Seven roses

Thomas POV

Thomas POV:
Ze bleef maar rennen. Natuurlijk heb ik nog geen gevoelens voor haar maar die kus was meer dan ok. Ik wist dat ze niet meer wou maar vandaag heeft ze dat helemaal veranderd. Ik heb weer een klein licht puntje gekregen. Toen Amy binnenwandelde in mijn kantoor deed ze me eigelijk aan iemand denken. Haar haren glansden net als Charlotte's. Mijn eerste intentie was niet om Amy leuk te vinden maar om haar te observeren. Ik weet zeker dat mijn broer het zelfde zou zeggen moest ze haar zien. Dat was ook de enige reden waarom ik hem had uitgenodigd voor de etentje. Natuurlijk wist ik wel dat hij niet ging komen opdagen. Hij is en blijft tenslotte de harteloze broer zoals altijd. Ik hoop dat het ooit doordringt dat het niet zijn schuld was maar die van mij. Hij moet stoppen met zich zo schuldig te voelen en zichzelf vol met zelfhaat te duwen. Hij verdiend dit allemaal niet. Hij zou blij geweest zijn toen hij Amy zag. Het ging wat zwarte herinneringen boven brengen van Charlotte maar dat ging wel rap veranderen naar lachende gezichten. We kunnen vergeven maar vergeten is wat moeilijker. En een brand vergeet je niet zo rap. De brand veranderde iedereen zijn leven in onze familie. We wezen allemaal wel naar iemand die verantwoordelijk was voor de brand maar diep van binnen wisten we wel dat de schuldige Charlotte was. Maar de schuld mar je niet op de dode steken. Dus iemand anders moest maar de schuld op zich nemen. Sinds het Charlotte en ik die in onze kamer met vuur aan het spelen waren was het technisch gezien dan aan mij om de schuld op mij te nemen maar dat kon niet door de beugel volgends mijn broer. Hij was de oudste dus het was zijn verantwoordelijkheid. De laatste acht jaar heeft hij het al moeten aan horen. Bij elk Kerstmis en nieuwjaar moet hij van elk familielid aanhoren dat het allemaal zijn schuld is. Het is op het moment gekomen dat hij het zelf begon te geloven. Hij ging alleen gaan wonen en verdronk zichzelf in zelfhaat en eenzaamheid. Hij komt alleen nog maar voor kerstmis en nieuwjaar om terug het zelfde liedje te horen en dan vertrekt hij terug. Ik hoop dat hij het dit jaar beter deed dan vorig jaar. Het is nog maar een kleine maand tegen kerstmis. Dan zullen we het weten.

Het was geen gewone dag moet je weten. Het was toen Acht jaar geleden dat mijn huis plat brandde samen met Charlotte. Ik moest een afleiding hebben. Nadat Amy me dramatisch verliet werd het me allemaal wat te veel. Ik nam terug een slechte gewoonte op dat we beter liet voelen. Het was maar voor even maar het hielp op het moment.  Slechte gewoontes brengen slechte kanten van je naar boven. Ik wilde niet dat Amy hier achterkwam. Na 1 week had ik bijna al het contant opgedaan dat ik thuis liggen had. Ik was moe maar het was een wake-up-call. Het was tijd dat ik mijn leven weer samentrok en terug begon te leven. Ik ging even lang bij Amy om te zien hoe zij aan het doen was. Over de laatste week en een half had ik enorm veel berichtje en telefoontjes van haar gekregen. Ik keek subtiel door haar grote ramen. Ik zag haar daar zitten, in haar zetel met een grote fles limoncello. Ik wist dat ze boos was maar dat ze ook verdrietig was. Ik reed terug naar mijn appartement maar eigelijk wou ik haar gewoon vastnemen en vertellen dat alles ok ging zijn. Eenmaal dat ik aan mijn appartement kwam voelde ik me niet meer verdrietig, depressief of schuldig. Ik voelde me leeg. Ik voelde me als een leeg glas. Er was dus niets beter dan dat glas te vullen met whiskey. Na die avond kan ik me niet veel meer herinneren. Het boeide me ook niet meer. Ik had genoeg van alles. Ik was het beu. Ik was de schuldgevoelens beu. Ik was de verantwoordelijkheid van Black industries beu. Ik was mijn familie beu. Ik was de brand beu. Ik was Amy beu. Ik was mijn telefoon beu die al 14 dagen aan het ringen was. Ik wist dat er maar 1 manier was op het te laten ophouden.

"Hallo met Thomas Black van Black Industries. Met wie spreek ik?"

"Thomas? Thomas?" Klonk het aan de andere kant van de lijn. "We hebben een paar probleempjes met de boekhouding. Zou je vandaag naar het kantoor kunnen komen?" Vroeg de assistente
"Natuurlijk, ik zal er zijn." Antwoordde ik. Natuurlijk was dat het laatste waar mijn hoofd naar stond maar als CEO heft ik namelijk die verantwoordelijkheid ,hoe beu ik het ook ben. Ik nam uit mijn kast de eerste kleren dat ik kon vinden. Bij het naar buiten gaan passeerde ik de grote spiegel waar mijn wallen direct in opvallen. He kon er niet naast kijken. Het eerste wat in me op kwam was een zonnebril. Ik nam één dat op de kast lag en rende het huis uit. Aan het onthaal werd ik al veer vriendelijk verwelkomd met een koffie. Na die serieuze hangover kon ik dat wel gebruiken. De koffie dronk ik op alsof hij al de perfecte temperatuur had terwijl in werkelijkheid ik waarschijnlijk mijn tong had verbrand. Ik nam de lift naar het kantoor en stapte door de gang. En daar stond ze. Haar model figuur was niet naast te kijken in die mooie jurk. Haar haren glanzende weer zoals die van Charlotte. Kon mijn broer maar zien hoeveel ze op onze zus leek.