Someday Maybe

Rozdział 3

 Jechaliśmy właśnie moim samochodem. Od naszej szkoły do domu Louisa jest dość duża odległość, a w dodatku o tej porze w naszym mieście są korki, więc miałem okazję, żeby rozładować trochę atmosferę i poopowiadać szatynowi moje ulubione żarty. Po pięciu minutach jazdy przypomniałem sobie, dlaczego właściwie siedzimy teraz w aucie, a nie w szkolnej klasie. 

- Więc? Czemu płakałeś?

- Ej... wcale nie płakałem,  po prostu troche się zdenerwowałem. 

- Obiecałeś, że mi powiesz. - spojrzałem na niego z wyrzutem. 

- Harry - wypowiedzał moje imię, o które spytał kilka minut wcześniej - Harry patrz na drogę!

 Ledwo ominąłem jakąś starszą panią, która przechodziła przez przejście dla pieszych. Spojrzałem na nią w lusterku, wymachiwała torebką w naszą stronę coś wykrzykując.

- I tak musisz mi powiedzieć.

- Domyślam się, że nie odpuścisz... - spojrzał na mnie, zauważyłem, że przestał się uśmiechać. Pokręciłem przecząco głową.

- Wiesz, tam w Doncaster miałem kiedyś chłopaka. On przeprowadził się później gdzieś, a ja nawet nie pamiętałem gdzie. To było jakieś 4 lata temu. - Louis odwrócił odemnie wzrok, teraz patrzył sztywno na drogę przed nami. - A dziś kiedy po chemii szukałem sali 214 wpadłem na niego. 

- On chodzi do naszej szkoły?! - powiedziałem może trochę za głośno, bo Louis aż podskoczył na swoim siedzeniu. 

- No tak... Nazywa się Zayn Malik.

 Kiedy tylko usłyszałem to nazwisko gwałtownie zahamowałem i z piskiem opon zatrzymałem się na środku drogi. W duchu dziękowałem za to, że akurat teraz była pusta. 

- Co się stało? Czy on ci coś zrobił? - zacząłem zadawać Louisowi różne pytania, a on tylko patrzył na mnie zdziwiony. Zayn Malik. Najgorszy typ człowieka, jak dla mnie. Wszędzie go pełno, zawsze z papierosami i różnymi szlugami. W szkole wiadomo było, że jest bi, ale nie lubi stałych związków. Co tydzień miał przy sobie inną dziewczyne lub chłopaka. Lubił w wolnym czasie znęcać się nad słabszymi.

- Jak nie ruszysz w tej chwili, to nic ci nie powiem. - powiedział Louis i nerwowo spoglądał na sznurek trąbiących samochodów za nami. Ruszyłem powoli, zjeżdżając lekko w lewo, żeby tamte auta mogły mnie wyprzedzić. 

- Po prostu ... zabolało. - spojrzałem na niego pytająco. - Nie przyznał się, że mnie zna. Wyśmiewał się ze mnie, z tymi swoimi kolegami. 

  Jego głos był przepełniony żalem, a po policzku spłynęła pojedyncza łza. Zastanawiałem się czy on nadal go kocha? Takiego dupka? Z resztą, nie pozwoliłbym, żeby byli razem. Nawet jeśli to nie powinna być moja sprawa. 

- Hej, Lou...Nie płacz proszę. Przecież on to zamknięty rozdział, tak? 

- Przyznaj, że nie potrafisz nikogo pocieszać. - zaśmiał się przez łzy, kiedy zrobiłem naburmuszoną minę.

 Podjechaliśmy już pod dom Louisa. Zaparkowałem i szybko wysiadłem, żeby zaraz otworzyć mu drzwi. Zaśmiał się i wysiadł z samochodu.

- Dzięki - powiedział cicho i spojrzał mi w oczy.

Staliśmy dość blisko siebie, ale jak dla mnie za daleko. Zrobiłem krok w stronę szatyna. 

- Przyjemność po mojej stronie, Lou. -  Nachyliłem się, żeby delikatnie musnąć ustami jego policzek, który pokrył się rumieńcem. Staliśmy chwilę w niezręcznej ciszy. 

- To.. ja już ... - wskazał ręką w strone domu - już chyba pójdę.  

 Uśmiechnąłem się szeroko, a Louis zawstydzony odszedł w stronę domu. Oparłem się o auto i czekałem, aż chłopak wejdzie przez drzwi do mieszkania. Wyciągnął klucz i chwile mocował się z zamkiem. Usłyszałem cichy trzask.

- Kurwa! - zaklął pod nosem szatyn i spojrzał na mnie bezradnie. - Klucz się załamał, a nikogo nie ma. Mama wraca około 23.

- Możesz jechać do mnie, jak chcesz. Tylko najpierw będę musiał jeszcze coś załatwić. - powiedziałem rozbawiony. 

- Chyba nie mam wyjścia, Harry.