The Truth Behind the Princess

Prologue

....

"Kailan mo gusto bumalik?"tanong ni Lexuez.

Bumuntong hinga na lang ako sa tanong niya.Gusto ko na din naman bumalik eh pero hindi pa ako handa.Hindi ko din alam kung ano ang magiging reaction nila,kung galit ba o hindi.

"Hindi ko alam...May parte sakin na gusto pero may parte din na hindi na."sabi ko.

Ngumiti si Lexuez sa akin na animong pinapagaan ang loob ko.Sa lumipas na taon isa siya sa mga taong hindi ako iniwan.I'm bless to have a cousin like him.Tumabi naman ito sakin at inakbay ang isang braso sakin.

"Alam mo,okay lang kung ayaw mo pa.Naiintindihan ka naman namin.Besides mas alam mo kung ano ang gusto mo."

"Natatakot na kase ako.Paano kung balikan nila ako?Paano kung mas malala na yung mangyayari sakin?"

Kaya hindi ko maka-pagdesisyon dahil natatakot na din ako.Sa pananatili ko dito ni minsan hindi ako lumbas na walang bodyguard.At kung kinakailangan,hindi na ako lumabas,naging paraniod na din ako.Palaging kong sinasabi na may naka-tingin,kahit wala naman.

"Wala ka bang tiwala samin?Palagi ka ng may kasama diba,mag bodyguard kana."

"Meron nga,pero hindi mo naman maaalis sakin ang hindi matakot.Paano kung kayo naman ang saktan."

Ano na lang ang mangyayari sakin.

"Andito ako,hindi kita pababayaan."magiliw na ngiti sa akin ng pinsan ko.

Kailan man hindi nila ako iniwan lalo na si Lexuez kung nasaan ako andon siya.Hindi siya nagpapigil sa tatay niya wala din itong ibang nagawa kundi hayaan na lang ang anak niya.
Masyadong matigas ang ulo ng pinsan ko para sumunod sa nais ng ama niya.Alam ko na palagi kayong nasa tabi ko,pero hindi mawawala sakin ang takot na lumukob na sa buong katawan ko.Malungkot na ibinaling ang tingin sa labas nitong kwarto ko.Mula kase dito kita ko ang buong lugar ng rancho dito sa Spain.

Ilang taon na ba ako namalagi dito,4 na taon?5 years?Medyo matagal na,pero tuwing gimigising ako pakiramdam ko parang kahapon lang ang lahat.Kahit naghilom na ang sugat ramdam ko padin ang bala na bumaon sa dibdib ko.Buhay pa nga ako,pero para na lang akong tao na matagal ng patay dahil sa mga taong akala ko totoo.

"Alliah,may masakit sayo?Bakit ka umiiyak?"alala na tanong niya.

Hindi ko mapigilang hindi maikuyom ang mga kamay ko."Sana namatay na lang ako kung wala ng magiging saysay ang buhay ko.Edi sana nakasama ko na ang mama ko."

Kahit sa malayo ang tingin ko hindi ko maikakaila ang pagbabago niya ng expresyon sa mukha.I feel sorry to them and for myself also.I feel like I need to protected more than their selves.

"Kung namatay ka sa tingin mo hindi din kami masasaktan,sa tingin mo ano din ang magiging saysay ng mga buhay namin kapag...kapag nawala ka.

Sa tingin mo din ba magiging masaya ang mama mo kapag nakita ka niya sa harap niya.Sasayangin mo din ba ang pagkamatay niya para ka lang mabuhay,tapos ganyan ang sasabihin mo!"

"I don't like this feeling,I feel like a damsel.Hindi ko na gusto ang buhay ko!Oo!Hiniling ko noon na sana nasa marangya din kaming buhay ni lola.Pero Lexuez kung ito lang din naman ang magiging buhay ko,ayoko na!Hindi kailan man ako makakapante kung alam ko na nasa piligro ako!"

Umalis na ako sa harap niya para matapos na ang sagutan naming dalawa.Ayoko na may samaam kami ng loob siya lang ang umalalay sakin sa lahat ng bagay.He even left his dad for me.

Gusto ko na umalis dito.I feel like a prison here kahit pwede ko naman gawin ang gusto ko.Pero ang kausapin ang mga naiwan ko'ng mga kaibigan ay hindi pwede.

I just enter my room ng makita ko ang tita Amanda."You know what Alliah,you can fight back to your enemies."ani nito na wala man lang emosyon sa mukha.

"I'm weak.I'm not like you." naka-yukong sagot ko.

"Bakit ayaw mo i-train ang sarili mo.Try to be a fighter Alliah,wag kang pumayag na hanggang jan lang ang magagawa mo.Sa pamilya natin ma lamang ang lalaki sa babae so they are over protective,lalo na sayo...So ano na?"

Ang totoo wala akong idea sa kung ano ang ibig-sabihin ni tita Amanda sa traning na sinasabi niya.Buntong hinga akong iniisip ang magiging desisyon ko.

"Anong ibig niyong sabihin sa training?"tanong ko.

Napa-irap na lang ito sa ere.Pinalubo ko na lang ang pisngi.Literal kase talaga na masungit siya.

"Mag-handa ka bukas,gumising ka ng maaga.Malalaman mo bukas."walang sabi-sabi ay tumalikod na ito at iniwan akong walang alam.

Humiga na lang ako sa kama ko para matulog na.Wala na ako sa para makapag-usap.Basta ang sabi niya mag-handa at gumising ng maaga.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
°Don't forget to VOTE,COMMENT and SHARE THE STORY.....FOLLOW NA DIN😁°
Like and Follow @ladymichgel page for more updates and visit my other social media accounts😉

Thanks for reading😊
Lovelots❤

-ladymichgel