Across Your Heart ( NEUST Series #2) (COMPLETED)

Chapter 6

"Grabe ka naman, bakit hindi mo na lang aminin na mala-anghel ang—" Napahinto ako sa pagsasalita ng umihip ang hangin at mapuwing ako.

"Y-Yung mata ko..." Kinalabit ko siya, nilingon niya naman ako kaagad, ngunit ang iritasyon sa kaniyang mukha ay tila unti-unting naglaho.

I thought he would just stare at me or ask what happened, that's why I didn't really expect when he gently held my wrist and let a little blew to my eyes. Makailan ulit napakurap ang aking mga mata ng dahan-dahan na siyang lumayo sa akin.

"Why?" I noticed the irritation in his voice, kasunod nito ay ang mahina niyang pag-asik.

"Anong brand ng toothpaste mo? Ang bango kasi." Nakita ko kung paano mabilis na nagsalubong ang makakapal niyang kilay. Napatakip ako sa aking bibig, akmang babawiin ko pa ang aking nasabi ng kunin niya na ang basket at nagsimulang maglakad palayo sa akin.

Napatalon ako sa saya, natakpan ko pa ang aking mukha upang mapigilan ang pagtili. I will never forget this day, when he first touched my wrist with his rough hand, when he move closer and I saw his seemingly soft lips.

"What's happening to you, Xeina Lyndsay?" Mabilis kong inayos ang sarili at nilingon si Dylan na tila naguguluhan.

"Let me tell you, effective talaga iyong wishing well. Isipin mo na lang literal kami nagkalapit ni Clio." Unti-unting naging matamlay ang ekspresyon ng mukha niya, napakagat naman ako sa aking labi upang mapigilan ang sarili sa pagsasalita.

"By the way, it's sad to say that I can't be here on your birthday."

"Bakit, kailan ba ang balik mo sa Manila?"

"I'm going back to Manila on May three. Sayang nga, dahil May six ang birthday mo." Kahit paano ay nalungkot ako dahil hindi siya makakadalo.

"But I'll give you my gift before I go."

"Buti naman, alam mo naman na hindi ako papayag na wala ka regalo sa akin. You always surprise me with your gifts, katulad na lang ni Peppy na regalo mo sa akin nang fourteenth birthday ko." His lips quivered into a small smile.

"Of course, I want you to remember someone like Dylan Fuentes, on every birthday of yours." Napahalakhak ako. Hindi na rin kami nagtagal pa sa taniman ng mangga. Para sa akin ay sapat na ang mga nangyayari ngayong araw para maging masaya ako.

Nang mapadaan kami sa may bayan ng Zaragoza ay pinahinto ko muna kay Mang Alfredo ang sasakyan.

"May bibilhin ka ba?" tanong sa akin ni Dylan, tumango naman ako, kasabay ng pagkuha ko sa aking wallet.

"Ubos na iyong siomai sa bahay wala na akong mailuto at makain."

"Samahan na kita."

Pagkalabas sa kotse ay naitabing ko ang aking kamay sa aking bandang ulo dahil sa tindi ng sikat ng araw.

"Wait." Pinagmasdan ko si Dylan na kunin ang kaniyang jacket sa loob ng kotse. Napangiti ako ng iyon ang ginawa niyang pantabing upang hindi ako masiyadong mainitan hanggang sa makarating na kami sa lilim kung saan nandoon ang nagtitinda ng siomai.

It was another sunny day, I was sitting on a long chair made in bamboo trees, playing the tip of my dog's ear. Dylan's not with me that time because he has something to do.

I eyed those farmers eating the lunch I and Mang Alfredo bought for them, Clio's there too, katabi niya si Kylie at masaya sila na nagu-usap, tila close rin ang ama ni Clio sa kaniya. Ngayon ay hinihimas ko na ang buntot ng aking aso na ngayon ay natutulog sa ibabaw ng aking hita.

"Bakit sa akin ay hindi niya kayang ngumiti at tumawa ng ganoon?" Mahina pa akong napa-asik, pagkatapos ay itinaas si Peppy gamit ang aking mga kamay.

"Do I need to become a clown?" Gumalaw ang buntot nito, kasabay ng paglabas ng dila nito. Napasimangot ako ng bahagya, tila ina-asar pa ako ng aso na ito. Ilang sandali lamang ay tumayo ako mula sa aking pagkaka-upo, inikot ang paningin at nakita ko ang aso ni Clio na nakatali sa puno ng bayabas malapit sa may poso dito.

"Chu chu, meet my dog Peppy!" pagkausap ko dito ng makalapit. Nang mapansin ko na gusto nitong makalaro ang aking aso ay hinayaan ko na makalapit dito si Peppy.

"Nakakatuwa naman, what's your name again?" Pagtutukoy ko sa aso ni Clio, na ngayon ay kinakaliti ko na sa bandang leeg nito, hindi ko tuloy maiwasan na mapahagagikgik.

"Nagtataka tuloy ako kung sino ang tao sa inyo ng amo mo. He's more aggressive than you. Maswerte ka Peppy, hindi suplado itong aso ni Clio, hindi nagmana sa amo." Napa-irap ako ng bahagya. Ilang sandali lamang ay bigla akong napatalon ng may magsalita sa aking bandang likod. Napahawak ang isa kong kamay sa aking bandang dibdib, ang isa naman ay kinuha ang aking aso.

"Ikaw pala, Clio." I swallowed hard as I laughed nervously. Hindi man lang siya umimik, sa halip ay umupo upang pakainin ang kaniyang aso.

"Ano na nga pangalan ng aso mo?" tanong ko, tumayo siya mula sa pagkakaupo.

"Popoy." Namangha ako ng malaman ang pangalan ng kaniyang aso.

"Bagay pala sila nitong si Peppy." Humagikgik ako, habang siya ay napatitig sa yakap kong aso.

"They're not, your dog's too small compare to mine." My brows lift up.

"Huwag mo naman saktan ang damdamin ng mga alaga natin. Alam mo, saksi ako kung paano nila kagusto ang isa't-isa." Napa-asik siya, habang ako naman ay natawa.

"Baka ikaw lang naman kasi iyong nagpupumilit na bagay sila." Naging blanko ang aking isipan sa kaniyang sinabi. He tilted his head, his lips curved into a smirked.

"Do you like me?" Tuluyan akong napatikom ng aking bibig.

The scenery of the farmland, the touch of warm sunlight, it's nothing compared to the magic I felt when my heartbeat raced again because of him. Despite his emotionless eyes, in his dead voice everytime we're talking, he never fails to make me fall more in love with him.