ik zit in de zweinstein express. alleen. op de gang hoor ik voetstappen. dan komen er drie mensen binnen. ik ken ze niet, maar ik ken niemand. 'hoi', hoor ik een meisjes stem zeggen en ik kijk op. 'hoi', zeg ik. 'mijn naam is ron wemel', zegt de linkse jongen, 'dit zijn hermelien griffel en harry potter'. 'mogen we hier komen zitten?', vraagt het meisje dat dus hermelien heet. 'ja', zeg ik. ik pak een boek en begin te lezen. 'hoe heet jij?', vraagt harry. 'mijn naam is faye', zeg ik en ik richt mijn ogen weer op het boek. ron en hermelien gaan naar de gang op zoek naar het etenskarretje. ik heb mijn boek uit en stop het weg. 'waar zijn je vrienden?', vraagt harry. 'die heb ik niet', antwoord ik. 'hoezo?', vraagt harry, 'je zit toch niet in het eerste jaar?'. 'nee', antwoord ik 'de meeste mensen verlangen van een vriend of vriendin dat diegene open is en dat ben ik absoluut niet'. ik heb geen flauw idee waarom ik dit aan hem vertel, ik ken hem pas net maar ik voel me op mijn gemak bij hem, het klinkt raar en ik weet niet waarom. 'ik vind het niet zo erg', zegt harry en hij komt naast me zitten, 'in welk huis zit je?', vraagt hij dan. 'ravenklauw', antwoord ik. 'ik ken een meisje in ravenklauw', zegt harry dan 'misschien ken je haar ze heet...'. 'ik ken niemand en niemand kent mij', zeg ik onbeleefd, voor hij zijn zin af kan maken. 'oh', zegt harry en dan is het stil. ik sluit mijn ogen. in mijn hoofd speel ik een liedje af dat ik zelf heb geschreven. ik word er helemaal week van. ik hoor de melodie van het liedje doorspelen, maar ik ben niet meer ter aarde. ik voel mijn lichaam op de grond zakken, maar ik kan er niks aan doen. ik hoor de bezorgde stem van een jongen, maar het boeit me niks. terwijl ik op de grond lig, denk ik aan tess. mijn beste vriendin. totdat ik een brief kreeg voor zweinstein. ik voel de grond niet meer en ik kan er niks aan doen dat ik hoop dat dit het einde is. ik hoop dat ik hier sterf. ik heb toch niks meer om voor te leven. maar net als ik dat denk word ik wakker.
het eerste wat ik zie zijn de bezorgde gezichten van harry, ron en hermelien. ik wil zo graag mijn ogen weer dicht doen en weg vliegen, maar ik weet dat het niet kan, dat het toch niet gaat lukken. 'ben je oke?', vraagt hermelien bezorgd. 'ja het gaat prima', antwoord ik. ik sta op en ga zitten. 'hoe kwam dat?', vraagt hermelien. 'weet ik niet', antwoord ik kortaf. de trein stopt en ik loop snel weg.
YOU ARE READING
gesloten (harry potter fanfiction)
Fanfiction'LAAT ME MET RUST', schreeuw ik. de wind giert langs mijn oren. ik kijk naar zijn gezicht. tranen stromen over zijn wangen. ik doe niet aan huilen. ik laat mijn zwakke kant niet zien aan mensen. 'IK MOET DIT DOEN', schreeuw ik, 'het spijt me'. het i...
