myśli o przyszłości budzą strach.
siedząc przed gwieździstymi obrazami boję się patrzeć tak daleko.
boję się czasu, w którym odejdą moi najbliżsi
boję się, że nie będę potrafiła stanąć na nogi, kiedy wokół mnie zapadnie ta głucha pustka, która po prostu męczy.
jak inaczej ją opisać.
dręczące uczucie niczego,
uczucie pozostałości po czymś co kiedyś było ważne
i wartościowe.
pustka jest jak otchłań, w której znika nadzieja i sens.
boję się, że ta pustka całkowicie mnie ogarnie,
odbierze wszystko co mam
i nie zostawi nic, co mogłoby spowodować odrodzenie.
VOUS LISEZ
ciche krzyki wołające o uwagę
Poésieusiądźmy, porozmawiajmy co w nas zostało, co będzie i co damy z siebie innym
