တိမ်ညို မိုးစက်ကို တော်တော်နှင့် ဘာမှမပြောပဲ ထိုနေရာ၌ပင် ရပ်လျက်ကြက်သေသေ၍ ကြည့်နေလေမိသည်။ မိုးစက်ခဗျာ မျက်ရည်များဝဲနေသည့် မျက်လုံးအဝိုင်းသားများဖြင့် တိမ်ညို့ကို သူမဟုတ်ပါဘူးဆိုသည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်ရင်း ကြောက်လန့်နေမိသည်။
"ကဲ ဒါဘာလဲ မောင်၊ ရှင်းပါဦး"
"မဟုတ်ဘူး ကို၊ မောင် မဟုတ်ဘူး"
"ဘာ...မဟုတ်ဘူးလဲ၊ မင်းမခေါ်လို့ ဒီဖာခေါင်းက ဒီအိမ်ကို လာစရာအကြောင်းမရှိဘူး...ဟိတ်ကောင်၊ သူကိုယ်တိုင်ကကို မင်းခေါ်လို့လာရပါတယ်လို့ သူ့ပါးစပ်က တပ်အပ်ပြောနေတာကို မင်းကငြင်းချင်နေသေးတာလား၊ ဘာလဲပြော မင်းချစ်သူဖြစ်တဲ့ငါက ဒီလိုသာယာမှုတွေ ပေးမနေလို့လား...ဟုတ်လား"
ထိုသို့ တိမ်ညို ဒေါသတကြီးဖြင့် မိုးစက်ကိုပါ တစ်ခါမှမပြောဘူးသည့် စကားလုံးခပ်ကြမ်းကြမ်းများဖြင့် အော်ပြောလိုက်သည်။
မိုးစက်ခဗျာတော့ တိမ်ညိုသူ့ကိုအထင်လွဲနေပြီကို ရှင်းပြချင်နေတာကတကြောင်း...၊ ဘယ်ကနေဘယ်လိုစရှင်းရမယ်မှန်းမသိတာကတကြောင်းဖြင့် ချက်ချင်းဆိုသလို ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပဲ မျက်ရည်များစီးကျလျက် ခေါင်းတခါခါဖြင့်သာ အပြစ်မရှိပင်မဲ့ စိတ်ထဲမှာပင်တော်ပါတော့ကိုရယ်ဟုတောင်းပန်နေသည့် အကြည့်တို့ဖြင့်...
"ပြောလေ ပြော၊ မင်းမဟုတ်ဘူးလို့ ပြောစမ်းပါ မိုးစက်လင်းရာ၊ ငါဒီမှာ နှလုံးတွေပေါက်ထွက်တော့မယ်ကွ" ထိုသို့ပြောရင်း မိုးစက်အနားကိုသွားပြီး မိုးစက်ပုခုံးကိုတင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ရင်း လှုပ်ယမ်းလျက်
"မင်း မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောစမ်း ပြောဆို ပြောလို့....." ဤသို့ဒေါသတကြီးဖြင့်အော်ပြောရင်း ထိုနေရာရှိကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်သာ အရုပ်ကြိုးပျက်သဖွယ် ဒူးထောက်လိုက်သည်။ ပါးပေါ်တွင်လဲ မျက်ရည်များကစီးကျလျက်။
မိုးစက် ငိုနေရာမှ လက်သီးကိုကြပ်ကြပ်ပါအောင်ဆုပ်ကာ အားမွေးလိုက်ပြီး
"ကို.....ကို မောင်ရှင်းပြတာ နားထောင်ပါဦး..မောင်မဟုတ်ဘူးလို့ပြောနေတယ်လေ...၊ အဲ့ဒီလူကလဲ ဘယ်ကနေဘယ်လိုရောက်ခဲ့မှန်း မောင်ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ၊ ကိုပြန်လာပြီးထင်ပြီး တံခါးအမြန်ဖွင့်လိုက်တော့ အဲ့ဒီလူက မောင့်ကိုအတင်းအဓမ္မပြုကျင့်ဖို့လုပ်တာလေ..."
