Chapter 9.2
Kasalukuyang naghahapunan sila Richard. Wala pa din si Dawn. Si Alex naman, pinaglalaruan lang ang pagkain nya. Alam nya na ang lahat ng nangyari kay Dawn. At mas lalong lumaki ang galit na nararamdaman nya kay Anton.
🔗🔗 Earlier 😂🔗🔗
Alex: Dad, bakit ba talaga nagkakaganun si Mommy?
Richard: It's a long story anak.
Alex: Daddy naman! 😭 Sabihin nyo na po please. Hindi ko talaga kasi maintindihan lahat eh.
Richard: *sigh*
Rave: Uhm. Tito, Alex. Aalis po muna ako para makapag usap kayo.
Richard: Salamat, Rave.
Rave: Wala po yun tito. Alex, alis na ako ah. *kiss sa forehead* Don't worry. 😉😘
Alex: Sige, bye.
Umalis na si Rave. Sila naman ay umupo sa may sala para makapag-usap.
Alex: Oh. Dad, Ano na?
Richard: *sigh* Uhm. Alex, may amnesia ang mommy mo.
Alex: Amnesia? Pero may naaalala naman sya ah.
Richard: Hindi lahat naalala nya.
Alex: Pano nangyari yun?
Richard: Hindi ko din alam. Basta ang sabi ng doctor, masyado daw malakas yung impact ng kotse. Tumama yung ulo ng mommy mo sa may salamin. Tapos yun, nagka-amnesia sya. Hindi nya din naaalala na sinasaktan sya ni Anton.
Alex: Kaya ba sya lumabas kasi babalik sya kay Anton?! Dad! Bakit mo hinayaan si mommy?
Richard: No, hindi naman sya babalik kay Anton. Kukunin nya lang sila Ayisha. Pumayag kasi ako na patirahin na sila dito. Yun kasi ang hiningi na kapalit ng mommy mo para hindi na sya umalis.
Alex: Ah. Pero, bakit parang pati ako, hindi kilala ni mommy? Pati ba ako nakalimutan nya din?
Richard: Hindi naman sa ganun. Tsaka babalik din naman yung ala ala nya. Kaya sa ngayon, kailangan muna nating intindihin ang mommy mo hanggang sa bumalik lahat sa kanya.
Alex: Kasalanan 'to ni Anton eh. Kung hindi nangyari yung aksidente, edi sana masaya tayo ngayon. Kasama yung magiging baby nyo ni mommy. *sobs*
Richard: Sa tingin ko, kailangan ko na din 'tong sabihin sayo.
Alex: Alin?
Richard: Yung baby kasi ng mommy mo. Hindi talaga ako yung tatay nun.
Alex: Hindi ikaw? Kung hindi ikaw, edi si Richard Gomez yung tatay nun. Kasi, sya lang naman ang pwede eh.
Richard: *chuckled* Ikaw talaga, puro ka biro.
Alex: Eh. Totoo naman. Si Dawn ay para kay Richard lang. Or si Rachel ay para kay Frank lang. At si Lea ay para sa akin lang. WHOOOOOO!
Richard: *laughed* Gumaganun ka na talaga anak ah. 😂
Alex: Pang pa-light lang ng mood. Haha! Oh, game na dad, who ish thish ba? Shtartsh with an 'A' ba?
Richard: *sigh* Yep. Si Anton nga.
Alex: Omg. Akala ko, Aga eh. 😂 Dejoke lang dad. Pero, dapat galit ako ngayon. Kaya, ANO?! Grabe talaga sya ah! 😤
➰➰➰➰
Dumating na din sila Ayisha at Dawn. Sinalubong sila nila Alex. Niyakap nito si Ayisha. Hindi na muna kinukulit ni Alex si Dawn dahil naiintindihan na nya ang kalagayan nito.
Sabay-sabay silang naghapunan. Si Alex ay agad na umakyat sa kwarto nya kasama si Ayisha. Magkasama muna sila sa isang kwarto.
