok fazlaydı karşıdan karşıya geçmek için hızımı artırırken ve araçların geçtiği yoldan geçerken birden kahverengi bir arabanın içindeki melon şapkalı adam bana bağırdığı an hızla kaldırıma çıktım ve adamı tanımasamda içimden birkaç lanet daha okudum.
Burası ciden insanın ömrünü tükediyordu şimdi belki Narnia'da olsaydım daha farklı bir hayatım olurdu.
Narnia'yı hızla kafamdan zorla atarken insanların geçtiği kaldırımdan yürümeye devam ettim.
