Duman ile ben bir keresinde evde tek başımıza kalmıştık. Duman nın yumuşak ve pembe yastığı vardı. Ben genellikle o yastığı çiğnerdim ama Duman bana kızardı, tıslardı, üstündeki tüyler diken diken olurdu. Neyse biz duman ile evde koşuşturuyorduk ama Duman hemen yorulur ve kanepeye çıkardı. Bir kedi ile oyun oynanmaz çünkü hiç enerjik değiller. Duman mutfağa kaçınca bende peşinden gittim. Tezgahta bir tabak dolusu kurabiye vardı. Duman kurabiye yemek yerine bana gözlerini kısarak baktı. Ben kurabiye için havlarken Duman yanlışlıkla tabağı düşürür bende yere düşen kurabiyeleri yemeğe başladım. Duman miyavlayıp kaçar. Cooper ın odasına gidince ben hemen onun mamasınıda yedim. Kapı birden açıldı. Cooper ve annesi İçeri girdi. Beni mutfakta yakaladı bütün o cam kırıklarını benim yaptığımı sandı. Parmağını kaldıp salarken " yaramaz Bady !!!" dedi. Bana yaramaz demesi kötü bir şey olduğunu öğrenmiştim ama cici köpeği daha çok seviyordum çünkü bunu söylerken içindeki sevgi çok büyüktü tabi ne demekse. Cooper bana sinirlendi " seni kötü köpek " bu haksızlıktı bana kızıyorlardı ama Duman a bir konserve mama daha verdiler. Duman yüzünden hep başım belaya giriyordu. Bana ceza denilen korkunç şeyide yapıyorlardı. " Bady cezalasın oğlum " derdi ve beni garaja götürdü. Cooper okula giderdi. Bazen uzun süre gelmezdi. Benim aklıma Arthur u barınakta beklememi getirirdi. O günleri hatırlayınca inlerdim.
