𝑡𝒉𝑒 𝑆𝑙𝑦𝑡𝒉𝑒𝑟𝑖𝑛 𝑝𝑟𝑖𝑛𝑐𝑒 [On hold]

{1} Ειδικότητα στους μπελάδες

Ήταν μια συνηθισμένη μέρα, τίποτα το αξέχαστο δεν είχε συμβεί, θα μπορούσε κάποιος να την περιγράψει και ως βαρετή, όμως αυτό σύντομα θα αλλάξει... Στο πολυαγαπημένο Χόγκουαρτς δεν υπάρχουν 'συνηθισμένες' μέρες, όχι τουλάχιστον όσο ο Χάρι Τζέιμς Πότερ περπατάει τους διαδρόμους αυτού του σχολείου.

Και να τος πάλι, να περπατάει λες και ολόκληρο το σχολείο του ανήκει. Με τον πράσινο μανδύα του να ανεμίζει καθώς εκείνος περπατούσε φαντασμένα, με ψηλά το κεφάλι και ίσιο το κορμί του. Μετά από την αναμέτρηση του με τον Βόλντεμορτ και την ήττα του Σκοτεινού Άρχοντα, ο εκλεκτός είχε πάρει έναν... άλλο αέρα. Πάντα περπατούσε έτσι, με τους φοβερούς ακριβούς μανδύες του, τα κάστανα ακατάστατα μαλλιά του, όπου έδιναν μια όμορφη ατημέλητη εμφάνηση και ένα ειρωνικό χαμόγελο να στολίζει πάντα το πρόσωπο του. Τα βήματα του, μεγάλα και γρήγορα μπορούσαν μόνο να δείξουν την τεράστια αυτοπεποίθηση και αλαζονεία που κατείχε ο χαρακτήρας. Πάντα έκλεινε ματιές στις όμορφες κοπέλες και έσπρωχνε τους 'σπασίκλες' όταν τους έβρισκε μπροστά του.

Στο πλευρό του βρισκόταν πάντα και συνεχεία ο Ντράκο Λούσιους Μαλφοι. Τα δύο αγόρια ήταν κολλητοί φίλοι, αυτοκόλλητοι θα ταίριαζε καλύτερα να πούμε. Όπου πήγαινε ο Πότερ, τσακ εκεί εμφανιζόταν και ο Μαλφοι. Οι μπελάδες ήταν η ειδικότητα τους, πάντοτε ο Χάρι είχε κάποια φαεινή ιδέα για το πώς θα μπορούσαν να μπλέξουν και ο Ντράκο δεν δίσταζε να τον ακολουθήσει. Φυσικά ο Χάρι δεν χρειαζόταν ούτε τον Ντράκο, ούτε κανένα από τα τσιράκια του, που τον ακολουθούσαν όπου πήγαινε. Απλώς του άρεσε πολύ να έχει ένα κοινό να γελάει με τα αστεία του και να επικροτεί τις φάρσες του.

Διέσχισαν λοιπόν, ο Χάρι και η 'συμμορία' του, τους άδειους διαδρόμους του σχολείου, κατευθυνόμενοι προς την αυλή. Κάθε μεσημέρι μαζευόταν εκεί, σε ένα συγκεκριμένο σημείο δίπλα από την λίμνη. Κανείς δεν πλησίαζε αυτό το σημείο, μόνο εκείνοι ήταν αυτοί που μπορούσαν να καθίσουν εκεί, ο Χάρι το είχε ξεκαθαρίσει αυτό. Έλα που σήμερα όμως κάποιος όντως βρισκόταν εκεί... Αμέσως όταν ο Χάρι και η παρεούλα του έφτασαν κοντά του, τον περικύκλωσαν.

"Επ εσύ!" Η εκνευρισμένη φωνή του Γκοιλ ακούστηκε "Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι, ε; Δίνε του!" Ξαφνικά, ένα χέρι έπεσε πάνω στον ώμο του Γκοιλ και τον έσφιξε ελαφρά.

"Έλα τώρα Γκοιλ, μην είσαι αγενής" προσπέρασε τον Γκοιλ και βρέθηκε μπροστά από το κακό μηρό παιδί που είχε ήδη αρχίσει να μετανιώνει την αφελή απόφαση του να καθίσει εκεί. "Νέβιλ Λονκμποτομ, έτσι;" Χαμογέλασε στο αγόρι με τα σγουρά μαλλιά.