Life?

Ik ben niets waard.

Ik kan niet slapen. Jasmine slaapt, ik loop naar de balie. " ik kan niet slapen."
Zeg ik.
" ik kan door ook niets aan doen. " zegt de verpleegster, ze kijkt me niet eens aan.
" maar ik heb niemand meer! Ik ben alleen! En jullie doen net of ik er helemaal niet ben! " zeg ik heel erg boos.
" Noa, je bent niet de enige hier in het ziekenhuis. " en weer kijkt ze me niet aan, ze gaat weer rustig verder met de computer.
Ik loop rondjes naast de balie.
" Noa, wil je dit even ergens anders doen. " zegt de verpleegster. Ik blijf door gaan. De verpleegster komt op me af en geeft me een klap in me gezicht, ik ren naar mijn kamer. Ik ga onder mijn deken liggen en ik begin te huilen. Ik doe huilen omdat het pijn doet maar dat niet alleen, het doet me denken aan mijn vader. En ik begin nog harder te huilen. Ik ben niets waard, helemaal niets! Niemand ziet me staan, het lijkt soms als ik onzichtbaar ben. Ik kan het leven gewoon niet meer aan! Ik kan het gewoon niet! Ik wil niet meer, het leven word met de dag zwaarder. Ik neem nog vier pilletjes en ik val in slaap.
Opeens word ik wakker en ik zie allemaal mensen staan bij het bed van Jasmine. Er komt een verpleegster naar me toe lopen en zegt " Jasmine in vannacht overleden. "
" hoe kan ze opeens dood zijn? " vraag ik.
" ze was niet sterk genoeg om kanker te verslaan. "
Opeens word ik helemaal koud van binnen. Zal ik ook niet sterk genoeg zijn of misschien wel? Maar misschien zou ik dat nooit te weten komen.
En een om vier uur s' middags is Jasmine weg. De stille kamer is weer terug. En weer schrijf ik " nee. " ik heb nog een dag om " ja " te schrijven.