Glory road

Πρόλογος

Ήμουν πέντε χρονών όταν συνέβη. Το νεαρό της τότε ηλικίας μου δεν μου επιτρέπει να θυμάμαι και πολλά, όμως κάποιες στιγμές θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο νου παρ όλες τις προσπάθειες που καταβάλω μέρα και νύχτα να της βγάλω από το κεφάλι μου. Πολλές φορές η ανάμνηση του μου προκαλεί εφιάλτες. Μπορεί να το έχω ζήσει μια και μοναδική φορά όμως κάθε μέρα ζωντανεύει και ξανά ζωντανεύει μέσα στα παιχνίδια του μυαλού μου. Η μέρα του ατυχήματος. Ένα ατύχημα που μου κόστισε μια ολόκληρη ζωή, που θα με στοιχειώνει για πάντα. Ένα ατύχημα που εξαιτίας του μεγάλωσα μόνη στον κόσμο. Όμως δεν θα το αφήσω έτσι ξέρω καλά ποίοι ευθύνονται για αυτό και μια μέρα θα πληρώσουν ακριβώς με το ίδιο νόμισμα.

*....Δώδεκα χρόνια πριν....*

Καθόμουν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και εγώ είχα στραμμένο το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο και σαν παιδί παρατηρούσα τα σύννεφα νομίζοντας ότι άλλοτε έμοιαζαν με αλογάκια και άλλοτε με χαριτωμένες νεράιδες που είχε απλωθεί επάνω τους μια απαλή και άσπρη φορεσιά. Η μητέρα μου ήταν μπροστά στην θέση του συνοδηγού και αραιά και που γυρνούσε πίσω να δει τι κάνω. Θυμάμαι πολύ καλά από την αρχή του ταξιδιού ότι με κυρίευε ένα παράξενο προαίσθημα. Είχα προσποιηθεί πολλές φορές την άρρωστη για να αποφύγουμε αυτό το ταξίδι αλλά μάταια. Έτσι βρέθηκα να περιμένω ανυποψίαστη στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να γίνει το αναπόφευκτο. Από την μια στιγμή στην άλλη ακούω γρυλίσματα που προερχόταν από τους τέσσερις τροχούς και κλείνω τα μάτια μου στην όψη του ταχύτατου τρένου που βρέθηκε να παρασέρνει το αμάξι παρόλο που το φανάρι είχε δείξει πράσινο. Οι γιατροί λέγαν ότι επέζησα από θαύμα, ήμουν τυχερή που ο πατέρας πάτησε την τελευταία στιγμή φρένο. Έμεινα δέκα εβδομάδες σε κόμμα. Παρόλο που είχα ξυπνήσει η ψυχή μου αργόσβηνε μέρα με την μέρα. Μόλις ανάρρωσα το κράτος με ανέθεσε υπό την προστασία του θείου μου. Είναι δύσκολο ένα παιδί σε μια τόσο τρυφερή ηλικία να μεγαλώνει χωρίς κανέναν στον κόσμο, μπορεί ο θείος μου να μου στάθηκε σαν πατέρας αλλά ποτέ του δεν θα μπορούσε να καλύψει το κενό. Από μικρή μου μιλούσε για τους ανθρώπους που προκάλεσαν το δυστύχημα και κάθε φορά που μου το έλεγε τόσο πιο πολύ φούντωνε το μίσος και η οργή μέσα μου κάνοντας με να διψάω για εκδίκηση. Εκπαιδευόμουν από αυτόν για να γίνω μια από τις καλύτερες δολοφόνους που υπήρξαν ποτέ και έφτανα όλο και πιο κοντά στο στόχο μου ώστε να εκπληρώσω τον όρκο που είχα δώσει στις χαμένες ψυχές τον γονιών μου. Το μίσος μου έδινε όλο και περισσότερη δύναμη. Εκπαιδεύτηκα τέλεια όλα εκείνα τα χρόνια και όταν πλέον κρίθηκα άξια μπήκα επιτέλους στους Μαύρους Αγγέλους. Μια μυστική οργάνωση που μαχόταν κατά των Φλεγόμενων Σπαθιών, που κατά τα λεγόμενα του θείου μου, προκάλεσαν το δυστύχημα ως αντίποινα για την διαμάχη που έχουν μεταξύ τους.