De Grijze Jager: de slag om Picta(word herschreven)

Hoofdstuk 19.

Lisa botste tegen een Skandiër aan en de meeste waren wel lief maar deze was gelijk helemaal boos. 

"Kijk uit waar je loopt!" Maar toen Skandiër Lisa bekeek zag hij een klein meisje. Ze had lang zwart haar met blauwe ogen. Ook had ze zo'n gekke mantel met 2 messen aan haar riem. Ook had ze een boog over haar schouders geslingerd. 

Lisa bekeek de Skandiër. Hij was groot en gespierd. En zoals alle andere Skandiërs was hij blond. Ze vond hem helemaal niet knap.

"Het spijt me.."

"Hahah, het maakt niets uit, schatje.."

In minder dan een halve seconde was haar gezicht heel dichtbij die van hem en was in plaats van een heel vriendelijk gezicht een heel boos gezicht. Haar blauwe ogen zag je nu heel erg goed haat. En met een hele boze stem zei ze

"Hoe noemde jij mij!?" 

Alle mensen om haar heen keken naar haar en de Skandiër. Uiteindelijk was Erak die wat zei

"Tursgud, laat haar met rust!" 

Lisa herhaalde haar vraag weer en er gingen bij sommige mannen een koude rilling over hun ruggen heen van haar stem.

"Dat heb je zelf gehoord! Toch?"

"Hmm jij bent een bijdehandje. En weet je wat ik altijd doe met bijdehandjes?"

"N-nee"

Lisa liet hem los en gaf hem een knietje in een pijnlijke gedeelte. Toen zijn hoofd laag genoeg  was stapte ze naar achteren en gaf hem een schop tegen zijn hoofd aan.

De mannen keken pijnlijk naar het 'gevecht' want ze wisten hoeveel pijn dat kon doen.

"Goed gedaan Lisa!"

"Dank je Erak!"

Lisa liep zonder aandacht aan Tursgud te schenken weg.