Seven

Prologue

Prologue

I heaved a sigh before parking my car at the available parking space near the side of the road. Hindi madadaanan ng sasakyan ang daan papunta samin.

Pagkababa ko ay ipinikit ko ang aking mga mata bago dinama ang hangin sa paligid.

Nandito na ulit ako.

Naglakad ako patungong bahay. Marami akong nadaanang mga taong nakikita ko dito noon. 'Yung mga batang paslit, malaki na. Ang mga bahay? Medyo nagbago na.

Sobrang nanibago ako sa paligid. Ikaw ba naman manatili sa Manila ng mahigit sampung taon tapos kahit minsan hindi nakauwi.

"Mama!Ate's here!"

My sister whose now 13 years old hugged me immediately right after she saw me walking towards the house.

"Hey Draen (dra-en)! Ang laki mo na by!" Yinakap ko siya ng mahigpit na mahigpit.

"Ikaw rin Ate! Ang tanda mo na, wala ka paring boyfriend! Oh may Ate! 27 ka na at hindi ka bumabata ah?Tumatanda ka na at hindi ka pa naiinlove!"

Agad kong kinurot ang gilid niya na ika ngiwi naman niya.

Sus, wala kang alam bata ka.

"Huy Ate!" Napalingon naman ako sa tumawag sakin and I saw my brother, whose now 20 years old, na nasa garahe habang linilinis ang mountain bike niya na sa tingin ko ay bago pa.

"Kheb! Ang tangkad mo na ah? Napasagot mo na ba si Tina?" Agad namang namula ang kapatid ko bago kinamot ang leeg niya. Mukhang hindi pa niya nakukuha ang matamis na OO ng liniligawan niya.

"Anak!" My parents called me. Kakalabas pa lang nila ng bahay.

I hugged them both tightly.

"Wow si Mama kahit matanda na cute parin, pero mas cute pa rin ako sayo" kinurot ni Mama 'yung pisnge ko kaya napapikit nalang ako sa sakit.

"Wala kang pasalubong anak?" Si Papa naman, napatawa naman agad ako sa sinabi niya.

"Syempre meron! Pero nasa sasakyan eh"

"Kami nalang ni Khebran kukuha nak, magpahinga ka muna. Bukas pa uuwi si Shing, isasama niya si Kim"

Ngumisi nalang ako sa sinabi ni Papa. Ang kapatid kong babae na laging sinasabi na ayaw niyang magasawa at eto na ngayon at nahanap na daw ang forever kuno niya.

Sa halip na pumasok sa loob ng bahay, umikot ako para pumunta sa likod.

I smiled.

Nandon pa rin yung tinatawag kong secret rope. Hindi ko alam kung nakita na to nila ni Mama pero mukha namang hindi ito nagalaw.

Kahit matanda na ako, hindi parin ako ganoon ka tangkad kaya kailangan ko pang talunin upang makuha ang hanging rope ladder.

Pagkakuha ko ay agad ko itong inakyat. Bumungad sa akin ang plywood na linagyan ko ng knob upang mabuksan, syempre.

Dahan dahan ko itong binuksan at bumungad sa akin ang lumang attic.

I felt a tear trickle down my face.

It was the seventh day of July when I first met him. I was seventeen that time. And this very attic led me to remember those special seven days I had with him.

Nobody knew him except me.
Nobody knew I already fell inlove.
Nobody knew my silent tears every night, no one knew how hard I tried to find him.

No one knew my darkest days.

It's like, destiny played the game so well that it made me lose so miserably.

They say Seven is an unlucky number, but, I kinda doubt that.

Seeing this attic made me remember those special seven days of my life.

I was Seventeen when I met this guy named Seven.