Dubbelbloed

Proloog

'Ga je koffers maar pakken, Afya.' Een hele bekende zin voor mij. Eigenlijk weet ik niet of ik nog vrolijk word van die zin. Bizar als je er over nadenkt. Tientallen meisjes zouden een gat in de lucht springen bij het horen van deze woorden, maar ik niet. Niet meer.

Ik ben opgegroeid in Bowes House, een weeshuis in Georgia. Het schijnt dat mijn moeder me hier gebracht heeft toen ik een paar weken oud was. Sindsdien ben ik van pleeggezin naar pleeggezin gegaan. In al die jaren heb ik acht paar "ouders" gehad. Stuk voor stuk brachten ze me weer terug naar Bowes House. Niet omdat ik onhandelbaar of onbeleefd was, maar vanwege mijn kleur.

Ik ben niet zwart, niet wit. Ik ben geen roti, geen stamppot. Ik zit er tussenin, een halfbloedje noemen ze me. Alsof ik niet compleet ben, minder dan de rest en maar de helft van de wereld verdien. Dat is wat ouders hun kinderen vertellen, toch? Dat ze perfect zijn zoals ze zijn. Dat ze de wereld verdienen. Tegelijkertijd proberen ouders hun kinderen zo open mogelijk op te voeden. 'Red de kansarmen in de samenleving. Iedereen is gelijk!' Terwijl ze zelf gebruik maken van aparte treincoupés om zwart en wit gescheiden te houden. Niet alleen mijn kleur was een probleem, ook mijn naam. Te moeilijk uit te spreken, te buitenlands, te zwart. Ik heb ze allemaal gehoord. Dus werd mijn naam meerdere keren veranderd naar een wat burgerlijke, degelijke en beter uit te spreken naam. Daar had ik geen inspraak in, ik moest gewoon dankbaar zijn dat iemand me onderdak gaf. Geloof me, dat was ik. Alleen bestaat er ook nog iets als identiteit. Ik wilde mezelf zijn, zonder altijd op te vallen of benadeeld te worden. Ik verdien meer dan dat ik gekregen heb. Ik ben geen halfbloedje, ik ben dubbelbloed.