Love and Acceptance

57K 1K 16
                                    

(Kabanata 57)

Happiness is a journey not a destination.

------Ben Sweetland ---


**

Zea POV (Unedited)

"Lucky!!! Nooooo..."

Isang umaalingawngaw na putok ang nagpahinto sa lahat, ang ikot ng aking mundo at ang paghinto ng tibok ng aking puso. I open my eyes in realization.

I saw him.!. He's bloody and dying... And everything went black and white. I was surrounded by all white. And I saw him standing far away from me. He smiled and wave his hand on me.

"Luck? Where are you going?"

Naitanong ko nang makita ko ang pagkakalayo ng paunti-unti ang aming distansya. I run after him.

"Luck! Wait! Saan ka pupunta?"

I louder my voice para marinig niya at lingunin ako. Tumakbo ako papunta sa kanya, hinabol ko siya. But it seems he's too far from me at pakiramdam ko hindi ko siya kayang abutin.

"Luck...."

My voice echoed the entire all white place. He stopped and turn his back on me.

"Zea, stay where you belong. I'm happy for you. Don't worry, I'll be fine where my life it leads."

Then teardrops starts pouring down. I can't lose him. He's been a good friend of mine. Gusto kong sumigaw at habulin siya pero napakahina lahat ng parte ng aking katawan.

"Lucky, don't leave me... don't leave us".

Sa nanghihina kong boses. But he smiled, yong ngiting hindi mo makikita ang sakit at pait. I cried so much. He wave his hand as goodbye.

"Luck!"

Napabalikwas ako ng bangon. Namamawis ang noo ko. Hinihingal akong napatingin sa paligid. The place was not the same anymore. Isang panaginip lamang pala.

"Are you okay?"

My husband took my hand and squeeze it gently. Kinabig niya ako sa kanyang dibdib at hinalikan sa noo.

"Hon I dream of him again."

I close my eyes at isiniksik ang mukha sa kanyang dibdib like a child who frightened by dreams or memories of the tragic past. In his arms, I know I feel secured.

"I know. I heard you called his name."

He said with understanding. Inayos niya ang pagkakaupo. Isinandal niya ang sarili sa headboard ng kama. And pulled me closer to him. He kissed me again, wari hindi mapakali sa pag-aalo sa akin.

I sighed. Dati-rati lage akong dinadalaw ng mga panaginip tungkol sa kanya. But later on, nawala yun ng paunti-unti. Lage namin siya dinadalaw sa puntod kasama ang buong pamilya. Lage kaming nagpapa-misa sa simbahan. At ngayon lamang ulit ako dinalaw ng panaginip tungkol sa kanya pagkalipas ng mahigit isang taon.

"I'll be okay, Honey. Stop worrying. You know he won't be happy seeing you like that. Remember Thirdy is coming, right?".

Napangiti ako sa sinabi niya. Yes we are waiting to our third baby. He's a boy. I am six months pregnant. Nasundan agad ako pagkatapos kay Keira. At least, magtwo-two years old na ang aking baby girl.

"You named him Thirdy? ".

Napangiti kong tanong. He chuckled and crinkled my nose.

"Yes, cause he's our third baby. Don't you like it?".

The Desperate MarriageWhere stories live. Discover now