Si Richard naman ay hinuhugasan ang mga plato, habang si Dawn ay nakatingin lang.
Dawn: Uhm. R-richard.
Richard: Hmm?
Dawn: Richard, sorry.
Richard: Bakit ka naman nags-sorry?
Dawn: Kasi inaway kita kanina.
Richard: Okay lang yun Dawn. *kunwari nagtatampo*
Niyakap nya si Richard mula sa likod.
Dawn: Babe naman eh. Sorry na talaga.
Dahil nga naghuhugas si Richard, nilagyan nya ng bubbles (😄😂) yung kamay nya. Pag harap nya kay Dawn, pinahid nya ito sa mukha nya.
Richard: Okaaaay! Ayan! Bati na tayo. 😂
Dawn: Ay! Richard naman eh! Dish washing soap yan eh! Para sa plato yan, hindi sa mukha. Kadiri ka talaga.
Richard: Asuuuss! *pinahiran pa ng mas madami yung mukha ni Dawn*
Dawn: RICHARD! *giggle* Ang kulit talaga.
Richard: Hmp. Gusto rin naman nya.
Dawn: Hindi kaya. Tabi nga dyan, ako na ang maghuhugas. Pinaglalaruan mo lang eh.
Umusog si Richard para makadaan si Dawn. Para naman makaganti, nilagyan ni Dawn ang kamay nya nung sabon. Pinahid nya din sa mukha ni Richard. Sabay tawa ng malakas.
Richard: Oy. Akala ko ba sa plato 'to nilalagay. Ba't mo ko nilagyan.
Dawn: Ay. Sorry, mukha ka kasing plato eh. *giggled* Tsaka kasi ang itim mo, kailangan mo yatang mag sabon.
Richard: Ah! Ganun ha! *pilyo*
Dawn: Hoy! Richard! Alam yang tono ng boses mo ha!
Richard: *dahan-dahang lumapit kay Dawn* Talaga? Ayan na kooooo!
Dawn: *tumakbo* WAAAAAAAAAAAHHH! Monsteeeeeeeeeeeer! Richard! Aaaaah!
Richard: *hinabol si Dawn* Hahahahaha! Parang gusto yatang kumain ng monster ngayon ah! Yung maputi, sexy tsaka magandang babae!
Dawn: Aaaaaahh! Oyyy!
Nacorner na ni Richard si Dawn sa may pader. Nasa magkabilang ulo nito ang kamay ni Richard. Si Dawn naman ay nakapikit ng madiin.
Richard: Bwahahahaha! Pano ba yan? Kasi, nagugutom na ako.
Dawn: Uy, Richard naman. Joke ko lang naman yung kanina. Biro lang yun!
Richard: Eh, sineryoso ng monster yung joke eh. Kaya pano ba yan?
Dawn: *niyakap si Richard* Babe naman eh. Sorry na, parang joke ko lang eh.
Richard: *chuckled* Nako, hindi mo madadala sa ganyang pag-amo ang monster. Dapat may kiss.
Dawn: Eh. Ayaw ko.
Richard: Edi, kakain na lang kita *seductive voice*
Dawn: Babe! *pouts* Psh. Sige na nga. Pero, smack lang ha!
Richard: Ikaw bahala. Baka mabitin ako nyan ha.
Dawn: Eih. Iki-kiss na nga kita eh. Ayaw mo pa yata eh.
Richard: Ayaw ko talaga. Kasi, ang gusto ko, kainin kita. *smirk+wink* (whoooottt!!)
Dawn: Richaaard! Hmp. Sige na nga. Smack lang talaga.
Richard: Bahala ka. *smiled*
Hinalikan nya si Richard, smack lang. Pero, pinalalim ni Richard yung halik kaya aging torrid. Tinugon naman ni Dawn ang mga halik nya.
Dawn: Mahal kita Richard. *hug*
Richard: Mas mahal kita Dawn. *kiss sa hair (hahaha echu)*
Dawn: Babe. Magpakasal na tayo.
