Erasing The Memories of You

Chapter 7

Chapter 7

Vivi

Hirap akong dumilat at napatingin sa paligid. I just saw Sehun, sleeping beside me, kaya dahil sa gulat ay napatayo ng wala sa oras at nahilo din pagkatapos.

Hala,

What happened?

What the fudge, bakit katabi ko siya? Hala.

"Hey, you're awake now."

Unti-unti akong napalingon sa kanya at tumatayo na din. "I'm sorry if I sleep beside you. I don't like to sleep on couch and I can't let you be here alone because you're sick." sabi niya sa akin at lalong nagulat nang bigla niya akong hawakan sa noo.

"Still sick." he whispers and look at me.

Napaiwas naman ako ng tingin. "I just need my card, and I will leave here. Sorry for everything." mahina kong sabi sa kanya, pero ilang segundo na ang nakakalipas ay wala parin akong nakuhang sagot sa kanya.

"Stay here."

Unti-unti akog napatingin sa kanya habang gulat ang mga mata. "W-What--"

"I already saw them catching you. You're right, they are the bad one." he said to me.

"And that's enough to let you to stay here with us." dagdag niyang sabi.

Tumayo na siya at nagulat ako nang pahigain niya ulit ako at kumutan. "Sleep again. You still have a fever." sabi niya sa akin.

Nanatili akong nakatitig sa kanya. Why he's so kind so sudden? Noong huli kong kita sa kanya ay sobrang galit siya sa akin.

"Y-You're weird." hindi ko mapigilan na sabihin kahit na paos ako ngayon.

Nakita kong sandaling napaawang ang labi niya at magsasalita na dapat, pero biglang bumukas ang pintuan at nakita ko ang buong EXO na pumapasok ngayon dito.

Nagulat ako, hindi yata ako masasanay na makita sila palagi nang malapitan. Grabe lang, sino ba naman ang mag-aakala na sa kanila ako babagsak para makapagtago?

Sobrang imposible, pero nangyari naman.

"Are you okay now?" biglang tanong sa akin ni Chen, ganoon din ang tanong ng iba.

"You passed out yesterday." sabi naman ni Kyungsoo at nakitang ibinaba ang isang tray ng pagkain sa may side table.

"She's still sick, hyung. Kailangan na natin siyang dalhin sa ospital." sabi bigla ni Sehun, kaya mabilis akong napailing.

""I-I hate hospitals." mabilis kong sabi.

Dati kasi noong namatay si Lola ko noong bata ako, I got scared on hospitals, palaging tumatatak sa isip ko na hindi safe sa hospitals. Pero para sakin lang iyon because of my bad memories on it.

"What's your name?" biglang tanong naman ni Chanyeol.

Bigla akong napayuko at sandaling pumikit. "Y-You can call me Lace, but I can't say my whole name." kinakabahan kong sabi dahil baka magalit sila sa akin.

Pinatuloy nila ako dito sa dorm nila, tapos hindi ko magawang sabihin ang pangalan ko sa kanila.

"Cool." rinig ko namang sabi ni Baekhyun, kaya unti-unti akong tumingin ulit sa kanila at nakita kong nakangiti na silang lahat sa akin.

Grabe, naiiyak ako. Bakit sobrang bait nila sa akin?

"B-But I promised and I swear that I'm not a saesang. I'm not like them. I just need a place to--"

"It's okay, Lace. We trust you, so, don't break it, okay?" nakangiting sabi ni Suho sa akin, kaya napatitig ako sa kanila sandali at mabagal na tumango.