Ποιήματα που δεν έχουν κάτι καλό να πουν.

Μαντήλι

Είναι σαν όνειρο, αλλά αυτό που νιώθω προδίδει κάτι αληθινό !

Θυμάμαι πως εχθές βράδυ, ήμουν στο πανδοχείο.

Θυμάμαι πως κέρδισα ένα καλό ποσό στο τοπικό λαχείο.

Θυμάμαι πως κέρασα πολύ κόσμο από το νικηφόρο βραβείο.

Θυμάμαι πως πέρναγα καλά, όμως η κούραση με απόπαιρνε σιγά, σιγά.

Θυμάμαι πως τα μάζεψα και ξεκίνησα για το σπίτι μου αργά, αργά.

Θυμάμαι πως βρήκα την έξοδο με δυσκολία και σκέφτηκα μέσα μου πάλι τα ίδια, πάλι τα ίδια!

Θυμάμαι πως τα πεζούλια και οι λάμπες στα σοκάκια παίζαν πέρα δώθε, πέρα δώθε.

Θυμάμαι πως βλαστήμησα την ζάλη και προσπάθησα να συγκεντρωθώ όσο μπορώ, όσο μπορώ.

Θυμάμαι πως είδα μια κοπέλα που με πλησίασε σιγά, σιγά.

Θυμάμαι πως η μύτη της μάτωνε και το αίμα κυλούσε αργά, αργά.

Θυμάμαι πως της έδωσα το μαντήλι μου να σκουπιστεί.

Θυμάμαι πως προτού ξαναγυρίσω και την δω, είχε εξαφανιστεί.

Θυμάμαι πως τελικά γύρισα σπίτι χωρίς το μαντίλι.

Θυμάμαι πως σκέφτηκα ότι η κοπέλα είχε για μένα συμπάθεια μεγάλη.

Θυμάμαι πως εάν κοπέλα κρατήσει ένα μαντήλι θα την έβλεπα πάλι.

Θυμάμαι πως ξάπλωσα χαρούμενος κοιτώντας της φωτιάς το πορτοκαλί.

Ξύπνησα ζαλισμένος από την μέθη την χθεσινή.

Ψαχούλεψα τα ρούχα μου μήπως κάτι είχε χαθεί.

Θυμήθηκα το μαντήλι που στην κοπέλα είχε δοθεί.

Στην τσέπη μου στο στήθος για κάποιο λόγο είχε βρεθεί.

Μα αυτό που με ανατρίχιασε ήταν πως είχε βραχεί.

Τόσο είχε βραχεί από αίμα που δεν μπορούσε να ξεπλυθεί.