Tom'la günlerce yürüdükten sonra Mayoshi'ye çok yaklaşmıştık.
-Sonunda köyüme geldim Tom.Eh...Beni görünce ne kadar sevineceklerini hayal edemiyorum.Bunca zaman sonra yeniden gelmem.Acaba onlara bir süpriz filan mı !?!?
Konuşmam bitmeden önümdeki ağacın dallarını kestiğimde Mayoshi'yi gördüm.
Her yer yıkık dökük,yanmış,evler harabelere dönmüş,yerde bir sürü insan iskeleti vardı.Neredeyse bir tek köyün girişi ayakta kalmıştı.Şaşkın bir ifadeyle köye adım atmıştım.İnsanlar bitap düşmüştü.Tahta bir eve gözüm ilişti.Bir anne evin arkasındaki bir cesetten küçük parçalar koparıp çocukları görmeden onları doyuruyordu.Mayoshi...felakete uğramıştı.Heykelim bile parçalanmıştı.Yürüdüm ve yürüdüm.Köylülerin toplandığı bir yerde mutsuzca etrafa bakan yaşlı birisini gördüm.Etrafında da köyün gençleri duruyordu.Yaşlı,geldiğimi görünce sanki beni tanıyormuş gibi bir hareketle ayağa kalktı.
Elini bana doğru uzattı.Yüzüme dokundu.
+Yoksa sen ? Darren mısın ?
Şaşkınlıkla sordum:-Buraya ne oldu böyle ?
Yaşlı kafasını eğdi.Başlarında büyük bir bela olduğu belliydi.Yoksa köy bu hale nasıl gelecekti ?
+Heykel kırılınca sen öldün sandık.Ama yanılmışız.Yıllarca dönmeni bekledik ama senden bir iz bile yoktu.Köyün boş kaldığı birilerinin kulağına gitmiş olmalı ki birisi köyümüze saldırmaya başladı.Her gün,her gün köye saldırdı.
Sesimi yükselterek sordum:-Kim ? Onu tanıyor musunuz ?
+Maalesef tanıyorum.Adı Murasakibara.Son zamanlarda bu bölgede adı çok duyuluyor.İnsanları kaçırıp türlü eziyetler yaptığı bilinir.İnsanlar üzerinde deney yapan birisi.Manyak gibi bir şey.
-Bu köyü bu hale getiren o mu ?
+Evet.Murasakibara her gün batımında köye gelir,ortalığı yakıp yıkar ve köyden bir kaç kişiyi kaçırır.Deney yaptığı insanlardan hayatta kalan olursa köye geri bırakır ama genelde onlar da bir iki ay içinde ölürler.
Sinirlenmeye başlamıştı.Dişlerini sıktım.
-Kahretsin...Nasıl bir şey bu ? Neden köyüme bunu yaptı ? Bu akşam gelecek mi ?
+Büyük ihtimalle gelecektir.Ama dikkat et.Onu yenmeye niyetliysen bu zor olacaktır.İnsan değil o.Farklı bir şey.İnsanda acıma duygusu olur.Tepki olur.Deliyse deli düşünceleri olur.Ama yok.Onda bunların hiç biri yok.
-Ne zamandır böyle ?
+Bir buçuk yıldır.
-Tamam ! Köyü bu seferki saldırıdan koruyacağım.Hem Tom da bana yardım edecek.Değil mi tom ?
-Aslında hikaye korkutucu ama hmpfh ! napalım.
Beklemeye başladık.Bu herifi yenmeye niyetliydim.Psikopatmış manyakmış...Zaferi garantilemiştim aklımda.Kesinlikle kaybetmeyecektim.Hele ki böyle bir canavara.
Köyün ortasına geçtim.Bağdaş kurup oturmaya başladım.Derin bir sessizlik vardı.Benim bu halini gören köylüler umutla yerlerinden kalktılar.Evlerine girip saklandılar.Kendilerini güvende hissediyorlardı.Ben ise bekliyordum.Son bir kaç yılın acısını biraz sonra gelecek olan düşmanımdan çıkaracaktım.Güneş batıyordu.Saatlerce bekledi.Hatta gece bastırıncaya kadar.Ama gelmedi.Murasakibara bu sefer köye uğramamıştı.Ayağa kalkıp köy meydanına doğru beni bekleyen halka yürümeye başladım.Ama...Arkamda yukarıdan ona doğru gelen birisi vardı.Hissetmiştim.
