ALİTA..

8

İnsana en çok yakışan şey gülümsemekmiş günlük.. Ben gülmeyi unutalı çok olmuştu..
Doğum günümdü, ilk hediyemi Kerem vermişti.. Başka da kimseden hiçbişey beklemiyordum zaten. Kitap almıştı Kerem bana. Çok sevinmiştim. O gerçekten çok iyi biriydi. Neyse.. Birden zil çaldı. Kapıyı açtığımda gördüğüm manzarayla gözlerim doldu. Öfkelenmiştim. Gelen teyzemdi. Beni istemeyen teyzem. Elinde bi hediye kutusu bana bakıyordu. Arkamı döndüm. Neden geldin dedim. Fakat o kadar yüzsüzdü ki hiç aldırmadan doğum günümü kutladı.

Sert ses tonumla "teyze neden geldin dedim!"

Sen bana ablamın emanetisin deyip yalandan gülücük attı. Saygısızlık etmek istemiyorum, gider misin lütfen dedim. Hediyyeyi elime zorla tutuşturup saçlarıma minik öpücük kondurduktan sonra gitti. Kalbimde sızı oluştu o an. Sahteydi gülümsemeleri, sözleri. Emanetmiş. Ne emanetinden bahsetti günlük ?! Beni istemedi. Emanetine ihanet etti... Daha önemli bir sorunum vardı.. Evleniyordum.. Koşarak Keremin odasına gittim. Kapıyı çalmadan odaya daldım. Kitap okuyordu. Tüm korkularımı anlattım ona. Amcamla konuşup onu vazgeçireceğini dedi. Fakat hiç inanmıyordum vazgeçeceğine.
15 dakika sonra Kerem yüzü asık halde yanıma geldi. Babasının kararlı olduğunu bildirdikte gözlerimden yaşlar art-arda akıyordu. Kerem göz yaşlarımı silip sarıldı bana.

-"Kaç, Alita. Burdan kaç" dediğinde sevinmiştim.. Hâlâ umut vardı.. Ama nasıl ? Nereye gidecektim ki ?